การทุจริตทางการเมือง

การทุจริตทางการเมือง (อังกฤษ: political corruption ภาษาปากในภาษาไทยเรียกทับศัพท์ว่า การคอร์รัปชัน) คือการใช้อำนาจทางการเมืองโดยเจ้าหน้าที่รัฐหรือเครือข่ายของพวกเขาเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวโดยมิชอบ รูปแบบของ การทุจริต มีความหลากหลาย แต่อาจรวมถึง การติดสินบน, การล็อบบี้ (การวิ่งเต้น), การกรรโชก, การเล่นพรรคเล่นพวก, คติเห็นแก่ญาติ, การเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตน, การอุปถัมภ์, การใช้อิทธิพลมืด, การฉ้อราษฎร์บังหลวง และ การยักยอก การทุจริตอาจเอื้อต่อองค์กรอาชญากรรม เช่น การค้ายาเสพติด, การฟอกเงิน, การค้ามนุษย์ หรือกิจกรรมอื่น ๆ ซึ่งการทุจริตอาจเกิดขึ้นทั้งแบบลับ ๆ (ผิดกฎหมาย) และแบบโจ่งแจ้ง (กฎหมายไม่ได้ห้าม) ก็ได้ แต่เป็นพฤติกรรมซึ่งสาธารณชนจะไม่พอใจหรือผิดจากจารีตประเพณีนิยม เนื่องจากเป็นการกระทำที่ขัดกับความคาดหวังของสาธารณชน เรื่องมาตรฐานจริยธรรมและพฤติกรรมที่ดีของบุคคลสาธารณะ (ข้าราชการและนักการเมืองหรือองค์กรเอกชน) คำจำกัดความส่วนหลังนี้ เขียนไว้เพื่อเปิดช่องให้มีการตีความพฤติกรรมการทุจริตที่อาจจะแตกต่างกันในแต่ละสังคม หรือแม้แต่ในสังคมเดียวกัน

แผนที่แสดง ดัชนีการรับรู้การทุจริต ในโลกในปี 2023 คะแนนที่สูงขึ้นบ่งชี้ระดับการรับรู้การทุจริตที่ต่ำลง

  100 – 90

  89 – 80

  79 – 70

  69 – 60

  59 – 50

  49 – 40

  39 – 30

  29 – 20

  19 – 10

  9 – 0

  ไม่มีข้อมูล

เมื่อเวลาผ่านไป การทุจริตถูกนิยามแตกต่างกันไป ตัวอย่างเช่น ในบริบทง่ายๆ ขณะปฏิบัติงานให้กับรัฐบาลหรือในฐานะตัวแทน เป็นการผิดจรรยาบรรณที่จะรับของขวัญ ของขวัญฟรีใด ๆ อาจถูกตีความว่าเป็นแผนการที่จะล่อลวงผู้รับไปสู่ความลำเอียงบางอย่าง ในกรณีส่วนใหญ่ ของขวัญถูกมองว่าเป็นความตั้งใจที่จะแสวงหาผลประโยชน์บางอย่าง เช่น การเลื่อนตำแหน่งงาน การให้ทิปเพื่อให้ชนะสัญญา งาน หรือการได้รับการยกเว้นจากงานบางอย่าง ในกรณีที่พนักงานระดับล่างมอบของขวัญให้กับพนักงานอาวุโสซึ่งอาจเป็นกุญแจสำคัญในการชนะความโปรดปราน^[1]

การทุจริตบางรูปแบบ – ปัจจุบันเรียกว่า "การทุจริตเชิงสถาบัน"^[2] – มีความแตกต่างจากการติดสินบนและการแสวงหาผลประโยชน์ส่วนตัวประเภทอื่นๆ ที่เห็นได้ชัด ตัวอย่างเช่น สถาบันของรัฐบางแห่งอาจดำเนินการต่อต้านผลประโยชน์ของสาธารณะอย่างต่อเนื่อง เช่น การใช้เงินของรัฐในทางที่ผิดเพื่อผลประโยชน์ของตนเอง หรือการมีส่วนร่วมในพฤติกรรมที่ผิดกฎหมายหรือผิดศีลธรรมโดยไม่ได้รับโทษ การติดสินบนและการกระทำผิดทางอาญาโดยเปิดเผยโดยบุคคลอาจไม่จำเป็นต้องชัดเจน แต่สถาบันนั้นก็ยังคงกระทำการผิดศีลธรรมโดยรวม ปรากฏการณ์ รัฐมาเฟีย เป็นตัวอย่างของการทุจริตเชิงสถาบัน

การกระทำที่ผิดกฎหมายโดยผู้ดำรงตำแหน่งถือเป็นการทุจริตทางการเมืองก็ต่อเมื่อการกระทำนั้นเกี่ยวข้องโดยตรงกับหน้าที่ราชการของพวกเขา กระทำภายใต้ หน้ากากของกฎหมาย หรือเกี่ยวข้องกับ การใช้ตำแหน่งหน้าที่ทางการเมือง กิจกรรมที่ถือเป็นการทุจริตที่ผิดกฎหมายแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับประเทศหรือเขตอำนาจศาล ตัวอย่างเช่น แนวทางปฏิบัติทางการเงินทางการเมืองบางอย่างที่ถูกกฎหมายในที่แห่งหนึ่งอาจผิดกฎหมายในอีกที่หนึ่ง ในบางกรณี เจ้าหน้าที่รัฐมีอำนาจกว้างขวางหรือกำหนดไว้ไม่ชัดเจน ซึ่งทำให้ยากต่อการแยกแยะระหว่างการกระทำที่ถูกกฎหมายและผิดกฎหมาย

ทั่วโลก คาดว่าการติดสินบนเพียงอย่างเดียวมีมูลค่ามากกว่า 1 ล้านล้านเหรียญสหรัฐฯสหรัฐต่อปี^[3] สภาวะการทุจริตทางการเมืองที่ไม่ถูกยับยั้งเรียกว่า โจราธิปไตย (Kleptocracy) ซึ่งแปลว่า "รัฐที่ปกครองโดยโจร"

การพยายามโน้มน้าวผู้มีสิทธิเลือกตั้งโดยสัญญาว่าจะให้ของฟรี/สิ่งอำนวยความสะดวก/ความช่วยเหลือ ฯลฯ แก่ภาคส่วนใดภาคส่วนหนึ่ง (เชื้อชาติ/ศาสนา/ระดับเศรษฐกิจ ฯลฯ) ของสังคมก็เป็นการทุจริตทางการเมืองเช่นกัน บางทีการทุจริตในระดับสูงสุดเกิดขึ้นเมื่อบ้านธุรกิจจ่ายสินบนเพื่อให้นโยบายของรัฐเอียงไปทางพวกเขา

นิยาม

การทุจริตเป็นปรากฏการณ์ที่ซับซ้อนและมีหลายมิติ มาเกียเวลลี (Machiavelli) ผู้มีชื่อเสียงในด้านการเมือง มองว่าการเมืองมุ่งเน้นที่อำนาจและผลประโยชน์ส่วนตัว มากกว่าคุณธรรม ซึ่งเป็นมุมมองดั้งเดิมที่เห็นว่าการทุจริตเป็นการเสื่อมถอยของคุณธรรมในหมู่ผู้นำและประชาชน ในขณะที่ ฮอร์สต์-เอเบอร์ฮาร์ด ริชเตอร์ (Horst-Eberhard Richter) นักจิตวิทยาชื่อดัง มองว่าการทุจริตเป็นการกระทำที่ทำลายหลักการและคุณค่าทางการเมือง นักสังคมวิทยาและนักเศรษฐศาสตร์หลายท่าน เช่น คริสเตียน ฮอฟฟ์ลิง (Christian Höffling) และ เจ.เจ. เซนตุอิรา (J.J. Sentuira) เห็นพ้องกันว่าการทุจริตเป็นเหมือนโรคระบาดทางสังคมที่บ่อนทำลายความเชื่อมั่นและความศรัทธาในสถาบันต่างๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีการใช้อำนาจรัฐเพื่อแสวงหาผลประโยชน์ส่วนตัว

นอกจากนี้ การทุจริตยังเป็นการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ระหว่างบุคคลหรือกลุ่มบุคคล โดยมักเกี่ยวข้องกับการแลกเปลี่ยนเงิน สินค้า บริการ หรืออำนาจในการตัดสินใจ เพื่อให้ได้มาซึ่งผลประโยชน์ส่วนตัว การรับรู้ของสังคมที่มีต่อการทุจริตก็มีความแตกต่างกัน ไฮเดนไฮเมอร์ (Heidenheimer) นักวิชาการด้านการทุจริตได้แบ่งการทุจริตออกเป็นสามประเภท ได้แก่ การทุจริตสีขาว ซึ่งมักเกิดขึ้นในสังคมที่มีความสัมพันธ์ส่วนตัวเป็นสำคัญ และมักถูกมองว่าเป็นเรื่องปกติ การทุจริตสีเทา ซึ่งเป็นการทุจริตที่ผิดกฎหมาย แต่ยังไม่ถูกมองว่าร้ายแรงมากนัก และการทุจริตสีดำ ซึ่งเป็นการทุจริตที่รุนแรงและผิดกฎหมายอย่างชัดเจน นอกจากนี้ การเมืองเงา ซึ่งเป็นกิจกรรมทางการเมืองที่ดำเนินการนอกเหนือจากกระบวนการทางการเมืองที่เป็นทางการ ก็เป็นอีกหนึ่งมิติของการทุจริตที่สำคัญ^[4]

