สงครามเกาหลี

สงครามเกาหลี (ในเกาหลีใต้ เกาหลี: 6.25 전쟁, 한국전쟁; ฮันจา: 6.25 戰爭, 韓國戰爭; อาร์อาร์: Yugio Jeonjaeng, Hanguk Jeonjaeng,แปลตรงตัว '"สงคราม 25 มิถุนายน" หรือ "สงครามเกาหลี"'; ในเกาหลีเหนือ เกาหลี: 조국해방전쟁; ฮันจา: 祖國解放戰爭; เอ็มอาร์: Choguk haebang chŏnjaeng, "สงครามปลดปล่อยปิตุภูมิ"; 25 มิถุนายน 1950 – 27 กรกฎาคม 1953)^[31][32][a] เป็นสงครามระหว่างสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนเกาหลี (เกาหลีเหนือ) (ได้รับการสนับสนุนจากจีนและสหภาพโซเวียต) และสาธารณรัฐเกาหลี (เกาหลีใต้) (ได้รับการสนับสนุนจากสหประชาชาติ โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากสหรัฐ) สงครามเริ่มต้นขึ้นเมื่อวันที่ 25 มิถุนายน ค.ศ. 1950 เมื่อเกาหลีเหนือได้ส่งกองทัพเข้ารุกรานเกาหลีใต้^{[34][35][36][37]}

สงครามเกาหลี
ส่วนหนึ่งของ สงครามเย็น
เรียงลำดับตามเข็มนาฬิกาจากบนสุด: นาวิกโยธินสหรัฐถอยจากอ่างเก็บน้ำโชซิน; การขึ้นบกของสหประชาชาติที่ฝั่งอินช็อน; ผู้ลี้ภัยชาวเกาหลีหน้ารถถังเอ็ม46 แพตตอน ของสหรัฐ; นาวิกโยธินสหรัฐ นำโดย ร้อยโท บัลโดเมโร โลเปซ ขึ้นฝั่งที่อินช็อน; เครื่องบินขับไล่ เอฟ86 เซเบอร์
วันที่ 25 มิถุนายน 1950 – 27 กรกฎาคม 1953 (โดยพฤตินัย) (3 ปี 1 เดือน และ 2 วัน) 25 มิถุนายน 1950 – ปัจจุบัน (โดยนิตินัย) (75 ปี 1 เดือน 24 วัน) สถานที่ คาบสมุทรเกาหลี, ทะเลเหลือง, ทะเลญี่ปุ่น, ช่องแคบเกาหลี ชายแดนระหว่างจีน-เกาหลีเหนือ สถานะ ทางทหารได้เข้าสู่จนมุม ความล้มเหลวของเกาหลีเหนือในการบุกครองเกาหลีใต้ ผลที่ตามมาคือความล้มเหลวของกองทัพสหประชาชาติภายใต้การนำโดยสหรัฐในการบุกครองเกาหลีเหนือ ผลที่ตามมาอีกครั้งคือความล้มเหลวของจีนและเกาหลีเหนือในการบุกครองเกาหลีใต้ ความตกลงการสงบศึกเกาหลีได้ถูกลงนามในปี ค.ศ. 1953 ความขัดแย้งในเกาหลียังคงดำเนินต่อไป ดินแดน เปลี่ยนแปลง เขตปลอดทหารเกาหลีถูกสร้างขึ้น เกาหลีเหนือได้นครแคซ็อง แต่เสียพื้นที่รวม 3,900 ตารางกม. (1,500 ตารางไมล์) รวมถึงเมืองซกโชให้กับเกาหลีใต้[1]
คู่สงคราม
เกาหลีใต้  สหรัฐ  สหประชาชาติ (ข้อมติคณะมนตรีความมั่นคงฯ ที่ 84) การสนับสนุนด้านการรบ  ไทย ออสเตรเลีย  เบลเยียม แคนาดา  ฝรั่งเศส ฟิลิปปินส์  โคลอมเบีย เอธิโอเปีย กรีซ  ลักเซมเบิร์ก เนเธอร์แลนด์  นิวซีแลนด์ แอฟริกาใต้  ตุรกี การสนับสนุนด้านการแพทย์  เดนมาร์ก  อินเดีย  อิตาลี  นอร์เวย์  สวีเดน  เยอรมนีตะวันตก[2] การสนับสนุนอื่น ๆ  อิสราเอล[3]  สาธารณรัฐจีน  ญี่ปุ่น[4] ปากีสถาน[5]  อุรุกวัย[6]  สเปน[7] อัฟกานิสถาน  คิวบา อียิปต์  อิหร่าน อิรัก  จอร์แดน  เลบานอน  ซาอุดีอาระเบีย  ซีเรีย  เยเมน	เกาหลีเหนือ  จีน  สหภาพโซเวียต การสนับสนุนโดย บัลแกเรีย เชโกสโลวาเกีย[8]  เยอรมนีตะวันออก[9] ฮังการี โปแลนด์ โรมาเนีย[10] มองโกเลีย
ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ
อี ซึงมัน ดักลาส แมกอาเธอร์ จอง อิลกวอน แพ็ก ซ็อน-ย็อบ ชิน ซองโม ซน วอนอิล แฮร์รี เอส. ทรูแมน ดไวต์ ดี. ไอเซนฮาวร์ เคลเมนต์ แอตต์ลี วินสตัน เชอร์ชิล แมทธิว ริดก์เวย์ มาร์ก เวย์น คลาร์ก * นามที่มี ข้างหน้า หมายถึง ผู้บัญชาการแห่งกองบัญชาการสหประชาชาติ	คิม อิล-ซ็อง พัก ฮอน-ย็อง ชเว ยอง-กอน คิม แชก เหมา เจ๋อตง เผิง เต๋อหวย เติ้ง หัว โจเซฟ สตาลิน เกออร์กี มาเลนคอฟ
กำลัง
602,902[11] 326,863[12] 14,198[13][14] การสนับสนุนด้านการรบ 8,123[15] 5,455[16] 2,282[13] 2,274[16] 1,496[13] 1,389[16] 1,271[17] 1,263[13][17] 1,185[17] 1,068 [16] 900[13] 826[13] 819[13] 52[16] การสนับสนุนด้านการแพทย์และอื่น ๆ 346[18] 170[16] 120[4] 109[16] 100[16] 72[16] ยอด: 968,302	266,600[19] 1,450,000[20] 26,000[21] ยอด: 1,742,000 หมายเหตุ: แต่ละแหล่งข้อมูลระบุตัวเลขไว้ไม่ตรงกัน ยอดกำลังพลแปรผันระหว่างสงคราม
ความสูญเสีย
รวม: เสียชีวิต 178,236 นาย สูญหาย 32,844 นาย บาดเจ็บ 566,314 นาย รายละเอียด :[16] เสียชีวิต 137,899 นาย บาดเจ็บ 450,742 นาย สูญหาย 24,495 นาย ถูกจับเป็นเชลย 8,343 นาย : เสียชีวิต 36,574 นาย[22] บาดเจ็บ 103,284 นาย[22] สูญหาย 7,926 นาย[23] ถูกจับเป็นเชลยศึก 4,714 นาย[24] : เสียชีวิต 1,109 นาย[25] บาดเจ็บ 2,674 นาย[25] สูญหาย 179 นาย[16] ถูกจับเป็นเชลยศึก 977 นาย[16] :[16] เสียชีวิต 741 นาย บาดเจ็บ 2,068 นาย สูญหาย 163 นาย ถูกจับเป็นเชลยศึก 244 นาย :[26] เสียชีวิต 339 นาย บาดเจ็บ 1,216 นาย สูญหาย 43 นาย ถูกจับเป็นเชลยศึก 26 นาย :[16] เสียชีวิต 312 นาย บาดเจ็บ 1,212 นาย สูญหาย 1 MIA ถูกจับเป็นเชลยศึก 32 นาย  ฝรั่งเศส:[16] เสียชีวิต 262 นาย บาดเจ็บ 1,008 นาย สูญหาย 7 นาย ถูกจับเป็นเชลยศึก 12 นาย :[16] เสียชีวิต 192 นาย บาดเจ็บ 543 นาย ถูกจับเป็นเชลยศึก 3 นาย :[16] เสียชีวิต 163 นาย บาดเจ็บ 448 นาย ถูกจับเป็นเชลยศึก 28 นาย :[16] เสียชีวิต 129 นาย บาดเจ็บ 1,139 นาย สูญหาย 5 นาย [16] เสียชีวิต 121 นาย บาดเจ็บ 536 นาย :[16] เสียชีวิต 120 นาย บาดเจ็บ 645 นาย สูญหาย 3 นาย :[16] เสียชีวิต 112 นาย บาดเจ็บ 229 นาย สูญหาย 16 นาย ถูกจับเป็นเชลยศึก 41 นาย :[16] เสียชีวิต 101 นาย บาดเจ็บ 478 นาย สูญหาย 5 นาย ถูกจับเป็นเชลยศึก 1 นาย :[16] เสียชีวิต 34 นาย ถูกจับเป็นเชลยศึก 9 นาย :[16] เสียชีวิต 23 นาย บาดเจ็บ 79 นาย สูญหาย 1 นาย :[16] เสียชีวิต 3 นาย :[16] เสียชีวิต 2 นาย บาดเจ็บ 13 นาย	เสียชีวิตรวม 367,283-750,282 นาย บาดเจ็บรวม 686,500-789,000 นาย รายละเอียด เสียชีวิต 215,000-350,000 นาย[27] บาดเจ็บ 303,000 นาย สูญหายหรือถูกจับเป็นเขลยศึก 120,000 นาย[28] (แหล่งข้อมูลจีน):[29] เสียชีวิต 152,000 นาย บาดเจ็บ 383,500 นาย ถูกนำส่งโรงพยาบาล 450,000 นาย สูญหาย 4,000 นาย ถูกจับเป็นเชลย 7,110 นาย แปรพักตร์ 14,190 นาย (การประเมินของสหรัฐ):[28] เสียชีวิต 400,000+ นาย บาดเจ็บ 486,000 นาย ถูกจับเป็นเชลยศึก 21,000 นาย เสียชีวิต 282 นาย[30]
พลเรือนเสียชีวิต/บาดเจ็บทั้งหมด: 2.5 ล้านคน (ประมาณ)[16] เกาหลีใต้: 990,968 คน เสียชีวิต 373,599 คน[16] บาดเจ็บ 229,625 คน[16] ถูกลักพาตัว/สูญหาย 387,744 คน[16] เกาหลีเหนือ: 1,550,000 คน (ประมาณ)[16]

