கவவு

கவவு என்னும் சொல் தொல்காப்பியத்தில் உரிச்சொல்லாகவும், பெயர்ச்சொல்லாகவும் காட்டப்பட்டுப் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது. கவவும் என வினைமுற்றாகவும், கவவ என எதிர்கால வினையெச்சமாகவும், கவவி என இறந்தகால வினையெச்சமாகவும், கவவியார், கவவினாள் என்று வினையாலணையும் பெயர்களாவும், கவவுக்கை என்ற வடிவில் பெயரெச்சமாகவும் இந்தச் சொல் பண்டைய இலக்கியங்களில் பயின்றுவந்துள்ளது. இவை அனைத்தும் வளைத்து அரவணைத்துக்கொள்ளும் பொருளை உணர்த்துகின்றன.

சொல்லாட்சிகள் - எடுத்துக்காட்டு

இந்தச் சொல் கையாளப்பட்டுள்ள இடங்களில் உணர்த்தும் பொருள்கள் இவை:

உரிச்சொல்

• அகத்திடும் பொருளைத் தரும் ஓர் உரிச்சொல். ^{[1] [2]}

பெயர்ச்சொல்

• தாயாகவும் கொள்ளத்தக்க மனைக்கிழத்தி தன் தலைவன் அவனது மனைவிக்குப் பிறந்த குழந்தையைக் குழந்தையின் தாய் தழுவிக்கொள்வது போல, தான் 'கவவு' செய்து, குழந்தையைத் தழுவும் இன்பத்தில் மயங்குவாளாம். ^[3]
• விலைமாதர் வந்த ஆண்மகனை மார்போடு மார்பாகத் தழுவும்போது பொருள் கவரும் (கவவும்) தன் நோக்கத்தை மறைப்பர் என்னும்போது "கவர் <-> கவவு" என்னும் சொற்கள் மயங்கி வந்துள்ளன. ^[4]
• கையால் கவவு செய்து பிடித்த கொழுக்கட்டை ^[5]
• அரவணைப்பு ^{[6] [7] [8] [9] [10]}

வினைமுற்று

• நிலத்தைக் காலால் கவவி (வளைத்து) நடக்கும் மலை போன்றது யானை. ^[11]

வினையெச்சம்

• தோய ^[12]
• கண்ணால் தழுவுதல் ^[13]

வினையாலணையும் பெயர்

• கண், நுதல், கன்னம் ஆகியவற்றில் அழகால் வளைத்துப் போடுதல். ^[14]
• தாயின் அரவணைப்பு. ^[15]