Mario Bardi

Mario Bardi (Ocak 1922 - 7 Eylül 1998) bir İtalyan Realist ressamdı. Ocak 1922'de güney İtalya'daki Sicilya Akdeniz adasında Palermo da doğdu.

Mario Bardi
Genel bilgiler
Doğum	1922 Palermo, Italia
Ölüm	1998 Milano, Italia
Uyruk	Italia
Alanı	Kavramsal sanat
Katıldığı akımlar	Neo-figurative Realizm (sanat) existential realism

1947'de mühendislik eğitiminden vazgeçti ve 1951'de mezun olduğu Accademia di Belle Arti di Palermo 'na gitti. In 1947 he gave up his studies in engineering and went to the Accademia di Belle Arti di Palermo, where he graduated in 1951.^[1] Aynı yıl, Kuzeybatı İtalya'daki Val d'Aosta şehrinde Aosta taşındı. 1954'te Piemonte da Torino idi.^[2] 1960'ların başında Kuzey İtalya'daki Lombardiya da Milano 'ya taşındı. Bardi, 1963'te Premio Suzzara ve 1964'te Premio Tettamanti ve 1966'da tekrar kazandı.^[1] 7 Eylül 1998'de Milan'da bir darbe nedeniyle öldü.^[3][4]

Sicilya yazarı Leonardo Sciascia Bardi hakkında şunları yazdı: "Sicilinin açıklayamayacağı resimde hiçbir şey yok" ("there is nothing in his painting which Sicily cannot explain").^[a][5]

Sergiler

• III Biennale d'Arte Contemporanea, Museo dei Nebrodi, Sant'Agata Militello, 1992

Notes

1. "Non c'è niente nella sua pittura che la Sicilia non possa spiegare".

Müzeler

Mario Bardi'nun eserleri çeşitli müzelerde sergilenmektedir:

• RAAM - Museo del Novecento, Palazzo dell'Arengario, (Milano) "Repressione (Milano 1898)", 1966
• Museo Civico di Castelbuono (PA)
• Galleria Civica d'Arte Moderna e Contemporanea (Santhià)
• MAGA - Museo arte Gallarate (Varese)
• Museo di Bagheria, Palermo^[6]
• Galleria d'Arte Moderna all'Aperto Bondarte (Mezzana Mortigliengo)
• Collezione Luca Crippa, Seregno (Monza e Brianza)

Stil

Mario Bardi resme sadece insanın gerçekliği olarak değil, aynı zamanda vicdanının niteliği olarak bakar. Şeyleri, jestleri, bizi çevreleyen hatıraları, eski efsanelerin ve değerlerin ısısını hala doğru ama aynı zamanda iktidar odalarını, sevgili bahçelerini, jestleri ve günlük yaşamın bedenlerini çizdi. Görüntülerinin duyusal çekiciliği, bunların içinden geçen saf şiirsel duygu, buradan, dünyaya bakmanın akut yolunun gerçek gerçeğinden geliyor. 1964 tarihli "Peyzaj" ve 1970 'in "Sicilya Manzarası" koleksiyonunun çalışmalarında, renk, perspektif ve derinlikle ilgili ipuçları verir ve bir Sicilya'nın olaylar ve felaketler nedeniyle işkenceye maruz kaldığı endişelerini açığa çıkarır.^[7]

Eleştirel analiz

"Sicilya'nın açıklayamayacağı hiçbir şey onun imgelerinde yoktur" diye yazmıştı Leonardo Sciascia, Bardi'yi adanın yalnızca basit bir yorumcusu olarak değil, en radikal görsel kodlayıcısı olarak tanımlayarak^[8]. Erimiş lav gibi parlayan kızıllarında ve turuncularında Sicilya canlı bir varlık olarak ortaya çıkar: Barok mimari, süssüz kiliseler ve kiremit çatılar, kentsel manzaranın kültürel bir monolite dönüştüğü, neredeyse jeolojik bir organizma gibi, yoğun bir yapısal kütlede birleşir.

Bardi'nin resim dili benzersiz bir konuma sahiptir: Renato Guttuso Sicilya'yı insan figürü ve doğrudan toplumsal eleştiri üzerinden anlatırken^[9], Bardi bunu mimari bir gramerle tercüme eder ve kimliği yapıya dönüştürür. Bu bakımdan onun araştırması Mario Sironi^[10]'nin anıtsallığına yaklaşır, ancak onun endüstriyel kasvetini aşarak Akdenizsel bir ritme dönüştürür. Uluslararası bağlamda, Bardi'nin renk kullanımı Nicolas de Staël^[11]'in duygusal gücünü çağrıştırır, ancak belirli bir tarihsel hafızaya kök salmıştır; biçimsel sentezde ise 1920'lerin Avrupa mimari ekspresyonizmi ile diyalog kurar ve bunu Akdeniz ışığı ve sıcaklığı bağlamına taşır.

