Mahrem

Başlığın diğer anlamları için Mahrem (anlam ayrımı) sayfasına bakınız.

Mahrem, İslâm'da evlenilmesi haram olan (nikâh düşmeyen) kişi.^[1][2] Mahrem sözcüğü Arapça haram (yasaklanmış) kökünden gelir.^[1] Mahrem olmayan kimselere (evlenilebilen kimselere) nâmahrem denir.^[3] Nâmahrem sözcüğü Türkçede yabancı, el anlamında da kullanılır.^[3]

İslâm'da mahremiyet durumu ikiye ayrılır: sürekli mahremlik ve geçici mahremlik. Mahrem kavramı gündelik kullanımda daha çok birinci grubu kastetmek için kullanılır. Kadınların mahremlerin yanında örtünmeleri ile ilgili -başlarını ve kollarını açabilmek gibi- çeşitli kolaylıklar mevcuttur.^[1]

Sürekli mahremiyet

Evlenilmesine hiçbir zaman müsaade edilmeyen kimseler şunlardır:^[1]

• Kanbağı olan akrabalardan torun, evlât, ana, baba, dede, nine, kardeş, teyze, dayı, hala, amca, yeğen
• Evlilik yoluyla edinilen (sıhrî) akrabalardan kaynana, kayınbaba, eşlerin başkalarından olan çocukları, evlatların eşleri
• Süt yoluyla edinilen akrabalardan süt anne; süt annenin eşi, annesi, babası, çocukları; kendisinin süt çocukları, süt kardeşleri ile eşinin süt çocukları ve torunları (süt fürû)
• Daha önce üç kere boşanmış kadınlar

Geçici mahremiyet

Geçici mahrem olan kimseler ile mahremliklerine neden olan durum ortadan kalktığında evlenilebilir. Bu kimseler şunlardır:^[1]

• Bir başkasıyla evli kadınlar^{[Not 1]}
• Gayrimüslim erkekler
• Müslüman, Yahudi ve Hristiyanlar (Ehl-i kitap) haricindeki kadınlar^{[Not 2]}
• Eşin kızkardeşleri
• Eşin kardeşlerinin çocukları (evlilik bağıyla edinilen yeğenler)
• Eşin teyze ve halaları

Notlar

1. İslam'da sadece erkeklerin çok eşliliğine izin verilmiştir.
2. Yahudi ve Hristiyan kadınlarla (İslam'a geçmeseler bile) evlenmek caizdir. (Mâide, 5)