เครื่องยิงจรวดหลายลำกล้อง

เครื่องยิงจรวดหลายลำกล้อง (อังกฤษ: multiple rocket launcher; อักษรย่อ: MRL) หรือ ระบบยิงจรวดหลายลำกล้อง (MLRS) เป็นประเภทหนึ่งของระบบจรวดหลายลำกล้อง จรวดมีความสามารถที่แตกต่างจากอาวุธปืนใหญ่สนามทั่วไป เช่น พิสัยที่ไกลกว่า และน้ำหนักบรรทุกที่แตกต่างกัน โดยทั่วไปแล้วหัวรบขนาดใหญ่กว่าแท่นปืนใหญ่สนามขนาดเดียวกันหรือมีหัวรบหลายลูก จรวดหลายลำกล้องไม่นำวิถีนั้นมีความไม่แม่นยำและช้าในการโหลดเมื่อเทียบกับปืนใหญ่สนาม เพื่อเอาชนะจรวดนี้จึงรวมอยู่ในระบบที่สามารถปล่อยจรวดหลายตัวพร้อมกัน จรวดสมัยใหม่สามารถใช้จีพีเอส หรือระบบนำวิถีด้วยตนเอง เพื่อรวมข้อดีของจรวดเข้ากับความแม่นยำสูง

ภาพประกอบของเครื่องยิงจรวดแบบพกพาที่ปรากฎในหนังสือคริสต์ศตวรรษที่ 11 อู่จิงจ๊งเหย้าแห่งราชวงศ์ซ่ง ซึ่งตัวเครื่องยิงได้รับการสร้างขึ้นโดยใช้เครื่องจักสาน

เครื่องยิงจรวดหลายลำกล้องฮวาชา สมัยราชวงศ์โชซ็อนเกาหลี (ออกแบบในปี ค.ศ. 1409) ที่พิพิธภัณฑ์

บีเอ็ม-13 คัตยูชา (ในราชการตั้งแต่ ค.ศ. 1941)

ที34 คาไลโอพีสัญชาติอเมริกัน (ออกแบบในปี ค.ศ. 1943) ระหว่างปฏิบัติการ

อนุสรณ์ระบบเครื่องยิงจรวดหลายลำกล้องบีเอ็ม-21 แกรด ขนาด 122 มม. ที่ตูลา

วิดีโอการยิงของบีเอ็ม-27 อูราแกน ในราชการรัสเซีย วันที่ 23 สิงหาคม ค.ศ. 2018

เครื่องยิงจรวดบีเอ็ม-30 สเมิร์ช ขนาด 300 มม. ในตำแหน่งที่ยกขึ้น (พิพิธภัณฑ์ปืนใหญ่สนามเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก)

ประวัติ

เครื่องยิงจรวดหลายลำกล้องได้รับการสร้างขึ้นในช่วงราชวงศ์ซ่งของจีนยุคกลาง มันได้รับการออกแบบมาเพื่อยิงลูกศรจรวดหลายลูกจากกล่องดินปืน สิ่งเหล่านี้ยังปรากฏในภายหลัง ในรุ่นขยายตัว ในราชวงศ์โชซ็อนแห่งเกาหลีที่ซึ่งพวกมันได้รับการนำมาใช้อย่างมีประสิทธิภาพเพื่อต่อต้านการบุกครองเกาหลีของญี่ปุ่น ค.ศ. 1592–98 ที่โดดเด่นที่สุดคือยุทธการที่แฮ็งจู^[1] ควบคู่ไปกับการพัฒนาปืนและปืนใหญ่ทหารซ่งของจีนซึ่งได้ทุ่มเทความพยายามอย่างมากในการผลิตจรวดทหาร รวมถึงเครื่องยิงจรวดหลายลำกล้องติดตั้งอยู่บนรถสาลี่^[2]

เครื่องยิงจรวดหลายลำกล้องวิวัฒนาการมาจากหอกยิงเมื่อทหารซ่งได้รับการสนับสนุนเครื่องยิงจรวดหลายลำกล้อง ที่ยิงลูกศรจรวดเพลิงขนาดเล็กได้มากถึง 100 ตัวพร้อมกันนับแต่การล้อมไคเฟิงของมองโกล ส่วนดินปืนทั่วไปของลูกศรจรวดนั้นมีความยาว 1/3 ถึง 1/2 ฟุต (10 ถึง 15 ซม.) ก้านลูกศรไม้ไผ่มีความหลากหลายตั้งแต่ 1.5 ฟุต (45 ซม.) ถึง 2.5 ฟุต (75 ซม.) และมีช่วงระยะการโจมตีที่ 300 ถึง 400 ระยะก้าว ชาวจีนยังได้เพิ่มเคล็ดลับจรวดด้วยพิษและมั่นใจว่าเครื่องยิงนั้นเคลื่อนที่ได้ง่ายเช่นกัน นักออกแบบจรวดจีนสมัยราชวงศ์ซ่งออกแบบเครื่องยิงจรวดหลายลำกล้องที่สามารถแบกและปฏิบัติการโดยทหารคนเดียว^[3]