คำถามยอดนิยม
ไทมไลน์
แชท
มุมมอง
อักษรไทน้อย
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
Remove ads
อักษรไทน้อย (บ้างครั้งสะกดเป็น ไทยน้อย) ภาษาอีสานสะกดว่า โตไทน้อย ออกเสียงว่า โต่ไท่น่อย หรือ โต่ไท้น่อย หรือ ประเทศลาวเรียกว่า ອັກສອນລາວບູຮານ (อักษรลาวบูฮาน) หรือเรียกอย่างไม่เป็นทางการว่า อักษรอีสาน เป็นอักษรตระกูลพราหมีที่เคยใช้งานในประเทศลาวและภาคอีสาน[3] นับตั้งแต่ประมาณ ค.ศ. 1500[1] อักษรลาวในปัจจุบันสืบทอดโดยตรงจากอักษรนี้และยังคงรักษารูปร่างอักษรแบบง่าย ๆ[4] อักษรนี้ส่วนใหญ่เลิกใช้ในภาคอีสานของประเทศไทย เนื่องจากนโยบายการแผลงเป็นไทยของรัฐบาลไทยที่กำหนดใช้วัฒนธรรมไทยถิ่นกลาง เช่นอักษรไทยทั่วประเทศ[4]
Remove ads
อักษรไทน้อย
รูปปริวรรตอักษรไทย: "พิพิดทะพันสฺลีอุบนลัดตะนาลาม"
คำอ่าน: "พิพิธภัณฑ์ศรีอุบลรัตนาราม"
พยัญชนะ
พยัญชนะต้น
พยัญชนะต้นอักษรไทน้อย ประกอบด้วยพยัญชนะทั้งหมด 27 ตัว ดังนี้
พยัญชนะประสม
พยัญชนะประสมอักษรไทน้อย คือพยัญชนะต้นที่ประกอบด้วยตัวอักษร 2 ตัวมาประสมกัน[5] (ตัว ห นำในภาษาไทย) ประกอบด้วยพยัญชนะทั้งหมด 6 ตัว ดังนี้
ตัวสะกด
ตัวสะกดอักษรไทน้อย คือพยัญชนะที่วางไว้ที่ตำแหน่งหลังสุด ใช้เป็นตัวสะกด ประกอบด้วยพยัญชนะทั้งหมด 11 ตัว แบ่งได้เป็น 8 มาตราตัวสะกด ดังนี้
สระ
สระอักษรไทน้อย ประกอบด้วยสระะทั้งหมด 29 ตัว ดังนี้
เสียงวรรณยุกต์
ภาษาไทยถิ่นอีสานมีระดับเสียงวรรณยุกต์ 6 ระดับ คือ สามัญ เอก โท ตรี ตรีเพี้ยน และจัตวา ระดับเสียงจะแตกต่างกัน ไปตามชนพื้นเมืองของผู้พูดและที่ตั้งทางภูมิศาสตร์ ส่วนรูปวรรณยุกต์ที่ปรากฏการใช้พบว่ามีอยู่ 2 รูป คือ รูปเอก กับ รูปโท
Remove ads
ตัวอย่างคำศัพท์
ยูนิโคด
อ้างอิง
แหล่งข้อมูลอื่น
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads