ภาษาอีสาน
From Wikipedia, the free encyclopedia
ภาษาอีสาน[3] หรือ ภาษาลาวอีสาน[4] หรือ ภาษาไทยถิ่นตะวันออกเฉียงเหนือ หรือที่นิยมกล่าวถึงในเอกสารราชการไทยว่า ภาษาไทยถิ่นอีสาน[5] เป็นการพัฒนาในท้องถิ่นของภาษาลาวในประเทศไทย ผู้พูดในท้องถิ่นยังคงคิดว่าเป็นภาษาลาว[6] รัฐบาลไทยยอมรับภาษานี้เป็นสำเนียงภาษาไทย ทั้งชาวไทยและลาวมีความเข้าใจร่วมกันยาก เพราะแม้ว่าจะมีคำร่วมเชื้อสายในพจนานุกรมกว่าร้อยละ 80 ทั้งลาวและอีสานมีระดับเสียงวรรณยุกต์ที่ต่างกันมากและมักใช้คำจากภาษาไทย จึงทำให้เกิดการขัดขวางความเข้าใจระหว่างกันโดยไม่มีการเปิดรับก่อน[7]
บทความนี้อาจต้องเขียนใหม่ทั้งหมดเพื่อให้เป็นไปตามมาตรฐานคุณภาพของวิกิพีเดีย หรือกำลังดำเนินการอยู่ เนื่องจากขาดข้อมูลสำคัญในหลายประเด็น คุณช่วยเราได้ หน้าอภิปรายอาจมีข้อเสนอแนะ |
ข้อมูลเบื้องต้น ภาษาไทยถิ่นอีสาน, ประเทศที่มีการพูด ...
ภาษาไทยถิ่นอีสาน | |
---|---|
ภาษาไทยถิ่นอีสาน, ลาว, (ไม่ทางการ) | |
ประเทศที่มีการพูด | ประเทศไทย ประเทศลาว ประเทศพม่า ประเทศกัมพูชา |
ภูมิภาค | ภาคอีสาน (ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ) ในพื้นที่ใกล้เคียงและกรุงเทพมหานคร |
ชาติพันธุ์ | คนอีสาน (ไทลาว). ภาษาที่สองหรือสามของชนกลุ่มน้อยหลายกลุ่มในภาคอีสาน |
จำนวนผู้พูด | 13-16 ล้านคน (2005)[1] 22 ล้านคน (2013) (L1 และ L2)[1][2] |
ตระกูลภาษา | ขร้า-ไท
|
ระบบการเขียน | ไทน้อย อักษรธรรมลาว (อดีต, ศาสนา) อักษรไทย |
สถานภาพทางการ | |
ภาษาชนกลุ่มน้อยที่รับรองใน | ไทย |
รหัสภาษา | |
ISO 639-3 | tts |
ปิด
ในช่วงปลายศตวรรษที่ 20 เป็นต้นมา ทางนักวิชาการไทยในมหาวิทยาลัยในภาคอีสานได้ดำเนินงานวิจัยเกี่ยวกับภาษานี้ โดยบางส่วนได้เริ่มมีผลในการช่วยรักษาภาษาที่กำลังหายไป อุปถัมภ์ด้วยการเติบโตในด้านการรับรู้และชื่นชมวัฒนธรรม, วรรณกรรม และประวัติศาสตร์ท้องถิ่น[8][7]