สงครามเกาหลี
ชื่อเกาหลีเหนือ
โชซ็อนกึล	조국해방전쟁
ฮันจา	祖國解放戰爭
การถอดเสียง อาร์อาร์ Joguk haebang Jeonjaeng เอ็มอาร์ Choguk haebang chǒnjaeng
ชื่อเกาหลีใต้
ฮันกึล	6.25 전쟁
ฮันจา	韓國戰爭
การถอดเสียง อาร์อาร์ Hanguk Jeonjaeng เอ็มอาร์ Han'guk Chŏnjaeng

ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองได้ยุติลง สหภาพโซเวียตและสหรัฐอเมริกาได้เข้าปลดปล่อยเกาหลีจากการควบคุมดินแดนอาณานิคมของจักรวรรดิญี่ปุ่น เมื่อวันที่ 15 สิงหาคม ค.ศ. 1945 ภายหลังจากสงครามยุติลง เกาหลีได้ถูกแบ่งแยกอยู่ที่เส้นขนานที่ 38 กลายเป็นสองเขตแดนของการยึดครอง โซเวียตได้ปกครองดินแดนส่วนครึ่งนึงจากทางเหนือและอเมริกันก็ปกครองดินแดนอีกส่วนครึ่งนึงจากทางใต้ ด้วยชายแดนตั้งอยู่ที่เส้นขนานที่ 38 ในปี ค.ศ. 1948 สองรัฐเอกราชได้ถูกสถาปนาขึ้นอันเป็นผลมาจากความตึงเครียดทางการเมืองของสงครามเย็น(ระหว่างสหภาพโซเวียตและสหรัฐอเมริกา) รัฐสังคมนิยมได้ถูกก่อตั้งขึ้นในส่วนทางภาคเหนือภายใต้ผู้นำฝ่ายลัทธิคอมมิวนิสต์ของนายคิม อิล-ซ็องและรัฐทุนนิยมในส่วนทางภาคใต้ภายใต้ผู้นำฝ่ายต่อต้านลัทธิคอมมิวนิสต์ของนายอี ซึง-มัน ทั้งสองรัฐบาลของรัฐเกาหลีใหม่ต่างอ้างว่าเป็นรัฐบาลที่มีความชอบธรรมด้วยกฎหมายแต่เพียงฝ่ายเดียวของเกาหลีทั้งหมดและไม่ยอมรับเขตชายแดนเป็นการถาวร

ความขัดแย้งที่เพิ่มขึ้นจนนำไปสู่สงคราม เมื่อกองทัพเกาหลีเหนือ(กองทัพประชาชนเกาหลี, KPA)—ที่ได้รับการสนับสนุนโดยสหภาพโซเวียตและจีน—ได้ข้ามเขตชายแดนและรุกเข้าสู่เกาหลีใต้ เมื่อวันที่ 25 มิถุนายน ค.ศ. 1950^[38]. คณะมนตรีความมั่นคงแห่งองค์การสหประชาชาติได้อนุญาตให้มีการจัดตั้งและส่งกองทัพไปยังเกาหลี^[39] เพื่อขับไล่สิ่งที่ได้เป็นที่ยอมรับแล้วว่าเป็นการรุกรานของเกาหลีเหนือ^[40][41] ยี่สิบเอ็ดประเทศของสหประชาชาติต่างได้มีส่วนร่วมในกองทัพสหประชาชาติ กับสหรัฐอเมริกาได้ให้ประมาณ 90% ของบุคลากรทางทหาร^[42]

ภายหลังสองเดือนแรกของสงคราม กองทัพเกาหลีใต้(ROKA)และกองทัพสหรัฐที่ถูกส่งมายังเกาหลีอย่างรวดเร็วนั้นกำลังจะพ่ายแพ้ กองทัพเกาหลีใต้และกองกำลังทหารสหรัฐได้ถอยร่นกลับไปยังพื้นที่ขนาดเล็กหลังแนวป้องกันที่เป็นที่รู้จักกันกันคือ วงรอบปูซาน ในเดือนกันยายน ค.ศ. 1950 การยกพลขึ้นบกเพื่อต่อต้านการรุกของสหประชาชาติได้ถูกเปิดฉากขึ้นที่เมืองอินช็อน และตัดกำลังของกองทัพประชาชนเกาหลีเป็นจำนวนมากในเกาหลีใต้ มีผู้ที่หนีรอดจากการถูกโอบล้อมและถูกจับกุมเพื่อบังคับให้กลับไปยังทางเหนือ กองทัพสหประชาชาติได้รุกเข้าสู่เกาหลีเหนือในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1950 และเคลื่อนทัพอย่างรวดเร็วไปยังแม่น้ำยาลู-ซึ่งเป็นชายแดนติดกับจีน-แต่เมื่อวันที่ 19 ตุลาคม ค.ศ. 1950 กองกำลังทหารจีนของกองทัพอาสาสมัครของประชาชน(PVA)ได้ข้ามแม่น้ำยาลูและเข้าสู่สงคราม^[43] การแทรกแซงของจีนที่น่าประหลาดใจทำให้กองทัพสหประชาชาติต้องล่าถอยออกไปและกองทัพจีนได้รุกรานเข้าสู่เกาหลีใต้ในปลายเดือนธันวาคม

