kullu

Türkçe

Köken

kul + -lu

Söyleniş

• IPA^(anahtar): /kul.ˈlu/
• Heceleme: kul‧lu

Zıt anlamlılar

• kulsuz

Ad

kullu (belirtme hâli kulluyu, çoğulu kullular) , sahiplik şekli kullu -su

1. kulu olan kişi

Çekimleme

kullu adının çekimi

		tekil	çoğul
yalın		kullu	kullular
belirtme		kulluyu	kulluları
yönelme		kulluya	kullulara
bulunma		kulluda	kullularda
ayrılma		kulludan	kullulardan
tamlayan		kullunun	kulluların
iyelik
		tekil	çoğul
1. tekil	yalın	kullum	kullularım
	belirtme	kullumu	kullularımı
	yönelme	kulluma	kullularıma
	bulunma	kullumda	kullularımda
	ayrılma	kullumdan	kullularımdan
	tamlayan	kullumun	kullularımın
2. tekil	yalın	kullun	kulluların
	belirtme	kullunu	kullularını
	yönelme	kulluna	kullularına
	bulunma	kullunda	kullularında
	ayrılma	kullundan	kullularından
	tamlayan	kullunun	kullularının
3. tekil	yalın	kullusu	kulluları
	belirtme	kullusunu	kullularını
	yönelme	kullusuna	kullularına
	bulunma	kullusunda	kullularında
	ayrılma	kullusundan	kullularından
	tamlayan	kullusunun	kullularının
1. çoğul	yalın	kullumuz	kullularımız
	belirtme	kullumuzu	kullularımızı
	yönelme	kullumuza	kullularımıza
	bulunma	kullumuzda	kullularımızda
	ayrılma	kullumuzdan	kullularımızdan
	tamlayan	kullumuzun	kullularımızın
2. çoğul	yalın	kullunuz	kullularınız
	belirtme	kullunuzu	kullularınızı
	yönelme	kullunuza	kullularınıza
	bulunma	kullunuzda	kullularınızda
	ayrılma	kullunuzdan	kullularınızdan
	tamlayan	kullunuzun	kullularınızın
3. çoğul	yalın	kullusu kulluları
	belirtme	kullusunu kullularını
	yönelme	kullusuna kullularına
	bulunma	kullusunda kullularında
	ayrılma	kullusundan kullularından
	tamlayan	kullusunun kullularının

Ön ad

kullu (karşılaştırma daha kullu, üstünlük en kullu)

1. kul ile, kul olduğu hâlde