ผลที่ตามมา

ผลกระทบต่อการเมือง การบริหาร และสถาบัน

ประเทศที่มีนักการเมือง เจ้าหน้าที่รัฐ หรือผู้ใกล้ชิดเกี่ยวข้องกับการรั่วไหลของ เอกสารปานามา เมื่อวันที่ 15 เมษายน 2016

การทุจริตทางการเมืองเป็นภัยคุกคามร้ายแรงต่อประชาธิปไตย โดยบ่อนทำลายหลักการพื้นฐานของ ธรรมาภิบาล เช่น ความโปร่งใส ความรับผิดชอบ และความเท่าเทียม การทุจริตในการเลือกตั้ง การลดความรับผิดชอบของสภานิติบัญญัติทำให้ประชาชนขาดความเชื่อมั่นในตัวแทนที่ตนเลือกมา และบิดเบือนกระบวนการตัดสินใจทางการเมือง นอกจากนี้ การทุจริตในกระบวนการยุติธรรมยังทำลายหลักนิติธรรม เสียหาย เนื่องจากกฎหมายไม่ได้ถูกบังคับใช้เท่าเทียมกันทุกคน และผู้มีอำนาจสามารถใช้อิทธิพลเพื่อหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบ การทุจริตในการบริหารรัฐกิจ (การบริหารราชการแผ่นดิน) ส่งผลให้ประชาชนไม่ได้รับบริการสาธารณะที่มีคุณภาพ และขัดต่อหลักการของ สาธารณรัฐนิยม ที่ยึดถือว่าอำนาจสูงสุดเป็นของประชาชน^[5]

การทุจริตทางการเมืองเป็นภัยคุกคามร้ายแรงต่อสังคมและเศรษฐกิจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งต่อประเทศกำลังพัฒนา การทุจริตกัดเซาะความเชื่อมั่นในสถาบันของรัฐบาล ทำให้ประชาชนสูญเสียความไว้วางใจและไม่ยอมรับการปกครอง เมื่อทรัพยากรสาธารณะถูกเบี่ยงเบนไปใช้ในทางที่ผิด ประชาชนก็จะได้รับบริการสาธารณะที่คุณภาพต่ำ เช่น ถนนที่ชำรุด โรงพยาบาลที่ขาดแคลนอุปกรณ์ และระบบการศึกษาที่ล้มเหลว นอกจากนี้ การทุจริตยังเป็นอุปสรรคสำคัญต่อการพัฒนาเศรษฐกิจ ทำให้การลงทุนลดน้อยลง และส่งผลกระทบต่อความสามารถในการแข่งขันของประเทศในเวทีโลก^[5] หลักฐานจากรัฐเปราะบางยังแสดงให้เห็นว่าการทุจริตและการติดสินบนส่งผลเสียต่อความไว้วางใจในสถาบันต่าง ๆ^[6][7]

การทุจริตในกระบวนการจัดซื้อจัดจ้างของภาครัฐเป็นปัญหาเรื้อรังที่ส่งผลกระทบต่อประชาชนอย่างรุนแรง การฮั้วประมูล การบิดเบือนคุณสมบัติของสินค้า (ลดเสปค) และการเรียกรับสินบน เป็นเพียงตัวอย่างเล็ก ๆ น้อย ๆ ของการทุจริตที่ทำให้โครงการต่าง ๆ มีต้นทุนสูงขึ้น และได้ผลลัพธ์ที่ต่ำกว่ามาตรฐาน ประชาชนต้องแบกรับภาระจากภาษีที่สูงขึ้น นอกจากนี้ การทุจริตยังทำให้เกิดความไม่เท่าเทียมในการเข้าถึงทรัพยากรและบริการสาธารณะ เพราะกลุ่มที่มีอำนาจและเงินสามารถเข้าถึงทรัพยากรเหล่านี้ได้ง่ายกว่า^[8]

ผลกระทบต่อเศรษฐกิจ

ในภาคเอกชน การทุจริตเพิ่มต้นทุนทางธุรกิจผ่านค่าใช้จ่ายที่ผิดกฎหมาย เช่น การจ่ายสินบน ต้นทุนในการเจรจาต่อรองกับเจ้าหน้าที่รัฐ และความเสี่ยงที่จะถูกตรวจพบหรือข้อตกลงถูกละเมิด แม้ว่าบางคนอาจอ้างว่าการทุจริตช่วยลดต้นทุนโดยการหลีกเลี่ยงขั้นตอนทางราชการ แต่ความสามารถในการให้สินบนกลับกระตุ้นให้เจ้าหน้าที่รัฐสร้างกฎระเบียบที่ซับซ้อนและล่าช้ามากขึ้น การยกเลิกกฎระเบียบที่ไม่จำเป็นอย่างเปิดเผยนั้นดีกว่าการอนุญาตให้มีการทุจริตอย่างลับๆ ในกรณีที่การทุจริตทำให้ต้นทุนทางธุรกิจสูงขึ้น ก็ยังบิดเบือนกระบวนการตรวจสอบและดำเนินคดี ทำให้บริษัทที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเจ้าหน้าที่รัฐได้เปรียบในการแข่งขัน และส่งผลให้เกิดการสนับสนุนบริษัทที่ไม่มีประสิทธิภาพ^[9]

การทุจริตสามารถส่งผลกระทบโดยตรงต่ออัตราภาษีที่บริษัทต้องจ่ายจริง การติดสินบนเจ้าหน้าที่สรรพากรอาจช่วยลดภาระภาษีของบริษัทได้ หากค่าใช้จ่ายในการติดสินบนต่ำกว่าภาษีที่ต้องจ่ายตามกฎหมาย^[8] อย่างไรก็ตาม ในประเทศยูกันดา พบว่าการติดสินบนส่งผลเสียต่อการดำเนินธุรกิจของบริษัทมากกว่าการเสียภาษีตามกฎหมาย โดยการเพิ่มขึ้นของการติดสินบน 1% จะทำให้การเติบโตของบริษัทลดลง 3% ในขณะที่การเพิ่มขึ้นของอัตราภาษี 1% จะทำให้การเติบโตของบริษัทลดลงเพียง 1%^[10]

การทุจริตสร้างความบิดเบือนทางเศรษฐกิจในภาครัฐ โดยการเบี่ยงเบนการลงทุนสาธารณะไปสู่โครงการที่มีการให้สินบนและเงินใต้โต๊ะ เจ้าหน้าที่อาจเพิ่มความซับซ้อนทางเทคนิคของโครงการภาครัฐเพื่อเปิดช่องทางให้เกิดการทุจริตดังกล่าว ส่งผลให้การลงทุนภาครัฐบิดเบือนไปจากวัตถุประสงค์เดิม^[11] การทุจริตยังลดการปฏิบัติตามกฎระเบียบด้านการก่อสร้าง สิ่งแวดล้อม หรือข้อบังคับอื่น ๆ ลดคุณภาพของบริการและโครงสร้างพื้นฐานของรัฐบาล และเพิ่มแรงกดดันด้านงบประมาณต่อรัฐบาล

นักเศรษฐศาสตร์ชี้ให้เห็นว่า ปัจจัยสำคัญที่ทำให้การพัฒนาเศรษฐกิจในแอฟริกา และ เอเชียแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด คือรูปแบบการทุจริตที่แตกต่างกัน ในแอฟริกา การทุจริตมักเกิดขึ้นในรูปแบบของ การแสวงหาผลประโยชน์ส่วนตัวจากทรัพยากรของประเทศ โดยนำเงินที่ได้ไปซุกซ่อนไว้ต่างประเทศแทนที่จะนำมาลงทุนในประเทศ ตัวอย่างเช่น ในประเทศไนจีเรีย ผู้นำประเทศได้ขโมยเงินจากคลังไปมากกว่า 400 พันล้านเหรียญสหรัฐฯ ในช่วงระหว่างปี 2503 ถึง 2542^[12]

นักวิจัยจาก มหาวิทยาลัยแมสซาชูเซตส์ แอมเฮิสต์ (University of Massachusetts Amherst) ประมาณการว่าตั้งแต่ปี 2513 ถึง 2539 การไหลออกของเงินทุน จาก 30 ประเทศ ในแถบแอฟริกาใต้สะฮารา รวมเป็นเงิน 187 พันล้านเหรียญสหรัฐฯ ซึ่งมากกว่าปริมาณหนี้ต่างประเทศของประเทศเหล่านั้น^[13] นักเศรษฐศาสตร์ แมนเคอร์ โอลสัน (Mancur Olson) อธิบายว่าพฤติกรรมดังกล่าวเกิดจากความไม่มั่นคงทางการเมือง เนื่องจากผู้นำคนใหม่มักยึดทรัพย์สินที่ได้มาโดยไม่ชอบด้วยกฎหมายของผู้นำคนก่อน ทำให้ผู้มีอำนาจพยายามซ่อนทรัพย์สินไว้ในต่างประเทศเพื่อป้องกันความเสี่ยงที่จะถูกยึดทรัพย์ในอนาคต ต่างจากในเอเชีย เช่น ในยุคระเบียบใหม่ของซูฮาร์โตในอินโดนีเซีย ที่รัฐบาลมักส่งเสริมการลงทุนและพัฒนาเศรษฐกิจผ่านโครงสร้างพื้นฐาน กฎหมาย และระเบียบต่าง ๆ

ผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมและสังคม

เพิ่มเติมเกี่ยวกับผลกระทบของมนุษย์ต่อสิ่งแวดล้อม...

รายละเอียดจาก Corrupt Legislation (1896) โดย Elihu Vedder. หอสมุดรัฐสภา Thomas Jefferson Building, วอชิงตัน ดี.ซี.