ในสิ่งเหล่านี้และการต่อสู้ที่ตามมานั้น กรุงโซลถูกยึดเป็นครั้งที่สี่และกองทัพฝ่ายคอมมิวนิสต์ได้ถูกผลักดันกลับไปยังจุดตำแหน่งเส้นขนานที่ 38 ใกล้กับจุดเริ่มต้นสงคราม ภายหลังจากนี้แนวหน้าได้ถูกทำให้คงที่และสองปีสุดท้ายของการสู้รบได้กลายเป็นสงครามบั่นทอนกำลัง สงครามในอากาศ อย่างไรก็ตาม ไม่เคยถูกทำให้จนมุม เกาหลีเหนือได้อยู่ภายใต้การทัพอากาศทิ้งระเบิดขนาดใหญ่ของสหรัฐ เครื่องบินขับไล่ไอพ่นได้เผชิญหน้ากันแต่ละฝ่ายในการรบทางอากาศต่ออากาศเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์และนักบินโซเวียตได้บินอย่างลับ ๆ เพื่อปกป้องพันธมิตรฝ่ายลัทธิคอมมิวนิสต์ของพวกเขาเอง

การสู้รบได้ยุติลง เมื่อวันที่ 27 กรกฎาคม 1953 ความตกลงการสงบศึกเกาหลีได้ถูกลงนาม ข้อตกลงครั้งนี้ได้สร้างเขตปลอดทหารเกาหลี (DMZ) เพื่อเป็นการแบ่งแยกเกาหลีเหนือและเกาหลีใต้ และอนุญาตให้มีการส่งตัวเชลยศึกกลับคืน อย่างไรก็ตาม สนธิสัญญาสันติภาพไม่มีลงนามและทั้งสองประเทศเกาหลียังคงทำสงครามกันอยู่และมีส่วนร่วมในความขัดแย้งที่ถูกแช่แข็งเอาไว้^[44][45] ในเดือนเมษายน ค.ศ. 2018 ผู้นำเกาหลีเหนือและผู้นำเกาหลีใต้ได้มาพบกันที่เขตปลอดทหารเกาหลี^[46] และทำข้อตกลงที่จะทำงานร่วมกันภายใต้สนธิสัญญาเพื่อยุติสงครามเกาหลีอย่างเป็นทางการ^[47] แต่ทว่าต้องหยุดชะงักลง เนื่องจากผู้แปรพักตร์ในฝั่งเกาหลีใต้ทำโฆษณาชวนเชื่อโจมตีใส่รัฐบาลเกาหลีเหนือและนายคิม จ็อง-อึน ผู้นำเกาหลีเหนือคนปัจจุบัน เป็นเหตุทำให้เกาหลีเหนือต้องระเบิดสำนักประสานงานร่วมของสองชาติเกาหลีในเมืองแคซ็อง ซึ่งเป็นเมืองที่อยู่ใกล้กับพรมแดนระหว่างเกาหลีเหนือและเกาหลีใต้ จากเหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้สองชาติต้องกลับเข้าสู่สภาวะความตึงเครียดอีกครั้งที่อาจจะนำไปสู่สงครามเกาหลีครั้งใหม่ก็เป็นไปได้

สงครามเกาหลีเป็นหนึ่งในความขัดแย้งที่มีการทำลายล้างมากที่สุดในยุคปัจจุบัน ด้วยจำนวนผู้เสียชีวิตจากสงครามประมาณ 3 ล้านคน และพลเรือนเสียชีวิตทั้งหมดในสัดส่วนที่ใหญ่กว่าสงครามโลกครั้งที่สองหรือสงครามเวียดนาม มันทำให้เกิดการทำลายล้างเมืองสำคัญต่างๆของเกาหลีทั้งหมด การสังหารหมู่จำนวนนับพันคนของทั้งสองฝ่าย(รวมถึงการสังหารหมู่จำนวนนับหมื่นคนของผู้ที่ตกเป็นผู้ต้องสงสัยว่าเป็นพวกคอมมิวนิสต์โดยรัฐบาลเกาหลีใต้) และการทรมานและความอดอยากของเชลยศึกโดยกองบัญชาการเกาหลีเหนือ เกาหลีเหนือกลายเป็นประเทศที่ถูกทิ้งระเบิดอย่างหนักที่สุดในประวัติศาสตร์

เบื้องหลัง

การปกครองโดยจักรวรรดิญี่ปุ่น (1910–1945)

หลังราชวงศ์ชิงพ่ายในสงครามจีน-ญี่ปุ่นครั้งที่หนึ่ง (1894–96) จักรวรรดิญี่ปุ่นเข้ายึดครองจักรวรรดิเกาหลี อันเป็นคาบสมุทรซึ่งมีความสำคัญทางยุทธศาสตร์ต่อเขตอิทธิพล อีกทศวรรษให้หลัง หลังจักรวรรดิญี่ปุ่นสามารถพิชิตจักรวรรดิรัสเซียได้ในสงครามรัสเซีย-ญี่ปุ่น (1904–05) ญี่ปุ่นทำให้เกาหลีเป็นรัฐในอารักขาโดยสนธิสัญญาอึลซาในปี 1905 แล้วจึงผนวกด้วยสนธิสัญญาการผนวกดินแดนญี่ปุ่น-เกาหลีในปี 1910

นักชาตินิยมและกลุ่มปัญญาชนเกาหลีหลบหนีออกนอกประเทศ และมีบางส่วนก่อตั้งรัฐบาลเกาหลีเฉพาะกาลขึ้นในปี 1919 นำโดย อี ซึงมัน ในเซี่ยงไฮ้ รัฐบาลพลัดถิ่นนี้ได้รับการรับรองจากไม่กี่ประเทศ จากปี 1919 ถึง 1925 และหลังจากนั้น นักคอมมิวนิสต์เกาหลีนำและเป็นตัวการหลักของการสงครามต่อญี่ปุ่นทั้งในและนอกประเทศ

เกาหลีภายใต้การปกครองของญี่ปุ่นถูกมองว่าเป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดิญี่ปุ่น โดยเป็นอาณานิคมที่ถูกปรับให้เป็นอุตสาหกรรม ร่วมกับไต้หวัน และทั้งคู่เป็นส่วนหนึ่งของวงไพบูลย์ร่วมแห่งมหาเอเชียบูรพา ในปี 1937 ข้าหลวงใหญ่อาณานิคม พลเอก จิโร มินามิ ซึ่งบังคับบัญชาการพยายามผสมกลมกลืนทางวัฒนธรรมประชากร 23.5 ล้านคนของเกาหลี โดยห้ามการใช้และศึกษาภาษา วรรณกรรมและวัฒนธรรมเกาหลี และบังคับให้ใช้และศึกษาภาษา วรรณกรรมและวัฒนธรรมญี่ปุ่นแทน มีการออกนโยบายโซชิ-ไกเม เริ่มตั้งแต่ปี 1939 กำหนดให้ประชาชนใช้ชื่อภาษาญี่ปุ่น ในปี 1938 รัฐบาลอาณานิคมเริ่มการเกณฑ์แรงงาน

ในประเทศจีน กองทัพปฏิวัติแห่งชาติที่เป็นชาตินิยมและกองทัพปลดปล่อยประชาชนที่เป็นคอมมิวนิสต์ช่วยจัดระเบียบผู้ลี้ภัยที่เป็นผู้รักชาติและนักต่อสู้เพื่อเอกราชชาวเกาหลีต่อทหารญี่ปุ่น ซึ่งยังยึดครองบางส่วนของจีนด้วย ชาวเกาหลีที่นักชาตินิยมหนุนหลัง นำโดย อี พมซก สู้รบในการทัพพม่า (ธันวาคม 1941 – สิงหาคม 1945) ส่วนนักคอมมิวนิสต์ชาวเกาหลี นำโดย คิม อิลซอง ฯลฯ ต่อสู้ทหารญี่ปุ่นในเกาหลีและแมนจูเรีย

ระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง ทหารญี่ปุ่นใช้อาหาร ปศุสัตว์ และโลหะของเกาหลีเพื่อความพยายามของสงครามของตน กองกำลังญี่ปุ่นในเกาหลีเพิ่มขึ้นจาก 46,000 นาย ในปี 1941 เป็น 300,000 นาย ในปี 1945 เกาหลีของญี่ปุ่นเกณฑ์แรงงานบังคับ 2.6 ล้านคน ซึ่งควบคุมโดยกองกำลังตำรวจชาวเกาหลีที่ให้ความร่วมมือ ประชาชนราว 723,000 นายถูกส่งไปทำงานในจักรวรรดิโพ้นทะเลและในมหานครญี่ปุ่น จนถึงปี 1942 ชายชาวเกาหลีถูกเกณฑ์เข้าสู่กองทัพจักรวรรดิญี่ปุ่น จนถึงเดือนมกราคม 1945 ชาวเกาหลีคิดเป็น 32% ของกำลังแรงงานญี่ปุ่น ในเดือนสิงหาคม 1945 เมื่อสหรัฐอเมริกาทิ้งระเบิดนิวเคลียร์ถล่มฮิโระชิมะและนะงะซะกิ ราว 25% ของผู้เสียชีวิตเป็นชาวเกาหลี เมื่อสงครามยุติ ประเทศอื่นในโลกไม่รับรองการปกครองของญี่ปุ่นในเกาหลีและไต้หวัน

ขณะเดียวกัน ที่การประชุมไคโร (พฤศจิกายน 1943) สาธารณรัฐจีน สหราชอาณาจักร และสหรัฐอเมริกาตัดสินใจว่า "เมื่อถึงกำหนด เกาหลีจักเป็นอิสระและมีเอกราช" ภายหลัง การประชุมยัลตา (กุมภาพันธ์ 1945) ให้ "เขตกันชน" ในทวีปยุโรปแก่สหภาพโซเวียต ซึ่งเป็นรัฐบริวารที่รัฐบาลโซเวียตต้องรับผิดชอบ ตลอดจนการขึ้นเป็นใหญ่ที่คาดหวังไว้ของโซเวียตในจีนและแมนจูเรีย ตอบแทนที่สหภาพโซเวียตเข้าร่วมความพยายามของสงครามต่อญี่ปุ่นในสงครามแปซิฟิก

การรุกรานแมนจูเรียของสหภาพโซเวียต (1945)

สหภาพโซเวียตประกาศสงครามกับญี่ปุ่นในวันที่ 9 สิงหาคม ค.ศ. 1945 ตามที่ตกลงในการประชุมเตหะราน (พฤศจิกายน 1943) และการประชุมยัลตา (กุมภาพันธ์ 1945) ว่า สหภาพโซเวียตต้องประกาศสงครามต่อญี่ปุ่นภายในสามเดือนหลังสงครามในยุโรปสิ้นสุดลง จนถึงวันที่ 10 สิงหาคม กองทัพแดงยึดครองครึ่งเหนือของคาบสมุทรเกาหลีตามที่ตกลงกัน และวันที่ 26 สิงหาคม มาหยุดที่เส้นขนานที่ 38 เป็นเวลาสามสัปดาห์เพื่อรอให้กองกำลังสหรัฐมาถึงจากทางใต้

