รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2489

รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2489 เป็นรัฐธรรมนูญฉบับที่ 3 ของไทย ร่างโดยสภาผู้แทนราษฎรไทย ชุดที่ 4 และใช้บังคับตั้งแต่วันที่ 10 พฤษภาคม พ.ศ. 2489 และถูกยกเลิกเมื่อวันที่ 8 พฤศจิกายน พ.ศ. 2490 โดยคณะรัฐประหารอันมีจอมพล ผิน ชุณหะวัณ นายทหารกองหนุน เป็นหัวหน้าคณะ รวมอายุการใช้งาน 1 ปี 5 เดือน 28 วัน

รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2489
หน้าแรกของรัฐธรรมนูญ
ภาพรวม
ท้องที่ใช้	ประเทศไทย
สร้างขึ้น	12 กรกฎาคม พ.ศ. 2488[1]
เสนอ	21 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2489[2]
วันประกาศ	9 พฤษภาคม พ.ศ. 2489[3]
มีผลใช้บังคับ	10 พฤษภาคม พ.ศ. 2489[3]
ระบบ	รัฐเดี่ยว ระบบรัฐสภา ราชาธิปไตยภายใต้รัฐธรรมนูญ
โครงสร้างรัฐบาล
ฝ่าย	3
ประมุขแห่งรัฐ	พระมหากษัตริย์
ฝ่ายนิติบัญญัติ	สองสภา (รัฐสภา: พฤฒสภา, สภาผู้แทนราษฏร)
ฝ่ายบริหาร	คณะรัฐมนตรี, นำโดย นายกรัฐมนตรี
ฝ่ายตุลาการ	ศาลไทย
ระบอบ	รัฐเดี่ยว
คณะผู้เลือกตั้ง	ไม่มี
นิติบัญญัติชุดแรก	6 มกราคม พ.ศ. 2489 (สภาผู้แทนราษฎร) 24 พฤษภาคม พ.ศ. 2489 (พฤฒสภา)
บริหารชุดแรก	11 มิถุนายน พ.ศ. 2489
ตุลาการชุดแรก	1 ตุลาคม พ.ศ. 2489
ยกเลิก	8 พฤศจิกายน พ.ศ. 2490
ผู้ยกร่าง	สภาผู้แทน
ผู้เขียน	คณะกรรมาธิการวิสามัญร่างรัฐธรรมนูญ
ผู้ลงนาม	สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวอานันทมหิดล
ฉบับก่อนหน้า	รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2475
เอกสารฉบับเต็ม
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2489 ที่วิกิซอร์ซ

สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวอานันทมหิดล ทรงลงพระปรมาภิไธยในรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2489 เมื่อวันที่ 9 พฤษภาคม พ.ศ. 2489^[4]

สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวอานันทมหิดล ทรงกำลังลงพระปรมาภิไธยในรัฐธรรมนูญ

ปรีดี พนมยงค์ กำลังลงนามในรัฐธรรมนูญ

รัฐธรรมนูญฉบับนี้กำหนดให้มีพฤฒสภา (วุฒิสภา) ที่มาจากการเลือกตั้งเป็นครั้งแรกในประเทศไทย โดยกำหนดให้มีสมาชิกในสภานี้ทั้งสิ้น 80 คน