ปัญหาการทุจริตมักพบเห็นได้บ่อยในประเทศกำลังพัฒนา ซึ่งพึ่งพาความช่วยเหลือจากต่างประเทศเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะในด้านสาธารณสุข ในหลายประเทศในแอฟริกาใต้สะฮารา มีการรายงานว่าเงินบริจาคจากต่างประเทศที่จัดสรรมาเพื่อสาธารณสุขจำนวนมากถูกเบี่ยงเบนไปใช้ในทางที่ไม่เหมาะสม หรือไม่ถึงมือผู้ป่วยตามเป้าหมาย ตามรายงานของธนาคารโลกในปี 2549 พบว่าเงินบริจาคเพื่อสุขภาพประมาณครึ่งหนึ่งไม่ได้ถูกนำไปใช้ในการพัฒนาระบบสาธารณสุข หรือมอบให้กับผู้ที่ต้องการการรักษาพยาบาล^[14]

แต่เงินบริจาคเหล่านั้นกลับถูกนำไปใช้ในทางที่ไม่เหมาะสม เช่น การซื้อยาปลอม, การลักลอบยาไปขายในตลาดมืด หรือการจ่ายเงินให้กับผู้ที่ไม่มีอยู่จริง ทำให้ประชาชนที่ต้องการความช่วยเหลือไม่ได้รับทรัพยากรที่เพียงพอ แม้ว่าประเทศกำลังพัฒนามีเงินทุนสนับสนุนด้านสาธารณสุขเพียงพอแล้วก็ตาม^[14]

การทุจริตยังส่งผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อม โดยกฎหมายที่ออกมามีเจตนาเพื่อปกป้องสิ่งแวดล้อมมักถูกละเมิดได้ง่าย เนื่องจากเจ้าหน้าที่ที่รับผิดชอบสามารถถูกติดสินบนได้ เช่นเดียวกับกฎหมายที่เกี่ยวกับการคุ้มครองแรงงาน การให้ความคุ้มครองสหภาพแรงงาน และต่อต่อต้านการใช้แรงงานเด็ก การละเมิดกฎหมายสิทธิเหล่านี้ทำให้ประเทศที่ทุจริตได้รับประโยชน์ทางเศรษฐกิจโดยมิชอบในตลาดต่างประเทศ

นักเศรษฐศาสตร์ผู้ได้รับรางวัลโนเบล อมรรตยะ เสน (Amartya Sen) สังเกตว่า "ไม่มีปัญหาเรื่องอาหารใดที่ไม่เกี่ยวข้องกับการเมือง" แม้ว่าภัยแล้งและภัยธรรมชาติอื่น ๆ อาจก่อให้เกิดภาวะความอดอยาก แต่การกระทำหรือความเฉยเมยของรัฐบาลเป็นปัจจัยสำคัญที่กำหนดความรุนแรงของปัญหา และบางครั้งยังเป็นตัวตัดสินว่าจะเกิดภาวะความอดอยากขึ้นหรือไม่^[15]

รัฐบาลที่มีการทุจริตสูง มีแนวโน้มสู่การกลายเป็นโจราธิปไตย (รัฐที่ปกครองโดยโจร) ซึ่งสามารถทำลาย ความมั่นคงทางอาหาร ของประเทศได้ แม้ในช่วงที่การเกษตรให้ผลผลิตดี เจ้าหน้าที่รัฐมักจะขโมยทรัพยากรของรัฐ ในรัฐพิหาร ประเทศอินเดีย มีหลักฐานชี้ว่า ข้าราชการที่ทุจริตได้ขโมยความช่วยเหลือด้านอาหารที่ได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาลไปมากกว่า 80% ซึ่งเป็นส่วนที่ควรจะมอบให้กับประชาชนยากจน ในทำนองเดียวกัน ความช่วยเหลือด้านอาหารมักถูกปล้นด้วยอาวุธโดยกลุ่มอาชญากรและผู้มีอำนาจท้องถิ่น เพื่อนำไปขายหาผลกำไร ศตวรรษที่ 20 เต็มไปด้วยตัวอย่างมากมายที่แสดงให้เห็นว่ารัฐบาลบางแห่งได้จงใจทำลายความมั่นคงทางอาหารของประเทศตนเอง^[16]

ผลกระทบต่อความช่วยเหลือด้านมนุษยธรรม

ขนาดของความช่วยเหลือด้านมนุษยธรรมต่อคนยากจนและภูมิภาคที่ไม่มั่นคงของโลกเพิ่มสูงขึ้น แต่ก็มีความเสี่ยงสูงที่จะถูกทุจริต โดยเฉพาะความช่วยเหลือด้านอาหาร การก่อสร้าง และโครงการที่มีมูลค่าสูง^[17] ความช่วยเหลือด้านอาหารอาจถูกเบี่ยงเบนไปจากผู้รับที่ควรได้รับโดยตรง หรือถูกบิดเบือนผ่านกระบวนการต่าง ๆ เช่น การประเมิน การกำหนดกลุ่มเป้าหมาย การลงทะเบียน และการแจกจ่าย เพื่อให้กลุ่มบุคคลบางกลุ่มได้รับประโยชน์ส่วนตัว^[17]

ในภาคการก่อสร้างและที่พักอาศัย มีช่องทางมากมายให้เกิดการทุจริตคอร์รัปชัน เช่น การใช้แรงงานที่มีฝีมือต่ำกว่ามาตรฐาน การให้สินบนเพื่อแลกกับสัญญา และการเลือกใช้วัสดุก่อสร้างที่มีคุณภาพต่ำกว่ามาตรฐาน^[17] ดังนั้น ในขณะที่องค์กรช่วยเหลือมนุษยธรรมมักกังวลเรื่องการที่ความช่วยเหลือถูกเบี่ยงเบนไปยังผู้ที่ไม่ได้รับผลกระทบจริง กลุ่มผู้รับความช่วยเหลือกลับกังวลว่าตนเองจะไม่ได้รับความช่วยเหลือเลย^[17] การเข้าถึงความช่วยเหลือมักถูกจำกัดอยู่เฉพาะกลุ่มบุคคลที่มีเส้นสาย ต้องจ่ายสินบน หรือต้องแลกด้วยผลประโยชน์ทางเพศ^[17] นอกจากนี้ ยังมีการบิดเบือนข้อมูลเพื่อเพิ่มจำนวนผู้รับผลประโยชน์และเบี่ยงเบนความช่วยเหลือไปใช้ในทางที่ผิดอีกด้วย^[17]

ความขัดแย้งทางอาวุธมักก่อให้เกิดผลกระทบร้ายแรงต่อมนุษย์ เช่น ภาวะทุพโภชนาการ การเจ็บป่วย บาดแผล การทรมาน การเลือกปฏิบัติต่อกลุ่มเฉพาะ การหายตัวไป การประหารชีวิตนอกกฎหมาย และการพลัดถิ่น นอกจากนี้ ยังส่งผลกระทบต่อระบบต่าง ๆ ในชุมชน เช่น การทำลายพืชผลและมรดกทางวัฒนธรรม การทำลายโครงสร้างพื้นฐานทางเศรษฐกิจและสุขภาพ เช่น โรงพยาบาล ฯลฯ^[18]

ผลกระทบต่อสาธารณะสุข

การทุจริตคอร์รัปชันส่งผลกระทบอย่างรุนแรงต่อระบบการดูแลสุขภาพ ตั้งแต่ระดับโรงพยาบาลไปจนถึงนโยบายระดับชาติ ทำให้ประชาชนเข้าถึงบริการสุขภาพที่มีคุณภาพได้ยากขึ้น ประสิทธิภาพของระบบสุขภาพขึ้นอยู่กับความโปร่งใสในการบริหารจัดการ การใช้ทรัพยากรอย่างมีประสิทธิภาพ และการดูแลผู้ป่วยอย่างทั่วถึง^[19]

รากเหง้าของปัญหาอยู่ที่ความโลภและช่องโหว่ในระบบ เช่น การกำกับดูแลที่ไม่เข้มงวด การจัดซื้อจัดจ้างที่ขาดความโปร่งใส และการบริหารจัดการที่บกพร่อง ทำให้เกิดการทุจริตคอร์รัปชันในรูปแบบต่างๆ เช่น การยักยอกเงิน การคบคิดกันเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว และการเลือกปฏิบัติ ซึ่งส่งผลกระทบโดยตรงต่อชีวิตของผู้ป่วย โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่มีฐานะยากจน การทุจริตคอร์รัปชันเป็นการละเมิดสิทธิมนุษยชนขั้นพื้นฐาน เนื่องจากปฏิเสธสิทธิในการเข้าถึงบริการสุขภาพของประชาชน

เพื่อแก้ไขปัญหานี้ ต้องมีการปฏิรูประบบสุขภาพให้มีความโปร่งใส มีประสิทธิภาพ และสามารถตรวจสอบได้ รวมถึงการลงโทษผู้กระทำผิดอย่างจริงจัง เพื่อให้ประชาชนทุกคนเข้าถึงบริการสุขภาพที่มีคุณภาพได้อย่างเท่าเทียม