วันที่ 10 สิงหาคม เมื่อญี่ปุ่นใกล้ยอมจำนน อเมริกาสงสัยว่าโซเวียตจะเคารพคณะกรรมาธิการร่วมส่วนของตน หรือความตกลงยึดครองเกาหลีที่สหรัฐอเมริกาสนับสนุน หรือไม่ อีกหนึ่งเดือนให้หลัง พันเอก ดีน รัสก์ และพันเอก ชาลส์ เอช. โบนสตีลที่สาม แบ่งคาบสมุทรเกาหลีที่เส้นขนานที่ 38 หลังเร่งตัดสินใจว่า เขตยึดครองเกาหลีของสหรัฐจำต้องมีเมืองท่าอย่างน้อยสองแห่ง

เมื่ออธิบายเหตุที่การปักปันเขตยึดครองอยู่ที่เส้นขนานที่ 38 รัสก์ออกความเห็นว่า "แม้ในความเป็นจริง กองกำลังสหรัฐสามารถขึ้นไปเหนือกว่านั้นได้ กรณีที่โซเวียตไม่ตกลง ... เรารู้สึกว่าเป็นการสำคัญที่จะรวมเมืองหลวงของเกาหลีในพื้นที่รับผิดชอบของทหารอเมริกัน" โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อ "เผชิญกับควาขาดแคลนกองกำลังสหรัฐที่มีอยู่ และปัจจัยกาลเทศะ ซึ่งทำให้เป็นการยากที่จะขึ้นเหนือไปไกลมาก ก่อนที่ทหารโซเวียตจะเข้าสู่พื้นที่" โซเวียตตกลงการปักปันเขตยึดครองของสหรัฐเพื่อปรับปรุงฐานะการเจรจาของตนว่าด้วยเขตยึดครองในยุโรปตะวันออก และเพราะทั้งสองจะสนองการยอมจำนนของญี่ปุ่นจากที่ที่ตั้งอยู่

สงครามกลางเมืองจีน (1945–1949)

หลังสงครามจีน-ญี่ปุ่นครั้งที่สองสิ้นสุดลง สงครามกลางเมืองจีนหวนกลับมาอีกครั้งระหว่างคอมมิวนิสต์จีนกับจีนคณะชาติ ขณะที่ฝ่ายคอมมิวนิสต์แย่งชิงความเป็นใหญ่ในแมนจูเรีย ก็ได้รับการสนับสนุนด้านยุทธปัจจัยและกำลังพลจากรัฐบาลเกาหลีเหนือ ตามแหล่งข้อมูลของจีน เกาหลีเหนือได้บริจาคยุทธปัจจัย 2,000 ตู้รถไฟ และชาวเกาหลีหลายพันคนรับราชการในกองทัพปลดปล่อยประชาชนจีนระหว่างสงคราม เกาหลีเหนือยังให้ที่ซ่อนอันปลอดภัยแก่ผู้ที่มิใช่พลรบและการสื่อสารกับจีนส่วนที่เหลือ

การมีส่วนของเกาหลีเหนือแก่ชัยชนะของคอมมิวนิสต์จีนไม่ถูกลืมหลังการสถาปนาสาธารณรัฐประชาชนจีนในปี 1949 เพื่อเป็นสัญลักษณ์ตอบแทน ทหารผ่านศึกชาวเกาหลีระหว่าง 50,000 ถึง 70,000 คน ถูกส่งกลับพร้อมกับอาวุธ และภายหลัง ทหารเหล่านี้จะมีบทบาทสำคัญในการบุกครองเกาหลีใต้ขั้นต้น จีนสัญญาจะสนับสนุนเกาหลีเหนือหากเกิดสงครามกับเกาหลีใต้ การสนับสนุนของจีนสร้างการแบ่งแยกร้าวลึกระหว่างคอมมิวนิสต์เกาหลี และอำนาจของคิม อิลซองภายในพรรคคอมมิวนิสต์ถูกกลุ่มแยกจีน ที่นำโดย พัก อิลยู ท้าทาย ภายหลังพักถูกคิมกวาดล้างไป

รัฐบาลจีนตั้งชาติตะวันตก นำโดยสหรัฐอเมริกา เป็นภัยคุกคามใหญ่สุดต่อความมั่นคงของชาติ การตัดสินใจนี้อิงศตวรรษแห่งความอัปยศของจีนเริ่มตั้งแต่ต้นคริสต์ศตวรรษที่ 19 การสนับสนุนคณะชาติของอเมริการะหว่างสงครามกลางเมืองจีน และการต่อสู้ทางอุดมการณ์ระหว่างพวกปฏิวัติกับพวกปฏิกิริยา ผู้นำจีนเชื่อว่าจะจีนจะเป็นสมรภูมิสำคัญในการปราบปรามคอมมิวนิสต์ของสหรัฐ เพื่อเป็นมาตรการตอบโต้และยกฐานะของจีนในบรรดาขบวนการคอมมิวนิสต์ทั่วโลก ผู้นำจีนจึงนำนโยบายต่างประเทศที่สนับสนุนการปฏิวัติคอมมิวนิสต์ทั่วดินแดนขอบขัณฑสีมาของจีนมาใช้

การแบ่งเกาหลี (1945–1949)

