คำผาย นุปิง

คำผาย นุปิง (19 พฤษภาคม พ.ศ. 2467 – 23 กันยายน พ.ศ. 2557) เป็นศิลปินพื้นบ้านการขับซอ สามารถเขียนบทที่มีสำนวนภาษาอันไพเราะสละสลวย^[2] ได้รับการประกาศเกียรติคุณซอ เมื่อ พ.ศ. 2514 ได้รับการยกย่องเชิดชูเกียรติเป็นผู้มีผลงานดีเด่นทางวัฒนธรรม สาขาศิลปะ เมื่อปี พ.ศ. 2533 ในฐานะที่เป็นศิลปินที่อนุรักษ์วัฒนธรรมพื้นบ้านอันเป็นมรดกการแสดงของภาคเหนือ

คำผาย นุปิง ต.ภ.
สารนิเทศภูมิหลัง
เกิด	19 พฤษภาคม พ.ศ. 2467[1] อำเภอภูเพียง จังหวัดน่าน ประเทศสยาม
เสียชีวิต	23 กันยายน พ.ศ. 2557 (90 ปี) อำเภอภูเพียง จังหวัดน่าน ประเทศไทย
บิดา	ใจ นุปิง
มารดา	เบาะ นุปิง
รางวัล
ศิลปินแห่งชาติ	สาขาศิลปะการแสดง (การแสดงพื้นบ้าน) ประจำ พ.ศ. 2538

ประวัติ

คำผาย เกิดเมื่อวันที่ 19 พฤษภาคม พ.ศ. 2467 ที่บ้านหัวนา ตำบลท่าน้าว อำเภอภูเพียง จังหวัดน่าน ศิลปินพื้นบ้านมีความสามารถในการขับซอ สามารถเขียนบทซอที่มีสำนวนภาษาอันไพเราะ สละสลวย เคยได้รับการประกาศเกียรติคุณซอ เมื่อ พ.ศ. 2514 ได้รับการยกย่องเชิดชูเกียรติเป็นผู้มีผลงานดีเด่นทางวัฒนธรรม สาขาศิลปะ เมื่อปี พ.ศ. 2533 ในฐานะที่เป็นศิลปินที่อนุรักษ์วัฒนธรรมพื้นบ้านอันเป็นมรดกการแสดงของภาคเหนือ

เสียชีวิต

คำผาย ถึงแก่กรรมด้วยโรคชรา ณ โรงพยาบาลน่าน ในวันที่ 23 กันยายน 2557 เวลา 10.00 น. สิริอายุได้ 90 ปี^[3][4] มีพิธีพระราชทานเพลิงศพเมื่อวันที่ 1 ตุลาคม พ.ศ. 2557 ณ สุสานบ้านหัวนา อำเภอภูเพียง จังหวัดน่าน โดยในงานพระราชทานเพลิงศพครั้งนี้มีศิลปินล้านนาเข้าร่วมจำนวนมาก เช่น บัวซอน ถนอมบุญ ศิลปินแห่งชาติ ผ่องศรี เมืองพาน มานพ เมืองพร้าว แสงเอ้ย สุริยะมล และลำดวน สุวรรณภูคำ เป็นต้น

เครื่องราชอิสริยาภรณ์

• พ.ศ. 2550 – เครื่องราชอิสริยาภรณ์อันเป็นที่สรรเสริญยิ่งดิเรกคุณาภรณ์ ชั้นที่ 3 ตติยดิเรกคุณาภรณ์ (ต.ภ.)^[5]