Puno

Para sa ibang mga gamit, tingnan ang Puno (paglilinaw).

Ang puno ay isang pampalagiang makahoy na halaman. Kadalasang binibigyan ito ng kahulugan bilang isang makahoy na halaman na may maraming sekondaryang mga sanga na nakataguyod sa isang lupa sa isang pangunahing tangkay o katawan na may maliwanag na apikal na pangingibabaw.^[1] May pinakamababang espesipikasyon sa paggulang ang binigay ng ilang mga may-akda, nag-iiba mula sa 3 m, ^[2][3] may ilang mga may-akda ang nagtatakda ng pinakamababang 10 cm diametro ng katawan (30 cm kabilugan).^[4] Tinatawag na mga palumpong ang mga makahoy na mga halaman na hindi umaabot sa mga kahulugang ito na maraming sanga magmula sa paanan at karaniwang lumalaki ng palapad kaysa patayog.^[5]

Ang Philippine Teak, isang katutubong puno sa Pilipinas.

Ang puno o punungkahoy ay binubuo ng mga dahon, sanga, at ugat. May mga puno ring may prutas.

Sa pagpapalunti ng lungsod o urban greening, ang puno ang nagtatakda ng puwang, nagpapamalas ng hangganan, humahalina ng paningin, at sumasagisag ng katibayan at katagalan ng isang luntiang puwang.^[6]

Mga bahagi

Ugat

Pangunahing artikulo: Ugat

Isang batang pulang pine (Pinus resinosa) na may namamasdang mga ugat, bilang hantong ng pagkakas ng lupa

Ang ugat ng isang puno ay nagsisilbing taguyod nito sa lupa, at panipsip ng tubig at sustansya na dadalhin patungo sa lahat ng bahagi ng puno. Ang mga ito rin ay ginagamit para sa pagpaparami, panangga, pagraos, imbakan ng lakas, at iba pang layunin.