บรรดาชาติสัมพันธมิตรตกลงกันในการประชุมพอตสดัม (กรกฎาคม-สิงหาคม 1945) ให้มีการแบ่งเกาหลีอออกเป็นสองส่วน โดยที่ไม่ถามความเห็นของชาวเกาหลี เป็นการขัดแย้งกับข้อตกลงจากการประชุมไคโร

พลโท จอห์น อาร์. ฮอดจ์ ผู้แทนฝ่ายสหรัฐอเมริกาเดินทางมาถึงเมืองอินช็อนในวันที่ 8 กันยายน 1945 เพื่อรับการประกาศยอมแพ้สงครามของญี่ปุ่นในอาณาบริเวณคาบสมุทรเกาหลีใต้ต่อเส้นขนานที่ 38 พลโทฮอดจ์มีอำนาจปกครองเกาหลีใต้ในฐานะผู้บัญชาการรัฐบาลทหารกองทัพสหรัฐอเมริกาในเกาหลี (USAMGIK) พลโทฮอดจ์คืนอำนาจให้แก่ผู้ปกครองอาณานิคมชาวญี่ปุ่นและกองกำลังตำรวจเกาหลีเดิมที่เคยให้การสนับสนุนญี่ปุ่น รัฐบาลทหารสหรัฐที่ปกครองเกาหลีไม่ให้การรับรองรัฐบาลพลัดถิ่นของสาธารณรัฐประชาชนเกาหลีซึ่งดำรงอยู่ในระยะเวลาอันสั้น เนื่องจากรัฐบาลทหารสหรัฐมีความสงสัยว่ารัฐบาลพลัดถิ่นของเกาหลีนั้นจะเป็นคอมมูนนิสต์ นโยบาลเหล่านี้ไม่ได้รับความเห็นชอบจากประชาชนชาวเกาหลี นำไปสู่การลุกฮือต่อต้านและสงครามกองโจร ในวันที่ 3 กันยายน 1945 พลโทโยะชิโอะ โคซุกิ ผู้บัญชาการกองกำลังภาคที่สิบเจ็ดของญี่ปุ่น รายงานต่อพลโทฮอดจ์ว่ากองกำลังของโซเวียตได้ลงมาทางใต้ต่ำกว่าเส้นขนานที่ 38 อยู่ที่เมืองแคซอง ซึ่งพลโทฮอดจ์ก็เชื่อข่าวกรองของญี่ปุ่น

คณะกรรมาธิการร่วมสหรัฐอเมริกา-สหภาพโซเวียต เข้าปกครองเกาหลีในเดือนธันวาคม 1945 ตามที่ได้ตกลงไว้ในการประชุมมอสโก (1945) โดยที่ชาวเกาหลีไม่ได้มีส่วนร่วมในการเจรจาตกลง คณะกรรมาธิการร่วมได้ข้อยุติว่าให้เกาหลีอยู่ในฐานะทรัสตีเป็นเวลาห้าปีแล้วจึงเป็นเอกราช ปกครองโดยรัฐบาลที่มีแนวความคิดทางการเมืองเหมือนกับประเทศแม่ที่ให้การสนับสนุน ประชาชนชาวเกาหลีจึงลุกขึ้นต่อต้านในเกาหลีใต้ บ้างประท้วงบ้างก็ทำการสู้รบ รัฐบาลทหารสหรัฐอเมริกาพยายามจะควบคุมการลุกฮือโดยการออกประกาศห้ามการชุมนุมในวันที่ 8 ธันวาคม 1945 และประกาศให้รัฐบาลปฏิวัติและคณะกรรมาธิการประชาชนของสาธารณรัฐประชาชนเกาหลีเป็นรัฐบาลที่ไม่ถูกต้องตามกฎหมายเมื่อวันที่ 12 ธันวาคม 1945

สภาประชาธิปไตยแบบมีผู้แทน (Representative Democratic Council) ฝ่ายขวา นำโดย ซิงมัน รี ผู้มาพร้อมกับกองทัพสหรัฐ คัดค้านภาวะทรัสตี โดยแย้งว่าเกาหลีถูกต่างชาติดยึดครองมานานเกินไปแล้ว พลเอกฮอดจ์เริ่มแยกตัวห่างจากข้อเสนอ แม้มันเริ่มจากรัฐบาลของเขา

ในวันที่ 23 กันยายน 1946 การนัดหยุดงานของคนงานรางรถไฟ 8,000 คนเริ่มในปูซาน การก่อความไม่สงบลามไปทั่วประเทศในเหตุการณ์ที่เรียก การก่อการกำเริบฤดูใบไม้ร่วง ในวันที่ 1 ตุลาคม 1946 ตำรวจเกาหลีฆ่านักศึกษาสามคนในการก่อการกำเริบแทกู ผู้ประท้วงตีโต้ตอบ โดยฆ่าตำรวจ 38 นาย ในวันที่ 3 ตุลาคม ราว 10,000 คนโจมตีสถานีตำรวจยองช็อน ฆ่าตำรวจไป 3 นายและมีได้รับบาดเจ็บอีก 40 นาย ที่อื่น เจ้าของที่ดินและข้าราชการเกาหลีใต้ผู้นิยมญี่ปุ่นราว 20 คนถูกฆ่า USAMGIK ประกาศกฎอัยการศึก