Onun Sicilya tabloları yalnızca tasvir etmez; onları somutlaştırır. Her duvar, her kemer, her gölge, coğrafyayı mitolojiye dönüştüren görsel bir sözlüğün mihenk taşı, kolektif bir destanın parçası olur. Bu nedenle, bu döngüye ait eserler, müze düzeyindeki kamu ve özel koleksiyonlar için yüksek öneme sahip sanatsal bir miras oluşturur.

Konuyla ilgili yayınlar

• D. Cara, Grafica Contemporanea, Milano, 1960.
• L. Budigna, Mario Bardi su "Le Arti", Milano, 1965, n. 5.
• Renata Usiglio, Mario Bardi, su "D’Ars Agency", Milano, anno IV, n. 5.
• F. Grasso, Artisti di Sicilia, Palermo, 1968.
• Raffaellino De Grada, Mario Bardi, "Vie Nuove", 1969.
• Franco Grasso, La Sicilia di Mario Bardi, Ed. Edizioni Salvatore Sciascia, 1969.
• Enciclopedia Seda, Milano, 1969.
• N. Vasile, Bardi, Meridione, a.XV, n.1 e 2.
• L. Budigna, Bardi, Meridione, a.XV, n.3 e 4.
• F. Grasso, La Sicilia di Mario Bardi, Roma - Caltanissetta, 1970.
• Dino Villani, Pittori allo Specchio, Milano, 1971.
• M. Monteverdi, Artisti in vetrina, Milano.
• E. Fabiani, Raffaellino De Grada, Mario Bardi, su "Notizie d’Arte", 1973, Milano.
• Alfonso Gatto, Memoria Barocca, cartella di 5 litografie, Palermo, 1974.
• E. Pietraforte, Cardinali, Gattopardi, La Sicilia di Mario Bardi, su "L’Avanti", 2/11/1973.
• Nicolò d'Alessandro, Situazione della Pittura in Sicilia, Palermo, 1975.
• Raffaellino De Grada, Mario Bardi, Milano, 1976.
• Giorgio Seveso, I miti del potere, 5 incisioni di Mario Bardi, Palermo-Milano, 1977.
• A. Scotti, Variazioni Barocche di Mario Bardi, "Il Quadrante" n. 12, Roma, 1978.
• Giuseppe Quatriglio, Palermo nella memoria, "Giornale di Sicilia", 6 marzo 1982.
• Dino Villani, Artisti Contemporanei nelle Mostre di Milano del 1973/74, Milano, 1980.
• F. Grasso, Ottocento e Novecento in Sicilia, in "Storia della Sicilia", vol.X Palermo, 1981.
• Mario Bardi, Julio Paz, Togo, Benito Trolese, Gruppo Aleph, Comune di Ferrara Assessorato Istituzioni culturali, Ed. Palazzo dei Diamanti Galleria Massari I, 1983, ASIN B005SG895O.
• Raffaellino De Grada, Mario Bardi, Catalogo di mostra, Comune di Milano, 1984, ASIN B005SGB2KI.
• Dino Villani, Il Premio Suzzara, Milano, 1986.
• M. Ganchi, Le devianze barocche, Palermo, 1986.
• Giovanni Bonanno, Cercando l’Arte Contemporanea, Palermo, 1986.
• I. Mattarella, Arte Contemporanea in SantaMaria Odigitria, Palermo, 1986.
• Giuseppe Quatriglio, L’ambiguo barocco di Mario Bardi, "Nuovi Quaderni del Meridione", Palermo, agosto 1987.
• Giuseppe Quatriglio, Mario Bardi, polemica su tela, "Giornale di Sicilia", 1/3/1989.
• Vincenzo Consolo, Guida alla città pomposa, testo con tre incisioni di Mario Bardi, Milano, 1990.
• Giorgio Seveso, Tra cronaca e memoria, Milano, 1998.
• Giovanni Bonanno, Novecento in Sicilia, Palermo, 1990.
• Nicolò d'Alessandro, Pittura in Sicilia. Dal Futurismo al Postmoderno, La Ginestra Editrice, Palermo, 1991.
• Mario Bardi. Opere, 1960-1990, Albergo dei Poveri (Palermo), 1993
• F. Grasso, Mario Bardi: una evocazione fantastica della realtà siciliana, Palermo, 1998.
• Anna Maria Ruta, Mario Bardi. Opere 1975 – 1998, Provincia regionale di Palermo, 2006
• Giancarlo Campisi, Giovanni Bonanno, Mario De Micheli, Vincenzo Consolo, Estasi di primavera, Omaggio a Mario Bardi, a cura del Comune di Messina, Editore Comune di Piraino, 2007

Kataloglar

• R. Ciuni, Presentazione della Personale La Robinia, Palermo, 1976.