วรรณกรรมไทย
From Wikipedia, the free encyclopedia
วรรณกรรมหรือวรรณคดี คือ งานเขียนที่แต่งขึ้นทุกชนิด ทั้งประเภทร้อยแก้วและร้อยกรอง โดยมีคุณค่าทาง “วรรณศิลป์” ที่ทำให้งานเขียนนั้นเป็นวรรณกรรม ซึ่งแตกต่างจากงานเขียนประเภทอื่น ๆ วรรณกรรมเป็นความหมายกว้างที่หมายถึง งานเขียนทุกประเภท เมื่อมีการประเมินค่าจึงมีการแบ่งประเภทเป็นวรรณกรรมและวรรรคดี
บทความนี้ไม่มีการอ้างอิงจากแหล่งที่มาใด |
พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554[1] ให้ความหมายของ วรรณคดี ไว้ว่า “วรรณกรรมที่ได้รับการแต่งดี มีคุณค่าเชิงวรรณศิลป์ถึงขนาด” และความหมายของ วรรณกรรม ไว้ว่า “งานหนังสือ งานประพันธ์ทุกชนิดทั้งที่เป็นร้อยแก้วและร้อยกรอง”
ความแตกต่างระหว่างวรรณกรรมและวรรณคดี[2]
วรรณกรรม คือ งานเขียน งานหนังสือ บทประพันธ์ทุกชนิดไม่ว่าจะเป็นร้อยแก้ว ร้อยกรอง เช่น หนังสือ จุลสาร สิ่งพิมพ์ เหล่านี้ล้วนเป็นวรรณกรรมทั้งสิ้น
วรรณคดี คือ วรรณกรรมที่ได้รับการยกย่องว่า มีกลวิธีการแต่งที่ดี มีคุณค่าเชิงวรรณศิลป์ เช่น เสภาเรื่องขุนช้างขุนแผน พระอภัยมณี เป็นต้น
การแบ่งยุควรรณกรรม
วรรณคดีไทยมีประวัติยาวนานนับได้ตั้งแต่ก่อนการตั้งอาณาจักรสุโขทัยนั้น ซึ่งมีอยู่ในรูปแบบแห่งวรรณกรรมมุขปาฐะ (คือวรรณกรรมที่เล่าสืบต่อกันมา) และวรรณกรรมลายลักษณ์ (คือวรรณกรรมที่เขียนไว้เป็นตัวอักษร) ในที่นี้สมควรกล่าวถึงเฉพาะวรรณกรรมลายลักษณ์ ที่นักวรรณคดีไทยยอมรับกันทั่วไปว่าเป็นของไทยแท้ ๆ โดยแบ่งได้เป็น 5 สมัย ดังนี้
- วรรณคดีสมัยสุโขทัย (ราว พ.ศ. 1781 - 1920)
- วรรณคดีสมัยอยุธยาตอนต้น (ราว พ.ศ. 1893 - 2072)
- วรรณคดีสมัยอยุธยาตอนปลาย (ราว พ.ศ. 2163 - 2310)
- วรรณคดีสมัยธนบุรี (ราว พ.ศ. 2311 - 2324)
- วรรณกรรมสมัยรัตนโกสินทร์ (ราว พ.ศ. 2325 - ปัจจุบัน)