Al-Ghazali
teólogo, filósofo, xurista e mestre sufí / From Wikipedia, the free encyclopedia
Al-Ghazali de nome completo Abu Hamid Muhammad ibn Muhammad al-Ghazali ( أَبُو حَامِدٍ مُحَمَّدُ بْنُ مُحَمَّدٍ ٱلطُّوسِيُّ ٱلْغَزَالِيُّ ) coñecido nos países de fala persa como Imam Muhammad-i Ghazali (en persa: امام محمد غزالی ) ou na Europa medieval polo latinizado como Algazelus ou Algazel , foi un polímata persa[2][3][4][5] nado en Ghazaleh (Irán) en c. 1058 e finado en Tus, Irán, o 19 de decembro de 1111, é coñecido por ser un dos filósofos, teólogos, xuristas, lóxicos e místicos máis importantes e influentes do islam.[6][7] contribuíu decisivamente no desenvolvemento teórico do sufismo e da súa aceptación como corrente islámica.
Nome orixinal | (ar) أبو حامد محمد بن محمد الغزالي |
---|---|
Biografía | |
Nacemento | Abu Hamid Muhammad ibn Muhammad al-Ghazali أَبُو حَامِدٍ مُحَمَّدُ بْنُ مُحَمَّدٍ ٱلطُّوسِيُّ ٱلْغَزَالِيُّ 1058 Tus |
Morte | 19 de decembro de 1111 (52/53 anos) Tus |
Lugar de sepultura | Mashhad |
Datos persoais | |
Outros nomes | Hujjat al-Islām (honorífico)[1] |
Residencia | Nishapur (pt) Damasco Bagdad Xerusalén |
País de nacionalidade | Imperio Selxúcida |
Relixión | Islam, Sunnismo, Sufismo e Alaxarismo (pt) |
Actividade | |
Campo de traballo | Filosofía islámica, teoloxía, Sufismo, Kalam (pt) e Islamic ethics (en) |
Lugar de traballo | Siria |
Ocupación | filósofo , poeta , alfaquí , journal editor (en) , teólogo , mutakallim (en) , autobiógrafo , xornalista |
Empregador | Al-Nizamiyya of Baghdad (en) |
Profesores | Al-Juwayni (en) e Abū ‘Alī al-Fadl b. Muhammad al-Fāramidhī (en) |
Alumnos | Abu Bakr ibn al-Arabi (en) |
Influencias | |
Lingua | Lingua persa e árabe |
Obra | |
Obras destacables
| |
Familia | |
Irmáns | Ahmad Ghazali (en) |
Algúns musulmáns consideran que foi un mujaddid, un renovador da fe,[8] que, segundo o hadith profético, aparece unha vez cada século para restaurar a fe da comunidade islámica.[9][10][11] As súas obras foron tan aclamadas polos seus contemporáneos que Al-Ghazali recibiu o título honorífico de "Proba do Islam" (Hujjat al-Islām).[1]
Al-Ghazali cría que a tradición espiritual islámica quedara moribunda e que as ciencias espirituais ensinadas pola primeira xeración de musulmáns foran esquecidas.[12] Esta crenza levouno a escribir a súa obra mestra titulada Iḥyā' 'ulūm ad-dīn ("O renacemento das ciencias relixiosas ").[13] Entre as súas outras obras, a Tahāfut al-Falāsifa ("A incoherencia dos filósofos") é un fito na historia da filosofía, xa que avanza a crítica. da ciencia aristotélica desenvolveuse máis tarde na Europa do século XIV.[14]
Foi clave no aumento da influencia da escola asharita na filosofía islámica e o máis importante opoñente aos Mutazilitas. O seu libro Tuhafut al-Falasifa (A incoherencia dos Filósofos) é o maior expoñente da epistemoloxía islámica, e Ghazali retomou o esceptiscismo filosófico que non volvera a ser común ata o século XVIII con George Berkeley e David Hume, este encontro co esceptismo conduciu a Ghazali a teorizar sobre unha forma de ocasionalismo teolóxico ou a crenza que a causa dos sucesos e accións non son o produto de conxuncións materiais senón da inmediata acción de Alá, pensamento que será retomado polos fundamentalistas islámicos. No libro tamén rexeita a filosofía de Platón e Aristóteles por contaminar a fe islámica.