อายุรเวท

อายุรเวท เป็นระบบการแพทย์ทางเลือกที่มีที่มาทางประวัติศาสตร์ในอนุทวีปอินเดีย^[1] ทฤษฎีและวิถีปฏิบัติของอายุรเวททางการแพทย์นั้นถือว่าเป็นวิทยาศาสตร์ปลอม^[2]^[3]^[4] สมาคมแพทยศาสตร์อินเดีย (IMA) ได้กำหนดว่าการรักษาด้วยวิถีการแพทย์สมัยใหม่โดยผู้ปฏิบัติการทางการแพทย์แบบอายุรเวทถือเป็นลักษณะหมอเถื่อน^[5]

เอกสารและบันทึกเกี่ยวกับอายุรเวทจากยุคคลาสสิกที่สำคัญมักเริ่มต้นด้วยการบันทึกและการถ่ายทอดวิทยาการทางการแพทย์จากเทพเจ้า ไปยังฤษีหรือนักบวช และจากนั้นจึงมาถึงมนุษย์ที่เป็นแพทย์^[6] ใน สุศรุตสังหีต นั้น สุศรุตะบันทึกว่าพระธันวันตริ เทพเจ้าแห่งอายุรเวทของศาสนาฮินดูได้อวตารลงมาเป็นกษัตริย์แห่งพาราณสีและได้ถ่ายทอดความรู้แพทยศาสตร์แก่กลุ่มแพทย์กลุ่มหนึ่ง ซึ่งหนึ่งในนั้นคือสุศรุตะ^[7]^[8] การรักษาแบบอายุรเวทมักมีพื้นฐานมาจากสารประกอบสมุนไพรที่ซับซ้อน, แร่ธาตุ และธาตุโลหะ (ซึ่งเป็นไปได้ว่าได้รับอิทธิพลมาจาก รสศาสตร์) ตำราอายุรเวทโบราณยังมีการสอนถึงวิธีปฏิบัติการศัลยกรรม เช่น การผ่าตัดเสริมจมูก, การกำจัดนิ่วในไต, การเย็บแผล และการกำจัดวัตถุแปลกปลอม^[9]^[10] อายุรเวทได้รับการพัฒนาและปรับให้เข้ากับความต้องการของตลาดตะวันตก โดยเฉพาะที่บาบาหริทาสได้ปรับอายุรเวทเข้ากับโลกตะวันตกในคริสต์ทศวรรษ 1970 และโดยกลุ่มมหาฤษีอายุรเวท ในคริสต์ทศวรรษ 1980

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

อายุรเวท

แปดองค์

ดูเพิ่ม

อ้างอิง

Wikiwand - on