ผลกระทบต่อการศึกษา

การศึกษาเป็นพื้นฐานและโครงสร้างที่สังคมเปลี่ยนแปลงไปและมีการกำหนดรูปแบบความเป็นอยู่ที่ดีในแง่มุมต่างๆ การทุจริตในระดับอุดมศึกษามีอยู่ทั่วไปและเรียกร้องให้มีการแทรกแซงทันที การทุจริตที่เพิ่มขึ้นในระดับอุดมศึกษานำไปสู่ความกังวลทั่วโลกที่เพิ่มขึ้นในหมู่รัฐบาล นักศึกษา และนักการศึกษา และผู้มีส่วนได้ส่วนเสียอื่นๆ ผู้ที่ให้บริการในสถาบันอุดมศึกษากำลังเผชิญกับแรงกดดันที่คุกคามคุณค่าสำคัญขององค์กรอุดมศึกษาอย่างมาก การทุจริตในระดับอุดมศึกษามีอิทธิพลเชิงลบที่ใหญ่กว่า ทำลายความสัมพันธ์ระหว่างความพยายามส่วนตัวและการคาดการณ์ผลตอบแทน นอกจากนี้ พนักงานและนักศึกษายังพัฒนาความเชื่อที่ว่าความสำเร็จส่วนบุคคลไม่ได้มาจากการทำงานหนักและความดีความชอบ แต่มาจากการหาเสียงกับครูและการลัดขั้นตอนอื่นๆ^[20]

การทุจริตคอร์รัปชันส่งผลกระทบต่อระบบการเลื่อนตำแหน่งทางวิชาการในสถาบันอุดมศึกษาอย่างรุนแรง ทำให้การเลื่อนตำแหน่งขึ้นอยู่กับความสัมพันธ์ส่วนตัวมากกว่าความสามารถและผลงานจริง ส่งผลให้จำนวนอาจารย์เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วแต่ขาดคุณภาพ^[21] กกระบวนการที่ขาดความโปร่งใสในสถาบันการศึกษาส่งผลให้บัณฑิตที่จบออกมาขาดทักษะและความรู้ที่จำเป็นต่อการทำงานจริง การทุจริตยังเป็นอุปสรรคต่อการพัฒนามาตรฐานการศึกษาให้ทัดเทียมระดับสากล นอกจากนี้ การทุจริตทางวิชาการ เช่น การลอกเลียนผลงาน ยังส่งผลเสียต่อการสร้างสรรค์นวัตกรรมและการเรียนรู้ของนักศึกษา

ยิ่งไปกว่านั้น การที่บุคคลที่มีอำนาจและอิทธิพลสามารถเข้าศึกษาต่อในระดับปริญญาเอกได้โดยไม่ต้องผ่านการศึกษาในระดับปริญญาตรี ทำให้เกิดความไม่เป็นธรรมและลดทอนคุณภาพของการศึกษา เนื่องจากนักศึกษาเหล่านี้มักจะได้รับการอำนวยความสะดวกในการทำวิทยานิพนธ์ ทำให้ผลงานวิชาการขาดความเข้มข้นและคุณภาพ^[22]

ผลกระทบด้านอื่น: ความปลอดภัยสาธารณะ สหภาพแรงงาน การทุจริตของตำรวจ ฯลฯ

ปัญหาการทุจริตคอร์รัปชันไม่ได้จำกัดอยู่แค่ในประเทศยากจน ประเทศกำลังพัฒนา หรือประเทศที่กำลังเปลี่ยนผ่าน แต่ยังแพร่หลายไปถึงประเทศพัฒนาแล้วอย่างประเทศทางฝั่งตะวันตกด้วย ไม่ว่าจะเป็นในวงการสาธารณสุข ยานยนต์ การศึกษา หรือแม้แต่ในสหภาพแรงงาน ก็พบเห็นการทุจริตในรูปแบบต่างๆ มากมาย ตัวอย่างเช่น

• การให้สินบนแก่แพทย์เพื่อข้ามคิวผ่าตัด^[23]
• การจ่ายสินบนในวงการอุตสาหกรรมยานยนต์เพื่ออะไหล่รถยนต์คุณภาพต่ำ (เช่น ตัวเชื่อมต่อถุงลมนิรภัย) สินบนที่จ่ายโดยซัพพลายเออร์ให้กับผู้ผลิตเครื่องกระตุกหัวใจ (เพื่อขายตัวเก็บประจุคุณภาพต่ำ)
• ผู้ปกครองที่ร่ำรวยที่จ่ายสินบนในรูปแบบ เงินบริจาค ผ่าน กองทุนสังคมและวัฒนธรรม ของมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงเพื่อแลกกับที่นั่งเรียนสำหรับบุตรหลาน
• การให้สินบนในรูปแบบการมอบประกาศนียบัตร เงิน และผลประโยชน์ทางการอื่น ๆ ที่มอบให้กับสหภาพแรงงานเพื่อแลกกับการสนับสนุนนายจ้าง

เหตุการณ์เหล่านี้สะท้อนให้เห็นว่าการทุจริตคอร์รัปชันเป็นปัญหาที่ซับซ้อนและเกิดขึ้นได้ในทุกระดับของสังคม

การทุจริตคอร์รัปชันในรูปแบบต่างๆ ไม่เพียงแต่ส่งผลกระทบต่อเศรษฐกิจเท่านั้น แต่ยังเป็นอันตรายต่อสุขภาพและความเป็นอยู่ที่ดีของประชาชนอีกด้วย การกระทำทุจริตเหล่านี้ทำลายความน่าเชื่อถือของสถาบันสำคัญและความสัมพันธ์ทางสังคม

จากการศึกษาของ โอซิเปียน พบว่าชาวรัสเซียส่วนใหญ่มีความเห็นว่าประเทศของตนมีปัญหาการทุจริตคอร์รัปชันรุนแรง โดย 74% ระบุว่าระดับการทุจริตอยู่ในระดับสูงหรือสูงมาก และกลุ่มอาชีพที่ถูกมองว่ามีการทุจริตมากที่สุดคือ ตำรวจจราจร เจ้าหน้าที่ท้องถิ่น และตำรวจ นอกจากนี้ การสำรวจยังพบว่าประชาชนจำนวนมากเคยให้สินบนแก่เจ้าหน้าที่รัฐ เช่น บุคลากรทางการแพทย์และครูบาอาจารย์ การทุจริตคอร์รัปชันในวงกว้างส่งผลเสียต่อการพัฒนาเศรษฐกิจของรัสเซีย เนื่องจากระบบที่ไม่โปร่งใสทำให้บุคลากรที่มีความสามารถไม่สามารถก้าวหน้าได้อย่างเท่าเทียม และในที่สุดก็ส่งผลกระทบต่อผลิตภาพโดยรวมของประเทศ^[24]

การทุจริตคอร์รัปชันส่งผลกระทบต่อบุคลากรและองค์กรที่เกี่ยวข้องกับวงการกีฬาทุกระดับ ตั้งแต่กรรมการ ผู้เล่น บุคลากรทางการแพทย์ ไปจนถึงสมาชิกสหพันธ์กีฬาและคณะกรรมการระหว่างประเทศที่ตัดสินใจเกี่ยวกับการจัดการแข่งขัน

นอกจากนี้ การทุจริตยังแผ่ขยายไปถึงองค์กรที่ไม่แสวงหาผลกำไร องค์กรพัฒนาเอกชน และแม้แต่องค์กรทางศาสนา

ในความเป็นจริงแล้ว ขอบเขตระหว่างการทุจริตในภาครัฐและภาคเอกชนนั้นค่อนข้างเลือนลาง และการต่อต้านการทุจริตอย่างมีประสิทธิภาพจำเป็นต้องมีกฎหมายและมาตรการที่ครอบคลุมทุกภาคส่วน เพื่อป้องกันช่องโหว่ที่อาจนำไปสู่การทุจริต

ประเภท

การให้สินบน

บทความหลัก: การให้สินบน

นักวิ่งเต้นชาวอเมริกัน และนักธุรกิจ แจ็ก อับรามอฟฟ์ (Jack Abramoff) เป็นศูนย์กลางของการสืบสวนการทุจริตอย่างกว้างขวาง

ในบริบทของการทุจริตทางการเมือง การติดสินบนอาจเกี่ยวข้องกับการจ่ายเงินให้กับเจ้าหน้าที่รัฐบาลเพื่อแลกเปลี่ยนกับการใช้อำนาจหน้าที่ของเขา การติดสินบนต้องมีผู้เข้าร่วมสองฝ่าย คือ ผู้ให้สินบน และผู้รับสินบน ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งอาจเริ่มต้นข้อเสนอทุจริต ตัวอย่างเช่น เจ้าหน้าที่ศุลกากรอาจเรียกรับสินบนเพื่อปล่อยสินค้าที่ได้รับอนุญาต (หรือไม่ได้รับอนุญาต) หรือผู้ลักลอบขนของเถื่อนอาจเสนอสินบนเพื่อขอผ่านทาง ในบางประเทศ วัฒนธรรมการทุจริตขยายไปถึงทุกแง่มุมของชีวิตสาธารณะ ทำให้บุคคลทั่วไปดำเนินชีวิตได้ยากลำบากอย่างยิ่งโดยไม่ต้องพึ่งพาการติดสินบน นอกจากนี้ อาจมีการเรียกรับสินบนเพื่อให้เจ้าหน้าที่ทำในสิ่งที่เขาได้รับค่าจ้างให้ทำอยู่แล้ว หรืออาจถูกเรียกร้องเพื่อที่จะหลีกเลี่ยงกฎหมายและข้อบังคับ ยิ่งไปกว่านั้น นอกเหนือจากบทบาทในการแสวงหาผลประโยชน์ทางการเงินส่วนตัวแล้ว การติดสินบนยังใช้เพื่อจงใจและมุ่งร้ายที่จะก่อความเสียหายให้กับผู้อื่น (เช่น ไม่มีแรงจูงใจทางการเงิน) ในประเทศกำลังพัฒนาบางประเทศ ประชากรมากถึงครึ่งหนึ่งจ่ายสินบนในช่วง 12 เดือนที่ผ่านมา^[25]

คณะมนตรีแห่งยุโรป แยกการติดสินบนเชิงรุกและเชิงรับออกจากกัน และกำหนดให้เป็นความผิดแยกต่างหาก:

• การติดสินบนเชิงรุก สามารถกำหนดได้ว่าเป็น "การให้สัญญา เสนอ หรือให้โดยตรงหรือโดยอ้อมจากบุคคลใดๆ ซึ่งเป็นประโยชน์ที่ไม่เหมาะสมแก่เจ้าหน้าที่ของรัฐ เพื่อตนเองหรือเพื่อผู้อื่น เพื่อให้เขาหรือเธอปฏิบัติหรือละเว้นจากการปฏิบัติตามหน้าที่ของตน" (มาตรา 2 ของอนุสัญญากฎหมายอาญาว่าด้วยการทุจริต (ETS 173))^[26] ของ คณะมนตรีแห่งยุโรป)
• การติดสินบนเชิงรับ สามารถกำหนดได้ว่าเป็น "การร้องขอหรือรับโดยตรงหรือโดยอ้อมจากบุคคลใด ๆ ที่เป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐ ซึ่งเป็นประโยชน์ที่ไม่เหมาะสม เพื่อตนเองหรือเพื่อผู้อื่น หรือการยอมรับข้อเสนอหรือคำมั่นสัญญาของประโยชน์ดังกล่าว เพื่อให้เขาหรือเธอปฏิบัติหรือละเว้นจากการปฏิบัติตามหน้าที่ของตน" (มาตรา 3 ของอนุสัญญากฎหมายอาญาว่าด้วยการทุจริต (ETS 173))^[26]

การแยกประเภทความผิดดังกล่าวมีวัตถุประสงค์เพื่อให้การกระทำในขั้นตอนแรกของการติดสินบน เช่น การเสนอ หรือการให้สัญญา ถือเป็นความผิดทางอาญาไปโดยทันที นอกจากนี้ ยังเป็นการส่งสัญญาณเตือนไปยังสังคมว่า การกระทำทุจริตในลักษณะนี้เป็นสิ่งที่ไม่สามารถยอมรับได้ การแยกประเภทความผิดดังกล่าวยังช่วยอำนวยความสะดวกในการดำเนินคดี เนื่องจากไม่จำเป็นต้องพิสูจน์ว่ามีการตกลงกันอย่างเป็นทางการระหว่างผู้ให้และผู้รับสินบนเสมอไป เพราะในหลายกรณี การติดสินบนอาจเกิดขึ้นจากความเข้าใจร่วมกัน เช่น การจ่ายสินบนเพื่อแลกกับการอนุมัติใบอนุญาตก่อสร้าง อนุสัญญากฎหมายแพ่งว่าด้วยการทุจริต (ETS 174) มาตรา 3^[27] กำหนดความหมายของ "การทุจริต" ว่า หมายถึง การกระทำที่เกี่ยวข้องกับการให้หรือรับสินบนหรือประโยชน์อื่นใดที่ไม่ชอบด้วยกฎหมาย เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนกับการปฏิบัติหน้าที่ที่ไม่เหมาะสม

การซื้อขายอิทธิพล

บทความหลัก: การใช้อิทธิพลมืด

นักปฏิรูปเช่น โจเซฟ เคปเลอร์ (Joseph Keppler) ชาวอเมริกัน ได้พรรณนาถึงวุฒิสภาว่าถูกควบคุมโดยถุงเงินยักษ์ ซึ่งเป็นตัวแทนของทรัสต์และการผูกขาดทางการเงินของประเทศ

การซื้อขายอิทธิพล หมายถึง การที่บุคคลหนึ่งใช้อิทธิพลของตนที่มีต่อกระบวนการตัดสินใจ เพื่อให้ได้ผลประโยชน์แก่บุคคลอื่น โดยมีการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ตอบแทน ซึ่งแตกต่างจากการติดสินบนตรงที่มีบุคคลที่สามเข้ามาเกี่ยวข้อง การแยกแยะระหว่างการซื้อขายอิทธิพลกับการวิ่งเต้นทั่วไปอาจเป็นเรื่องยาก เนื่องจากทั้งสองมีลักษณะคล้ายคลึงกัน อย่างไรก็ตาม การซื้อขายอิทธิพลมักเกี่ยวข้องกับการใช้ "อิทธิพลที่ไม่เหมาะสม" เพื่อให้ได้ผลประโยชน์ส่วนตัว เช่น การที่ผู้มีอำนาจตัดสินใจใช้ตำแหน่งของตนในการแสวงหาผลประโยชน์ทางการเงิน หรือการที่กลุ่มธุรกิจจ้างนักวิ่งเต้นเพื่อแทรกแซงกระบวนการตัดสินใจของรัฐบาล อนุสัญญาฯ ETS 173 มาตรา 12 ของคณะมนตรีแห่งยุโรป ได้กำหนดนิยามของ "อิทธิพลที่ไม่เหมาะสม" ไว้ชัดเจน^[26]

การอุปถัมภ์

บทความหลัก: การอุปถัมภ์

ประธานาธิบดีคนที่หกของ สหรัฐอเมริกา จอห์น ควินซี อดัมส์ "การต่อรองที่ทุจริต" ในปี ค.ศ. 1824 เป็นตัวอย่างของการอุปถัมภ์

การอุปถัมภ์ หมายถึงการให้ความช่วยเหลือแก่ผู้สนับสนุน ซึ่งมักเกี่ยวข้องกับการแต่งตั้งบุคคลเข้าสู่ตำแหน่งโดยพิจารณาจากความภักดีมากกว่าความสามารถ การกระทำเช่นนี้ถือเป็นการทุจริตหากส่งผลกระทบต่อประสิทธิภาพการทำงานขององค์กรหรือขัดต่อหลักการของความเป็นธรรม ในหลายประเทศ การอุปถัมภ์เป็นเรื่องปกติ โดยเฉพาะในระบอบการปกครองที่ไม่เป็นประชาธิปไตย เช่น ในอดีตของอิรักภายใต้การปกครองของซัดดัม ฮุสเซน หรือในสหภาพโซเวียต เจ้าหน้าที่รัฐส่วนใหญ่จะถูกคัดเลือกจากกลุ่มคนที่สนับสนุนระบอบการปกครองเพื่อแลกกับผลประโยชน์ต่าง ๆ ปรากฏการณ์เดียวกันนี้ยังพบเห็นได้ในประเทศยุโรปตะวันออกหลายประเทศ เช่น โรมาเนีย ซึ่งการเปลี่ยนแปลงรัฐบาลมักมาพร้อมกับการเปลี่ยนแปลงบุคลากรในภาครัฐอย่างกว้างขวาง การปฏิบัติเช่นนี้ไม่เพียงแต่ส่งผลกระทบต่อประสิทธิภาพการทำงานขององค์กรเท่านั้น แต่ยังเป็นการบ่อนทำลายหลักการของความโปร่งใสและความเป็นธรรมในระบบราชการอีกด้วย^[28]

การเล่นพรรคเล่นพวกและคติเห็นแก่ญาติ

บทความหลัก: การเล่นพรรคเล่นพวก และ คติเห็นแก่ญาติ

การเล่นพรรคเล่นพวกหรือคติเห็นแก่ญาติ (การเอื้อประโยชน์ให้กับกลุ่มคนใกล้ชิด) เป็นการใช้ตำแหน่งหน้าที่เพื่อแสวงหาผลประโยชน์ส่วนตัวหรือผลประโยชน์ของกลุ่มคนบางกลุ่ม โดยอาจเกี่ยวข้องกับการติดสินบนหรือการเลือกปฏิบัติ เช่น การจ้างงานบุคคลที่ไม่มีคุณสมบัติเพียงพอแต่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับผู้มีอำนาจ รูปแบบการเล่นพรรคเล่นพวกมีหลากหลาย ตั้งแต่ระดับที่รุนแรง เช่น การที่รัฐบาลถูกครอบงำโดยกลุ่มคนเพียงกลุ่มเดียว อย่างที่เคยเกิดขึ้นในเกาหลีเหนือ หรือซีเรีย ไปจนถึงระดับที่พบเห็นได้ทั่วไป เช่น การสร้างเครือข่ายเฉพาะกลุ่มในองค์กร โดยรับเฉพาะผู้ที่มีความสัมพันธ์หรือภูมิหลังคล้ายคลึงกันเข้ามาทำงาน การใช้ตำแหน่งหน้าที่เพื่อทำร้ายศัตรูทางการเมืองก็เป็นอีกหนึ่งรูปแบบของการเล่นพรรคเล่นพวก เช่น การกลั่นแกล้งนักข่าวหรือผู้ที่วิจารณ์รัฐบาลโดยใช้ข้อกล่าวหาที่ไม่มีมูลความจริง การกระทำเช่นนี้ไม่เพียงแต่เป็นการละเมิดสิทธิมนุษยชนเท่านั้น แต่ยังเป็นการบ่อนทำลายความน่าเชื่อถือของรัฐบาลอีกด้วย

Gombeenism และ parochialism

อนุสัญญาสหประชาชาติว่าด้วยการต่อต้านการทุจริต

Gombeenism อธิบายถึงพฤติกรรมที่ไม่ซื่อสัตย์และเน้นผลประโยชน์ส่วนตัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องเงิน ส่วน parochialism หรือการเมืองท้องถิ่นนิยม หมายถึงการให้ความสำคัญกับผลประโยชน์ของท้องถิ่นมากเกินไปจนละเลยผลประโยชน์ของชาติ^{[29][30][31][32]} เช่น ในบริบทของการเมืองไอร์แลนด์ พรรคการเมืองฝ่ายซ้ายนิยม มักใช้คำเหล่านี้มักถูกใช้เพื่อวิพากษ์วิจารณ์พรรคการเมืองกระแสหลัก และจะอ้างถึงกรณีต่าง ๆ ของ การทุจริตในไอร์แลนด์ เช่น วิกฤตการณ์การธนาคารในปี 2008 ซึ่งพบหลักฐานการติดสินบน การเล่นพรรคเล่นพวก และการสมรู้ร่วมคิดในวงกว้าง นักการเมืองบางคนที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ดังกล่าวได้รับการแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งในบริษัทเอกชนหลังจากพ้นจากตำแหน่งทางการเมือง ซึ่งสะท้อนให้เห็นถึงการใช้อิทธิพลเพื่อแสวงหาผลประโยชน์ส่วนตัว

การโกงการเลือกตั้ง

บทความหลัก: การโกงการเลือกตั้ง

การโกงการเลือกตั้ง การกระทำที่ผิดกฎหมายเพื่อแทรกแซงกระบวนการการเลือกตั้ง โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อบิดเบือนผลการนับคะแนนเสียงให้เป็นไปตามที่ต้องการ อาจทำได้โดยการเพิ่มคะแนนให้แก่ผู้สมัครที่ต้องการสนับสนุน ลดคะแนนให้แก่คู่แข่ง หรือทั้งสองอย่างพร้อมกัน การกระทำดังกล่าวเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า การทุจริตการเลือกตั้ง วิธีการโกงการเลือกตั้งมีหลากหลาย เช่น การปลอมแปลงทะเบียนผู้มีสิทธิเลือกตั้ง การข่มขู่คุกคามผู้มีสิทธิเลือกตั้ง การแทรกแซงระบบคอมพิวเตอร์ที่ใช้ในการนับคะแนน หรือการนับคะแนนเสียงอย่างไม่ถูกต้อง

การยักยอก

บทความหลัก: การยักยอก

อดีตนายกรัฐมนตรีของมาเลเซีย นาจิบ ราซัก (Najib Razak) ถูกตัดสินว่ามีความผิดในคดีทุจริตเกี่ยวกับเรื่องอื้อฉาว 1MDB หลายพันล้านดอลลาร์^[33][34][35] ปัจจุบันเขากำลังรับโทษอยู่ในเรือนจำคาจัง^[36]

การยักยอกคือการกระทำที่ผิดกฎหมายโดยการนำทรัพย์สินของผู้อื่นที่อยู่ในการดูแลของตนไปใช้ในทางที่ผิด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อทรัพย์สินนั้นเป็นของรัฐหรือองค์กรสาธารณะ การยักยอกมักเกี่ยวข้องกับการฉ้อโกงและการทุจริต ตัวอย่างของการยักยอก เช่น การที่เจ้าหน้าที่รัฐนำเงินงบประมาณไปใช้ส่วนตัว การที่พนักงานในบริษัทเบิกจ่ายเงินเกินจริง หรือการที่ผู้จัดการบริษัทรายงานผลประกอบการที่ต่ำกว่าความเป็นจริงเพื่อซ่อนการขาดทุน การยักยอกในรูปแบบที่ซับซ้อนยิ่งขึ้น เช่น การสร้างโครงการที่ไม่มีอยู่จริงขึ้นมาเพื่อเบิกจ่ายเงิน หรือการใช้ทรัพยากรขององค์กรเพื่อประโยชน์ส่วนตัว ก็เกิดขึ้นได้เช่นกัน การยักยอกส่งผลกระทบร้ายแรงต่อสังคมและเศรษฐกิจ ทำให้เกิดความเสียหายต่อทรัพย์สินของรัฐและลดความเชื่อมั่นของประชาชนในสถาบันต่าง ๆ^[37]

เงินใต้โต๊ะ

บทความหลัก: เงินใต้โต๊ะ

ดูเพิ่ม: การล็อคสเปค, การฮั้วประมูล, กลฉ้อฉล, และ คณะกรรมการชาร์บอนโน

เงินใต้โต๊ะ คือ เงินสินบนที่บุคคลในตำแหน่งหน้าที่ได้รับจากการกระทำที่ไม่ชอบด้วยกฎหมาย เช่น การให้สัมปทานงานโครงการรัฐแก่บริษัทเอกชนโดยไม่ผ่านการประมูลอย่างโปร่งใส หรือการออกคำพิพากษาที่เอื้อประโยชน์ให้แก่บุคคลใดบุคคลหนึ่ง

ตัวอย่างเช่น นักการเมืองอาจรับเงินสินบนจากผู้รับเหมาเพื่อให้ได้งานโครงการก่อสร้าง หรือผู้พิพากษาอาจได้รับเงินสินบนเพื่อตัดสินคดีให้เป็นไปตามที่ต้องการของผู้ให้สินบน เงินสินบนนี้มักจะถูกซ่อนเร้นและไม่ปรากฏในเอกสารทางการใดๆ

การให้และรับเงินใต้โต๊ะเป็นการกระทำที่ผิดกฎหมายและเป็นการคอร์รัปชัน ซึ่งส่งผลเสียต่อสังคมและเศรษฐกิจ เพราะทำให้การบริหารจัดการภาครัฐขาดความโปร่งใสและเป็นธรรม

พันธมิตรที่ไม่บริสุทธิ์

บทความหลัก: พันธมิตรที่ไม่บริสุทธิ์

พันธมิตรที่ไม่บริสุทธิ์ หมายถึงความร่วมมือกันระหว่างกลุ่มบุคคลหรือองค์กรที่มีผลประโยชน์ขัดแย้งกัน โดยมีเป้าหมายเพื่อแสวงหาผลประโยชน์ส่วนตัวในระยะสั้น ซึ่งมักจะซ่อนเร้นและไม่เปิดเผยต่อสาธารณะ เช่น การที่กลุ่มธุรกิจขนาดใหญ่ให้การสนับสนุนทางการเงินแก่พรรคการเมือง เพื่อแลกกับนโยบายที่เอื้อประโยชน์ต่อธุรกิจของตน พันธมิตรที่ไม่บริสุทธิ์นี้แตกต่างจากการอุปถัมภ์ทั่วไปตรงที่มักมีความซับซ้อนและเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ที่ขัดต่อประโยชน์สาธารณะมากขึ้น ธีโอดอร์ รูสเวลต์ อดีตประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกา เคยกล่าวถึงพันธมิตรที่ไม่บริสุทธิ์นี้ว่า:

"เพื่อทำลายรัฐบาลที่มองไม่เห็นนี้ เพื่อยุบ พันธมิตรที่ไม่บริสุทธิ์ ระหว่างธุรกิจที่ทุจริตและการเมืองที่ทุจริต เป็นภารกิจแรกของรัฐบุรุษในยุคนี้" – 1912 แพลตฟอร์ม พรรคก้าวหน้า (สหรัฐอเมริกา, 1912) ซึ่งรูสเวลต์^[38] และอ้างอีกครั้งในอัตชีวประวัติของเขา^[39] ซึ่งเขาเชื่อมโยง ทรัสต์ และ การผูกขาด (ภาษีน้ำตาล สแตนดาร์ดออยล์ ฯลฯ) กับ วูดโรว์ วิลสัน โฮเวิร์ด แทฟต์ และส่งผลให้ทั้งสองพรรคการเมืองสำคัญ

การมีส่วนร่วมในอาชญากรรม

ประธานาธิบดีของมอนเตเนโกร มิโล ดูคาโนวิช (Milo Đukanović) มักถูกอธิบายว่ามีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับ มาเฟียมอนเตเนโกร^[40]

ตัวอย่างของความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดระหว่างองค์กรอาชญากรรมกับรัฐบาลสามารถพบได้ในเซี่ยงไฮ้ช่วงทศวรรษ 1920 และ 1930 หวงจินหรง (Huang Jinrong) ซึ่งดำรงตำแหน่งหัวหน้าตำรวจในเขตเช่าของฝรั่งเศสในขณะนั้น ก็เป็นหัวหน้าแก๊งอาชญากรรมที่มีอิทธิพลไปพร้อมกัน เขาได้ร่วมมือกับตู้เยว่เฉิง (Du Yuesheng) หัวหน้าแก๊งเขียว (Green gang) ความสัมพันธ์ดังกล่าวทำให้ธุรกิจผิดกฎหมายอย่างบ่อนการพนัน โสเภณี และการขู่กรรโชกของแก๊งดำเนินไปได้อย่างราบรื่น

ในอีกตัวอย่างหนึ่ง สหรัฐอเมริกาเคยกล่าวหาว่ารัฐบาลของ มานูเอล โนริเอกา ใน ปานามา ว่าเป็น "โจราธิปไตย" ที่แสวงหาผลประโยชน์จากการค้ายาเสพติดที่ผิดกฎหมาย^[41] และสุดท้ายสหรัฐฯ ก็ได้บุกปานามาเพื่อจับกุมโนริเอกา เหตุการณ์เหล่านี้สะท้อนให้เห็นถึงความเชื่อมโยงที่ซับซ้อนระหว่างอาชญากรรมและอำนาจทางการเมือง

ปัจจัยที่เอื้อต่อการทุจริต

การศึกษาหลายชิ้นพบว่าการทุจริตทางการเมืองมักจะก่อให้เกิดผลกระทบเป็นลูกโซ่ เมื่อมีการเปิดโปงการทุจริตในส่วนใดส่วนหนึ่ง มักจะนำไปสู่การค้นพบการทุจริตในส่วนอื่น ๆ เพิ่มเติม^[42]

มีการโต้แย้ง ว่าเงื่อนไขต่อไปนี้เอื้อต่อการทุจริต:

• การขาดข้อมูล
  • การไม่มีกฎหมายที่รับรองสิทธิในการเข้าถึงข้อมูลสาธารณะ เป็นอุปสรรคสำคัญต่อการปราบปรุงการทุจริต ตัวอย่างเช่น ในอินเดีย พระราชบัญญัติสิทธิในการรับรู้ข้อมูลข่าวสารของอินเดีย ปี 2005 ได้ช่วยเปิดโปงการทุจริตในภาครัฐและกระตุ้นให้เกิดการปฏิรูป"^[43]
  • การขาดการรายงานข่าวเกี่ยวกับการสืบสวนคดีทุจริตในสื่อมวลชนท้องถิ่น^[44]
  • การจำกัดเสรีภาพในการแสดงออกและเสรีภาพของสื่อมวลชน
  • ระบบการบัญชีที่ไม่โปร่งใสและการขาดการควบคุมทางการเงิน
  • การไม่มีระบบการวัดและประเมินระดับการทุจริตอย่างเป็นระบบ ทำให้ยากต่อการติดตามความคืบหน้าในการป้องกันและปราบปรุงการทุจริต
  • ศูนย์กลางทางภาษี ซึ่งเก็บภาษีจากพลเมืองและบริษัทของตนเอง แต่ไม่ใช่จากประเทศอื่น ๆ และปฏิเสธที่จะเปิดเผยข้อมูลที่จำเป็นสำหรับการจัดเก็บภาษีจากต่างประเทศ ทำให้เกิดการทุจริตทางการเมืองขนาดใหญ่ในต่างประเทศ^{[45][ต้องการอ้างอิง]}
• การขาดการควบคุมรัฐบาล
  • การขาดสังคมพลเมืองและ องค์การนอกภาครัฐ ที่ตรวจสอบรัฐบาล
  • ผู้มีสิทธิเลือกตั้งมักขาดข้อมูลและความรู้ที่เพียงพอเกี่ยวกับนโยบายและผลงานของนักการเมือง ทำให้การตัดสินใจเลือกตั้งขาดประสิทธิภาพ
  • ระบบราชการที่อ่อนแอ และขาดการปฏิรูป ทำให้เกิดช่องว่างให้เกิดการทุจริตและประพฤติมิชอบ
  • หลักนิติธรรมที่อ่อนแอ
  • นักกฎหมายที่อ่อนแอ
  • ความเป็นอิสระของตุลาการที่อ่อนแอ
  • การขาดกลไกคุ้มครองผู้เปิดโปงการทุจริต
    • โครงการรับผิดชอบของรัฐบาล
  • การขาดระบบการประเมินผลและการเปรียบเทียบที่มีประสิทธิภาพของภาครัฐ นั่นคือการประเมินขั้นตอนอย่างละเอียดอย่างต่อเนื่องและการเปรียบเทียบกับผู้อื่นที่ทำสิ่งที่คล้ายคลึงกัน ในรัฐบาลเดียวกันหรือรัฐบาลอื่นๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเปรียบเทียบกับผู้ที่ทำงานได้ดีที่สุด องค์กร Ciudadanos al Dia ของเปรูได้เริ่มวัดผลและเปรียบเทียบความโปร่งใส ต้นทุน และประสิทธิภาพในหน่วยงานราชการต่างๆ ในเปรู เป็นประจำทุกปีจะมอบรางวัลแนวปฏิบัติที่ดีที่สุดซึ่งได้รับความสนใจจากสื่ออย่างกว้างขวาง สิ่งนี้ได้สร้างการแข่งขันระหว่างหน่วยงานราชการเพื่อปรับปรุง^[46]
  • การใช้เงินสดในการทำธุรกรรมทางการเงินเป็นประจำ ทำให้การตรวจสอบและติดตามการใช้จ่ายเป็นไปได้ยากและเปิดช่องให้เกิดการทุจริต
  • การรวมศูนย์อำนาจในการบริหารจัดการงบประมาณ ตัวอย่างเช่น หากเงิน 1,000 ดอลลาร์ถูกยักยอกจากหน่วยงานท้องถิ่นที่มีเงินทุน 2,000 ดอลลาร์ จะสังเกตเห็นได้ง่ายกว่าจากหน่วยงานระดับชาติที่มีเงินทุน 2,000,000 ดอลลาร์ ดู หลักการแห่งการพึ่งพาตนเอง
  • โครงการลงทุนขนาดใหญ่ที่ขาดการตรวจสอบและติดตามผล
  • จ่ายเงินต่ำกว่าสัดส่วนของประชากรโดยเฉลี่ย
  • ระบบการขอใบอนุญาตที่ซับซ้อนและไม่โปร่งใส เช่น ใบอนุญาตนำเข้า ส่งเสริมการติดสินบนและเงินใต้โต๊ะ
  • การหมุนเวียนบุคลากรไม่บ่อยเพียงพอ อาจสร้างความสัมพันธ์ภายในและภายนอกรัฐบาล ซึ่งส่งเสริมและช่วยปกปิดการทุจริตและการเล่นพรรคเล่นพวก การหมุนเวียนเจ้าหน้าที่รัฐบาลไปยังตำแหน่งและพื้นที่ทางภูมิศาสตร์ที่แตกต่างกันอาจช่วยป้องกันสิ่งนี้ได้ ตัวอย่างเช่น เจ้าหน้าที่ระดับสูงบางคนในหน่วยงานราชการของฝรั่งเศส (เช่น เหรัญญิก-ผู้จ่ายเงินทั่วไป) ต้องหมุนเวียนทุกๆ สองสามปี
  • การใช้เงินจำนวนมากในการรณรงค์ทางการเมือง โดยมีค่าใช้จ่ายเกินกว่าแหล่งเงินทุนทางการเมืองปกติ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อได้รับทุนจากเงินของผู้เสียภาษี
  • การผูกขาดอำนาจทางการเมืองในครอบครัวเดียว การขาดกฎหมายที่ห้ามและจำกัดจำนวนสมาชิกในครอบครัวเดียวกันให้อยู่ในตำแหน่ง
  • การนำเทคโนโลยีมาใช้ในการให้บริการภาครัฐช่วยลดโอกาสในการเกิดการทุจริต ตัวอย่างเช่น การใช้อินเทอร์เน็ตเพื่อส่งข้อมูลที่จำเป็น เช่น ใบสมัครและแบบฟอร์มภาษี แล้วประมวลผลด้วยระบบคอมพิวเตอร์อัตโนมัติ ซึ่งอาจช่วยเร่งความเร็วในการประมวลผลและลดข้อผิดพลาดของมนุษย์โดยไม่ได้ตั้งใจ ดู รัฐบาลอิเล็กทรอนิกส์
  • รายได้จากทรัพยากรธรรมชาติมหาศาลหากไม่ได้ถูกจัดการอย่างโปร่งใส^[47] (ดู คำสาปทรัพยากร)
  • สงครามและความขัดแย้งในรูปแบบอื่น ๆ สัมพันธ์กับการพังทลายของ ความมั่นคงของประชาชน
• สภาพสังคม
  • กลุ่มคนที่เห็นแก่ตัวและ "เครือข่ายเด็กเก่า"
  • โครงสร้างทางสังคมที่เน้นครอบครัวและตระกูล มีประเพณีของ การเล่นพรรคเล่นพวก/การเลือกที่รักมักที่ชังเป็นที่ยอมรับ
  • เศรษฐกิจของขวัญ เช่น ระบบ blat ของสหภาพโซเวียต เกิดขึ้นใน เศรษฐกิจแบบวางแผนจากส่วนกลาง ของคอมมิวนิสต์
  • การขาด การรู้หนังสือ และ การศึกษา ในหมู่ประชากร
  • การเลือกปฏิบัติ และ การกลั่นแกล้ง บ่อยครั้งในหมู่ประชากร
  • ความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันของชนเผ่า ให้ผลประโยชน์แก่กลุ่มชาติพันธุ์บางกลุ่ม ตัวอย่างเช่น ในระบบการเมืองของอินเดีย เป็นเรื่องปกติที่ความเป็นผู้นำของพรรคระดับชาติและระดับภูมิภาคจะถูกส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่น^[48][49] สร้างระบบที่ ครอบครัวทางการเมือง ถือศูนย์กลางอำนาจ ตัวอย่างบางส่วนคือพรรค Dravidian ส่วนใหญ่ของอินเดียตอนใต้ และ ตระกูลเนห์รู-คานธี ของ พรรคคองเกรสแห่งชาติอินเดีย ซึ่งเป็นหนึ่งในสองพรรคการเมืองหลักในอินเดีย
  • การขาดกฎหมายที่เข้มงวดซึ่งห้ามสมาชิกในครอบครัวเดียวกันลงสมัครรับเลือกตั้งและดำรงตำแหน่ง เช่นเดียวกับในอินเดีย ซึ่งการเลือกตั้งท้องถิ่นมักจะแข่งขันกันระหว่างสมาชิกในครอบครัวที่มีอำนาจเดียวกันโดยยืนอยู่ในพรรคตรงข้าม เพื่อที่ว่าใครก็ตามที่ได้รับเลือกตั้ง ครอบครัวนั้นๆ จะได้รับประโยชน์อย่างมาก

สื่อ

Thomas Jefferson สังเกตเห็นแนวโน้มของ "เจ้าหน้าที่ของรัฐบาลทุกคน ... ที่จะสั่งการตามอำเภอใจในเสรีภาพและทรัพย์สินของผู้มีสิทธิเลือกตั้ง ไม่มีที่ฝากที่ปลอดภัย [สำหรับเสรีภาพและทรัพย์สิน] ... หากปราศจากข้อมูล ในกรณีที่สื่อมวลชนมีอิสระ และทุกคนสามารถอ่านได้ ทุกอย่างปลอดภัย"

