อักษรไทย
ตัวอักษร / From Wikipedia, the free encyclopedia
อักษรไทย เป็นอักษรที่ใช้เขียนภาษาไทยและภาษาของกลุ่มชาติพันธุ์ต่างๆ เช่น คำเมือง, อีสาน, ภาษาไทยใต้, มลายูปัตตานี เป็นต้น ในประเทศไทย มีพยัญชนะ 44 รูป สระ 21 รูป วรรณยุกต์ 4 รูป และเครื่องหมายอื่น ๆ อีกจำนวนหนึ่ง พยัญชนะไทยจะเรียงตัวไปตามแนวนอน จากซ้ายไปขวา ส่วนสระจะอยู่หน้า บน ล่าง และหลังพยัญชนะประกอบคำแล้วแต่ชนิดของสระ
บทความนี้ยังต้องการเพิ่มแหล่งอ้างอิงเพื่อพิสูจน์ความถูกต้อง |
ข้อมูลเบื้องต้น อักษรไทย, ชนิด ...
อักษรไทย | |
---|---|
ชนิด | อักษรสระประกอบ |
ภาษาพูด | มาตรฐาน: ภาษาไทย, ภาษาไทยใต้ ไม่เป็นมาตรฐาน: คำเมือง, อีสาน, มลายูปัตตานี, และอื่นๆ |
ผู้ประดิษฐ์ | พ่อขุนรามคำแหงมหาราช[ใคร?] |
ช่วงยุค | พ.ศ. 1826 (ค.ศ. 1283) – ปัจจุบัน |
ระบบแม่ |
ชุดตัวอักษรไซนายดั้งเดิม
|
ระบบลูก | อักษรไทเวียด |
ระบบพี่น้อง | อักษรฝักขาม อักษรลาว |
ช่วงยูนิโคด | U+0E00–U+0E7F |
ISO 15924 | Thai |
บทความนี้มีสัญลักษณ์สัทศาสตร์สัทอักษรสากล หากไม่มีการสนับสนุนเร็นเดอร์ที่เหมาะสม คุณอาจเห็นเครื่องหมายคำถาม กล่อง หรือสัญลักษณ์อื่นแทนอักขระยูนิโค้ด |
ปิด
อักษรไทยไม่มีการแยกอักษรตัวใหญ่หรืออักษรตัวเล็กอย่างอักษรโรมัน และไม่มีการเว้นวรรคระหว่างคำ เมื่อจบหนึ่งประโยคจะลงท้ายด้วยการเว้นวรรค กับมีเครื่องหมายวรรคตอนจำนวนหนึ่ง
ภาษาไทยมีเลขไทยเป็นของตัวเอง แต่นิยมใช้ตัวเลขอาหรับเป็นส่วนใหญ่ในชีวิตประจำวัน