Стефан Владислав
From Wikipedia, the free encyclopedia
Стефан Владислав (ок. 1198 – по 1264 година) бил крал на Србија од 1234 до 1243 година. Тој бил среден син на Стефан Првовенчани од династијата Немањиќ, кој владеел со Србија од 1196 до 1228 година. Радослав, најстариот син на Стефан Првовенчани, бил соборен од српското благородништво поради зголеменото влијание на Епирот преку неговиот брачен сојуз со Теодор Комненос Дукас; со што Владислав станал негов наследник. Српската православна црква го слави како Свети Владислав.[1][2][3][4][5]
Стефан Владислав | |
---|---|
Портрет на „ктитор“ во Манастир Милешева (1235) | |
Крал на Србија | |
На престол | 1234–1243 |
Претходник | Стефан Радослав |
Наследник | Стефан Урош I |
Роден(а) | околу 1198 Рашка |
Починал(а) | по 1264 Зета |
Почивалиште | |
Сопружник | Белослава од Бугарија |
Династија | Немањиќи |
Татко | Стефан Првовенчани |
Мајка | Еудокија Ангелина |
Вероисповед | Српска православна црква |
Потпис |
За време на владеењето на Владислав, неговиот вујко Архиепископот Сава отишол на аџилак и умрел во Бугарија додека се враќал дома. Владислав ги добил посмртните останки и ги погребал во Милешевскиот манастир, кој го изградил за да биде негово гробно место.[6] Србија во тоа време била политички поврзана со Бугарија,[7] бидејќи Владислав бил оженет со Белослава, ќерката на Иван Асен II.[8] Владислав го обезбедил Хум, поморска провинција под напад на унгарските крстоносци.
По смртта на Иван Асен II, во Србија настанале немири. Монголите, предводени од Кадан, ја нападнале Унгарија и го опустошиле Балканот, во тоа време српското благородништво се кренало против Владислав. Во 1243 година, тој абдицирал во корист на својот помлад брат, но останал гувернер на Зета. Српската православна црква го почитува како светец на 24 септември.[9]