รัฐบาลสหรัฐอ้างว่า คณะกรรมการร่วมไม่มีความสามารถดำเนินความคืบหน้า ตัดสินใจจัดการเลือกตั้งภายใต้ความคุ้มครองของสหประชาชาติ โดยมุ่งหมายสร้างประเทศเกาหลีอันมีเอกราช ทางการโซเวียตและนักคอมมิวนิสต์เกาหลีปฏิเสธให้ความร่วมมือด้วยเหตุว่าการเลือกตั้งจะไม่ยุติธรรม และนักการเมืองเกาหลีใต้จำนวนมากยังคว่ำบาตรด้วย มีการจัดการเลือกตั้งทั่วไปในทางใต้เมื่อวันที่ 10 พฤษภาคม 1948 ถูกทำลายด้วยการก่อการร้ายและการก่อวินาศกรรมซึ่งทำให้มีผู้เสียชีวิต 600 คน เกาหลีใต้จัดการเลือกตั้งรัฐสภาอีกสามเดือนให้หลังในวันที่ 25 สิงหาคม

รัฐบาลเกาหลีใต้จากการเลือกตั้งประกาศใช้รัฐธรรมนูญการเมืองแห่งชาติเมื่อวันที่ 17 กรกฎาคม 1948 และเลือกซิงมัน รีเป็นประธานาธิบดีเมื่อวันที่ 20 กรกฎาคม สาธารณรัฐเกาหลี (เกาหลีใต้) ได้รับการสถาปนาเมื่อวันที่ 15 สิงหาคม 1948 ในเขตยึดครองเกาหลีของรัสเซีย สหภาพโซเวียตสถาปนารัฐบาลเกาหลีเหนือซึ่งเป็นคอมมิวนิสต์ นำโดย คิม อิล-ซ็อง ระบอบของประธานาธิบดีรีตัดนักคอมมิวนิสต์และฝ่ายซ้ายจากการเมืองเกาหลีใต้ เมื่อถูกริบสิทธิเลือกตั้ง พวกเขามุ่งหน้าไปภูเขา เพื่อเตรียมสงครามกองโจรต่อรัฐบาลสาธารณรัฐเกาหลีที่สหรัฐสนับสนุน

ขณะเดียวกัน ในวันที่ 3 เมษายน 1948 การเดินขบวนเฉลิมฉลองการต่อต้านการปกครองของญี่ปุ่นของเกาหลียุติด้วยการก่อการกำเริบเชจู ซึ่งมีผู้เสียชีวิตระหว่าง 14,000 ถึง 60,000 คน ทหารเกาหลีใต้ก่อกรรมป่าเถื่อนขนานใหญ่ระหว่างการปราบปรามการก่อการกำเริบนั้น ในเดือนตุลาคม 1948 ทหารเกาหลีใต้บางส่วนก่อการกำเริบต่อการจำกัดในกบฏยอซุ–ซูนช็อน

สหภาพโซเวียตถอนกำลังตามตกลงจากเกาหลีในปี 1948 และกำลังสหรัฐถอนในปี 1949 ในวันที่ 24 ธันวาคม 1949 กำลังเกาหลีใต้ฆ่าประชาชน 86 ถึง 88 คนในการสังหารหมู่มูงย็องและกล่าวโทษอาชญากรรมนั้นต่อกลุ่มโจรปล้นที่เป็นคอมมิวนิสต์ เมื่อต้นปี 1950 ซิงมัน รีมีผู้ถูกกล่าวหาเป็นนักคอมมิวนิสต์ในคุก 30,000 คน และผู้ฝักใฝ่ที่ต้องสงสัยราว 300,000 คนขึ้นทะเบียนในขบวนการให้การศึกษาใหม่สันนิบาติโบโด

สงครามแรกเริ่ม (1950)

กองกำลังของเกาหลีใต้ลดกำลังกองโจรคอมมิวนิสต์ จากเดิม 5,000 นายเป็น 1,000 นายในบริเวณแถบเกาหลีใต้ อย่างไรก็ตาม คิม อิล-ซ็อง เชื่อว่าการรบแบบกองโจรจะทำให้กองทัพเกาหลีใต้อ่อนตัวลง และการรุกรานของเกาหลีเหนือยังได้รับการต้อนรับโดยชาวเกาหลีใต้เป็นจำนวนมาก คิม อิล-ซ็อง เริมนำ โจเซฟ สตาลิน เป็นฝ่ายสนับสนุนในการรุกราน ในเดือนมีนาคม 1949 เดินทางไปมอสโกเพื่อพยายามโน้มน้าวสตาลิน^[48]

เกิดการปะทะกันอย่างรุนแรงระหว่างเกาหลีใต้และเกาหลีเหนือเกิดขึ้นเมื่อวันที่ 4 สิงหาคม 1949 กองทัพเกาหลีเหนือจำนวน 1,000 จู่โจมกองทัพเหนือและครอบครอบเส้นขนานที่ 38 กองทหารราบที่ 2 และ 18 ของหน่วย ROKA ปะทะครั้งแรกในเมือง Kuksa-bong (เส้นขนาน ที่ 38)^[49] และเมือง Ch'ungmu^[50]

ดูเพิ่ม

• ประเทศไทยในสงครามเกาหลี

หมายเหตุ

1. ตามข้อตกลงสงบศึกใน ค.ศ. 1953 ฝ่ายที่เป็นปฏิปักษ์ต้อง "ประกันการยุติการเป็นปรปักษ์อย่างสมบูรณ์และการดำเนินการทั้งหมดของกองกำลังติดอาวุธในเกาหลีจนกว่าจะบรรลุข้อตกลงอย่างสันติขั้นสุดท้าย"^[33]