Paraiso

Para sa ibang mga gamit, tingnan ang Paraiso.

Ang paraiso ay isang lugar na napakaganda, kasiya-siya, at kaaya-aya. Isang pook na itinuturing na paraiso sa Lumang Tipan ng Bibliya, partikular na sa Aklat ng Henesis, ay ang Halamanan ng Eden. Ito rin ang ibang katawagan para sa langit o kalangitan. Bukod sa pagiging pook, maaari rin itong tumukoy sa damdamin ng kasiyahan at kaginghawahan.^[1][2] Matatagpuan ang paglalarawan ng paraisong pook sa Lukas 23:43 at 2 Corinto 12:3.^[3]

Ang Paraiso, isang papintang paglalarawan na ginawa ni Jan Bruegel.

Pinagmulan ng konsepto

Mula sa panahong Dinastiyang Akemenida, ang ideya ng isang paraiso sa mundo ay kumalat sa panitikang Persa (Persian) gayundin sa ibang mga kultura. Ang salitang wikang Avestan na pairidaēza-, Lumang Persa (Persian) na *paridaida-,^{[note 1]} wikang Median *paridaiza- (napapaderan, i.e., isang hardin na may pader) ay hiniram sa salitang Sinaunang Griyego: παράδεισος, romanisado: parádeisos at pagkatapos ay isinalin sa wikang Latin na paradīsus at mula sa latin ay sa iba't ibang mga wikang Europeo, e.g., Pranses paradis, Aleman Paradies, at Ingles paradise. Ang salitang Avestan ay pumasok rin sa mga wikang Semitiko: Akkadian pardesu, Hebreong pardes, at Arabeng firdaws.^[4]

Gaya ng inihahayag ng salitang orihinal, ang gayong hardin ay napapaderan o nasasarhan. Ang salitang Proto-Iranian para sa "nakasarang espasyo" ay *pari-daiza- (Avestan pairi-daēza-) na isang terminong hiniram sa mitolohiyang Kristiyano upang ilarawan ang paraiso sa mundo.^[5]

Tignan din

• Kabilang buhay
• Mundong ilalim