เกาะบูเกนวิลล์
From Wikipedia, the free encyclopedia
เกาะบูเกนวิลล์ (อังกฤษ: Bougainville Island; ตอกปีซิน: Bogenvil)[1] เป็นเกาะในมหาสมุทรแปซิฟิก โดยเป็นเกาะใหญ่ที่สุดในหมู่เกาะโซโลมอน แต่เป็นส่วนหนึ่งของประเทศปาปัวนิวกินี เกาะมีพื้นที่ 9,300 ตารางกิโลเมตร มีจุดสูงสุดคือ ยอดเขาบัลบี สูง 2,700 เมตร
บูเกนวิลล์กับเกาะรอบข้าง | |
ภูมิศาสตร์ | |
---|---|
ที่ตั้ง | เมลานีเซีย |
พิกัด | 6°14′40″S 155°23′02″E |
กลุ่มเกาะ | หมู่เกาะโซโลมอน |
พื้นที่ | 9,318 ตารางกิโลเมตร (3,598 ตารางไมล์) |
ระดับสูงสุด | 2,715 ม. (8907 ฟุต) |
จุดสูงสุด | เขาบัลบี |
การปกครอง | |
ปาปัวนิวกินี | |
เขตปกครองตนเอง | บูเกนวิลล์ |
ประชากรศาสตร์ | |
ประชากร | ≈300,000 (2019) |
ความหนาแน่น | 18.80/กม.2 (48.69/ตารางไมล์) |
ข้อมูลอื่น ๆ | |
เขตเวลา |
|
นักเดินเรือชาวฝรั่งเศสชื่อ หลุยส์ เดอ บูแก็งวีล เดินทางเข้ามาสำรวจเกาะนี้ใน ค.ศ. 1768 ภายใต้การควบคุมของบริษัทการค้าของเยอรมนี ใน ค.ศ. 1882 และเยอรมนีเข้าครอบครองเกาะนี้ระหว่าง ค.ศ. 1899–1914 ออสเตรเลียเข้ายึดครองในสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง ใน ค.ศ. 1942 ญี่ปุ่นเข้ายึดครองซึ่งมีการพัฒนาอ่าวและสร้างเป็นสนามบิน กลายเป็นส่วนหนึ่งของดินแดนภายใต้ความคุ้มครองของสหประชาชาติของนิวกีนีหลังสงครามโลกครั้งที่สอง และเป็นส่วนหนึ่งของประเทศปาปัวนิวกีนีหลังแยกตัวเป็นประเทศใน ค.ศ. 1975
ภูมิภาคปกครองตนเองบูเกนวิลล์จะกลายเป็นเอกราชจากปาปัวนิวกินีใน ค.ศ. 2027