คำถามยอดนิยม
ไทมไลน์
แชท
มุมมอง
ระบบสนธิสัญญาแอนตาร์กติก
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
Remove ads
สนธิสัญญาแอนตาร์กติกและความตกลงที่เกี่ยวข้อง รวมเรียก ระบบสนธิสัญญาแอนตาร์กติก (อังกฤษ: Antarctic Treaty System, ย่อ: ATS) วางระเบียบความสัมพันธ์ระหว่างประเทศที่เกี่ยวข้องกับทวีปแอนตาร์กติกา สำหรับวัตถุประสงค์ของระบบสนธิสัญญาฯ มีการนิยาม "แอนตาร์กติกา" ว่าหมายถึงแผ่นดินและหิ้งน้ำแข็งทั้งหมดที่อยู่ใต้ละติจูด 60°ใต้ สนธิสัญญาฯ มีผลใช้บังคับในปี 2504 และปัจจุบันมีภาคี 53 ประเทศ[2] สนธิสัญญาฯ กันทวีปแอนตาร์กติกาไว้เพื่อการอนุรักษ์ทางวิทยาศาสตร์ จัดตั้งเสรีภาพการสืบสวนทางวิทยาศาสตร์และห้ามกิจกรรมทางทหารบนทวีป สนธิสัญญาฯ เป็นความตกลงควบคุมอาวุธความตกลงแรกซึ่งจัดตั้งขึ้นระหว่างสงครามเย็น นับแต่เดือนกันยายน 2547 สำนักงานใหญ่เลขาธิการสนธิสัญญาแอนตาร์กติกตั้งอยู่ในกรุงบัวโนสไอเรส ประเทศอาร์เจนตินา[3]
สนธิสัญญาหลักเปิดให้ลงนามเมื่อวันที่ 1 ธันวาคม 2502[1] และมีผลใช้บังคับอย่างเป็นทางการเมื่อวันที่ 23 มิถุนายน 2504[4] ผู้ลงนามดั้งเดิมเป็น 12 ประเทศซึ่งมีกิจกรรมในทวีปแอนตาร์กติการะหว่างปีธรณีฟิสิกส์สากล 2500–2501 สิบสองประเทศซึ่งมีผลประโยชน์สำคัญในทวีปแอนตาร์กติกาในเวลานั้น ได้แก่ ประเทศอาร์เจนตินา ออสเตรเลีย เบลเยียม ชิลี ฝรั่งเศส ญี่ปุ่น นิวซีแลนด์ นอร์เวย์ แอฟริกาใต้ สหภาพโซเวียต สหราชอาณาจักรและสหรัฐ[1] ประเทศเหล่านี้ตั้งสถานีในทวีปแอนตาร์กติกากว่า 50 สถานีสำหรับปีธรณีฟิสิกส์สากล
ฝ่ายที่มีสถานะที่ปรึกษาอ้างสิทธิ์ในดินแดนแอนตาร์กติก
ฝ่ายที่มีสถานะที่ปรึกษาสงวนสิทธิ์ในการเรียกร้องอาณาเขต
ฝ่ายอื่น ๆ ที่มีสถานะเป็นที่ปรึกษา
ฝ่ายที่ไม่มีสถานะที่ปรึกษา
ฝ่ายที่ไม่ใช่ชาติสมาชิกสหประชาชาติและผู้สังเกตการณ์
Remove ads
อ้างอิง
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads