Çin dilleri
Doğu Asya'da ki Sinitik diller / From Wikipedia, the free encyclopedia
Çin dilleri[1][2] ya da Çin dil ailesi[3] (Basitleştirilmiş Çince: 中国方言; Geleneksel Çince: 中國方言; pinyin: Zhōngguó fāngyán; Çin bölgesel dilleri, ya da lehçeleri[4]), Çin'de yaşayan Hanlıların konuştuğu dillerin tümüne verilen addır. Çin-Tibet dil ailesine dahil kollardan birini oluşturmaktadır. Bu diller ayrıca Sinitik diller olarak da adlandırılır.
Sinitik diller | |
---|---|
Coğrafi dağılım | Çin |
Sınıflandırma | Çin-Tibet dilleri
|
ISO 639-5 | zhx |
Çin dillerinin coğrafi dağılımı |
Dünya'daki 1 milyardan fazla kişinin anadili olarak kabul edilen Çince, tamamen ayrı birer dil olarak kabul edilebilecek kadar farklı "diyalektlerden" oluşmuştur. Çinliler, bu dilleri diyalekt teriminin karşılığı olarak kullandıkları fangyan (方言, bölgesel konuşma) terimi ile adlandırsa da genelde dil bilimciler tarafından konuşma dili olarak Çincenin bir dil değil, bir dil ailesi olduğu kabul edilir. Çoğu Çin dili, bir lehçe sürekliliği oluşturmaktadır.[5]
Bu aileye dahil 14 temel dilden en çok kullanıcısı olanlar Mandarin, Kantonca, Min ve Hakka'dır.[6] Buna rağmen, bu temel diller içerisinde bile farklı lehçeleri arasında karşılıklı anlaşılabilirlik oranı çok düşüktür ve birbirleriyle karşılıklı anlaşılabilirlik göstermeyen yüzlerce Çin dilinin var olduğu düşünülmektedir.[7]