Linia kolejowa nr 274
linia kolejowa w Polsce / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Linia kolejowa nr 274?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Linia kolejowa nr 274 Wrocław Świebodzki – Zgorzelec – czynna pierwszorzędna linia kolejowa w południowo-zachodniej Polsce o długości 202,535 kilometrów[2][3]. Linia położona jest w województwie dolnośląskim[3]. Według stanu na rok 2017, linią administrują zakłady linii kolejowych spółki PKP Polskie Linie Kolejowe z siedzibą w Wałbrzychu (większość trasy) i we Wrocławiu (w rejonie miasta Wrocławia oraz Zgorzelca)[3].
Wrocław Świebodzki – Zgorzelec | |||
Dane podstawowe | |||
Zarządca | |||
---|---|---|---|
Numer linii |
274 | ||
Tabela SRJP |
240 | ||
Długość |
202,535 km | ||
Rozstaw szyn |
1435 mm | ||
Sieć trakcyjna |
3000 V DC (WS – Lubań Śląski i Zgorzelec – Granica państwa) | ||
Prędkość maksymalna |
140 km/h | ||
Linia kolejowa nr 274 w Janowicach Wielkich | |||
|
Obecna linia kolejowa nr 274 powstała w latach 1842-1868 z połączenia linii o różnej genezie:
- prywatnej linii Wrocław Świebodzki – Świebodzice Towarzystwa Kolei Wrocławsko-Świdnicko-Świebodzickiej, uruchomionej 28 października 1843 r. z myślą o transporcie węgla kamiennego, towarów i podróżnych, w 1851 roku przedłużonej do Wałbrzycha Fabrycznego (otwarcie uruchomionej 15 lipca 1853 r.)[4],
- państwowej linii Zgorzelec / Węgliniec – Lubań – Wałbrzych stanowiącej część planowanej Centralnej Kolei Berlińsko-Wiedeńskiej (odcinek określony mianem Śląskiej Kolei Górskiej), otwieranej kolejno od Zgorzelca i Węglińca: 20 września 1865 r. do Rybnicy, 20 sierpnia 1866 roku do Jeleniej Góry i 15 sierpnia 1867 r. do Wałbrzycha Głównego[5] ,
- łącznika Wałbrzych Miasto – Wałbrzych Fabryczny, oddanego do użytku 28 maja 1868 roku celem umożliwienia bezpośredniego kursowania pociągów pasażerskich między Wrocławiem Świebodzkim a Jelenią Górą[6][5] .
Przed II wojną światową linia była regularnie modernizowana[7]. W roku 1907 cała linia była dwutorowa[8]. Niska efektywność lokomotyw parowych w terenie podgórskim i górskim oraz niewielka odległość między stacjami zadecydowały, że państwo pruskie w latach 1908-1911 przeznaczyło szlak Wrocław – Jelenia Góra i sieć linii bocznych do pilotażowego, pionierskiego w skali światowej zelektryfikowania (prądem przemiennym jednofazowym o napięciu 15 kV i częstotliwości 16 i 2/3 Hz), zrealizowanego w latach 1914-1928[9].
Po zakończeniu wojny w 1945 roku i zmianie granic państwowych, linia weszła w skład majątku Polskich Kolei Państwowych. Zmiany geopolityczne spowodowały, że linia na odcinku Zgorzelec – Jelenia Góra przestała mieć charakter magistralny[10]. Na mocy porozumienia między rządem polskim i radzieckim z 8 lipca 1945 r. w ciągu trzech tygodni przedwojenny system sieci trakcyjnej, obejmujący między innymi sieć napowietrzną, podstacje, tabor, warsztaty wyposażenie linii, a także jeden tor szlakowy, zdemontowano i wywieziono do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich jako zdobycz wojenną[11]. Sieć trakcyjną (prądu stałego o napięciu 3 kV) i drugi tor na odcinku Wrocław – Jelenia Góra odbudowano w latach 1965-1966[10]. Ponowną elektryfikację odcinka Jelenia Góra – Lubań Śląski przeprowadzono w roku 1986[10].
Pod koniec lat 90. XX wieku na skutek wzrostu znaczenia komunikacji samochodowej, ograniczenia oferty przewozowej i niedoinwestowania kolei znacząco ograniczono bądź - przeważnie - zlikwidowano ruch pasażerski na wszystkich liniach dochodzących od linii kolejowej nr 274 oraz przewozy towarów[10]. Zapaść technologiczna jaka nastąpiła w wyniku braku bieżącego utrzymania spowodowała liczne ograniczenia prędkości na linii do 20-30 kilometrów na godzinę[12]. W 2007 roku rozpoczął się, realizowany etapami, remont linii na odcinku z Wrocławia do Jeleniej Góry, przywracający parametry konstrukcyjne bądź zbliżone do konstrukcyjnych[12].