งานวิจัยล่าสุดสนับสนุนคำกล่าวอ้างของเจฟเฟอร์สัน Brunetti และ Weder พบ "หลักฐานของความสัมพันธ์ที่สำคัญระหว่างเสรีภาพสื่อมวลชนที่มากขึ้นและการทุจริตที่น้อยลงในกลุ่มประเทศต่างๆ จำนวนมาก" พวกเขายังนำเสนอ "หลักฐานที่ชี้ให้เห็นว่าทิศทางของสาเหตุมาจากเสรีภาพสื่อมวลชนที่สูงขึ้นไปสู่การทุจริตที่ลดลง"^[50] แอดเซรา (Adserà), โบซ์ (Boix) และเพย์น (Payne) พบว่าการเพิ่มขึ้นของผู้อ่านหนังสือพิมพ์นำไปสู่การเพิ่มขึ้นของ ความรับผิดชอบทางการเมือง และการทุจริตที่ลดลงในข้อมูลจากประมาณ 100 ประเทศและจากรัฐต่างๆ ในสหรัฐอเมริกา^[51]

สไนเดอร์ (Snyder) และ สตรอมเบิร์ก (Strömberg) พบว่า "ความไม่ลงรอยกันระหว่างตลาดหนังสือพิมพ์และเขตการเมืองทำให้การรายงานข่าวทางการเมืองลดลง ... สมาชิกสภาคองเกรสที่ได้รับความคุ้มครองจากสื่อท้องถิ่นน้อยกว่า ทำงานเพื่อผู้มีสิทธิเลือกตั้งน้อยลง: พวกเขามีน้อย โอกาสที่จะยืนเป็นพยานต่อหน้าการพิจารณาของรัฐสภา ... . การใช้จ่ายของรัฐบาลกลางต่ำกว่าในพื้นที่ที่มีการรายงานข่าวเกี่ยวกับสมาชิกสภาคองเกรสในท้องถิ่นน้อยกว่า"^[52] ชูลโฮเฟอร์-โวห์ล (Schulhofer-Wohl) และ การ์ริโด้ (Garrido) พบว่าในปีหลังจาก Cincinnati Post ปิดตัวลงในปี 2007 "มีผู้สมัครลงสมัครรับเลือกตั้งในเทศบาลน้อยลงในเขตชานเมืองของรัฐเคนตักกี้ที่ต้องพึ่งพา Post มากที่สุด ผู้ดำรงตำแหน่งมีแนวโน้มที่จะชนะการเลือกตั้งอีกครั้งมากขึ้น และจำนวนผู้ออกมาใช้สิทธิเลือกตั้งและการใช้จ่ายในการรณรงค์ลดลง^[53]

การวิเคราะห์วิวัฒนาการของสื่อมวลชนใน สหรัฐอเมริกา และ สหภาพยุโรป ตั้งแต่สงครามโลกครั้งที่สอง พบผลลัพธ์ที่หลากหลายจากการเติบโตของอินเทอร์เน็ต: "การปฏิวัติดิจิทัลเป็นผลดีต่อเสรีภาพในการแสดงออก [และ] ข้อมูล [แต่] มีผลกระทบต่อเสรีภาพของสื่อมวลชน": สิ่งนี้ได้รบกวนแหล่งเงินทุนแบบดั้งเดิม และรูปแบบใหม่ของวารสารศาสตร์ทางอินเทอร์เน็ตได้เข้ามาแทนที่เพียงเศษเสี้ยวเล็กๆ ของสิ่งที่สูญเสียไป^[54]

การตอบสนองของสื่อต่อเหตุการณ์หรือรายงานของผู้แจ้งเบาะแส และต่อเรื่องที่ก่อให้เกิดความสงสัยในกฎหมายและรัฐบาลที่จัดตั้งขึ้น แต่อาจไม่ใช่เหตุการณ์ของผู้แจ้งเบาะแสในทางเทคนิค ถูกจำกัดโดยความแพร่หลายของ ความถูกต้องทางการเมือง และ รหัสการพูด ในหลายประเทศตะวันตก ในประเทศจีนและประเทศอื่นๆ ในเอเชียตะวันออก รหัสการพูด ที่บังคับใช้โดยรัฐจำกัดหรือในมุมมองของพวกเขา ช่องทางความพยายามของสื่อและภาคประชาสังคมในการลดการทุจริตของภาครัฐ

ขนาดของภาครัฐ

การใช้จ่ายภาครัฐที่กว้างขวางและหลากหลายนั้น มีความเสี่ยงโดยธรรมชาติต่อการเล่นพรรคเล่นพวก เงินใต้โต๊ะ และการยักยอกทรัพย์ กฎระเบียบที่ซับซ้อนและการปฏิบัติหน้าที่ของเจ้าหน้าที่โดยพลการและไม่มีผู้ดูแลทำให้ปัญหาพอกพูนขึ้น นี่เป็นข้อโต้แย้งหนึ่งสำหรับ การแปรรูปรัฐวิสาหกิจ และ การยกเลิกกฎระเบียบ ฝ่ายตรงข้ามของการแปรรูปรัฐวิสาหกิจมองว่าข้อโต้แย้งนี้เป็นอุดมการณ์ ข้อโต้แย้งที่ว่าการทุจริตจำเป็นต้องเกิดขึ้นจากโอกาสจะอ่อนแอลงโดยการมีอยู่ของประเทศที่มีการทุจริตต่ำถึงไม่มีเลย แต่มีภาครัฐขนาดใหญ่ เช่น ประเทศนอร์ดิก^[55] ประเทศเหล่านี้ได้คะแนนสูงใน ดัชนีความสะดวกในการทำธุรกิจ เนื่องจากกฎระเบียบที่ดีและมักจะเรียบง่าย และมี หลักนิติธรรม ที่มั่นคง ดังนั้น เนื่องจากไม่มีการทุจริตตั้งแต่แรก พวกเขาจึงสามารถดำเนินงานภาครัฐขนาดใหญ่ได้โดยไม่ก่อให้เกิดการทุจริตทางการเมือง หลักฐานล่าสุดที่คำนึงถึงทั้งขนาดของรายจ่ายและความซับซ้อนของกฎระเบียบพบว่าประชาธิปไตยที่มีรายได้สูงที่มีภาครัฐที่กว้างขวางกว่านั้นมีระดับการทุจริตที่สูงขึ้นจริง^[5] เช่นเดียวกับกิจกรรมทางเศรษฐกิจอื่นๆ ของรัฐบาล การแปรรูปรัฐวิสาหกิจ เช่น การขายทรัพย์สินของรัฐบาล ก็มีความเสี่ยงต่อการเล่นพรรคเล่นพวกเป็นพิเศษ การแปรรูปรัฐวิสาหกิจในรัสเซีย ละตินอเมริกา และเยอรมนีตะวันออก มาพร้อมกับการทุจริตขนาดใหญ่ระหว่างการขายบริษัทของรัฐ ผู้ที่มีความสัมพันธ์ทางการเมืองได้รับความมั่งคั่งอย่างไม่เป็นธรรม ซึ่งทำให้การแปรรูปรัฐวิสาหกิจในภูมิภาคเหล่านี้เสื่อมเสียชื่อเสียง ในขณะที่สื่อรายงานอย่างกว้างขวางเกี่ยวกับการทุจริตครั้งใหญ่ที่มาพร้อมกับการขาย การศึกษาระบุว่านอกเหนือจากประสิทธิภาพการดำเนินงานที่เพิ่มขึ้นแล้ว การทุจริตเล็กๆ น้อยๆ ในชีวิตประจำวันนั้นมีมากขึ้นหรือจะเป็นมากขึ้นหากไม่มีการแปรรูปรัฐวิสาหกิจ และการทุจริตแพร่หลายมากขึ้นในภาคส่วนที่ไม่ได้แปรรูป นอกจากนี้ยังมีหลักฐานที่ชี้ให้เห็นว่ากิจกรรมนอกกฎหมายและไม่เป็นทางการแพร่หลายมากขึ้นในประเทศที่แปรรูปน้อยลง^[56] ในสหภาพยุโรป มีการใช้หลักการแห่งการช่วยเหลือตนเอง: บริการของรัฐบาลควรจัดหาโดยหน่วยงานท้องถิ่นที่ต่ำที่สุดซึ่งสามารถจัดหาได้อย่างมีประสิทธิภาพ ผลกระทบอย่างหนึ่งคือการกระจายเงินทุนในหลายๆ กรณีไม่สนับสนุนการยักยอกทรัพย์ เนื่องจากแม้แต่เงินจำนวนเล็กน้อยที่หายไปก็จะถูกสังเกตเห็น ในทางตรงกันข้าม ในหน่วยงานส่วนกลาง แม้แต่สัดส่วนเพียงเล็กน้อยของเงินทุนสาธารณะก็อาจเป็นเงินจำนวนมากได้

ตัวอย่างการทุจริต

• การละเมิดระบบ (abuse of the system)
• การฮั้วประมูล (bid rigging)
• การให้สินบน (bribery)
• การรวมกลุ่มเพื่อผูกขาดทางธุรกิจ (cartel)
• การสมรู้ร่วมคิด (collusion)
• การเล่นพรรคเล่นพวก (cronyism)
• การโกงการเลือกตั้ง (electoral fraud)
• การยักยอก (embezzlement)
• การใช้อิทธิพลมืด (influence peddling)
• การกรรโชก, การรีดไถ (extortion)
• องค์กรอาชญากรรม (organized crime)
• คติเห็นแก่ญาติ (nepotism)
• การอุปถัมภ์ (patronage)
• การรวมหัวกันกำหนดราคา (price fixing)

ดูเพิ่ม

• วันต่อต้านการทุจริตสากล