Schrapnellmine 35
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Mina typu S, S-Mine (od niem. Schrapnellmine – „mina odłamkowa”, lub Springmine – „mina wyskakująca”) – niemiecka mina przeciwpiechotna należąca do grupy min wyskakujących. Przez wojska lądowe większości aliantów zachodnich nazywana „Podskakująca Betty” (ang. Bouncing Betty), a przez Australijczyków i Nowozelandczyków jako „Skaczący Jack” (ang. Jumping Jack)[uwaga 1]. Zasada działania tej miny polegała na wyrzuceniu jej za pomocą ładunku miotającego na wysokość pasa (około jednego metra), a następnie eksplozji rozrzucającej horyzontalnie metalowe odłamki.
Usuwanie miny SMi-35 | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Rodzaj |
mina przeciwpiechotna wyskakująca odłamkowa | ||
Dane techniczne | |||
Zapalnik |
SMi-Z35 (naciskowy) | ||
Masa |
4,1 kg | ||
Wysokość |
127 mm | ||
Średnica |
102 mm | ||
Materiał wybuchowy |
397 g trotylu lanego lub | ||
Promień rażenia |
40 do 100 metrów | ||
Użytkownicy | |||
III Rzesza, Finlandia, państwa Osi | |||
|
Mina typu S została opracowana w III Rzeszy w latach 30. i wykorzystywana była intensywnie przez wojska niemieckie podczas II wojny światowej. Jej przeznaczeniem było rażenie nieosłoniętych żołnierzy piechoty w otwartym terenie. Produkowano dwie wersje min, które oznaczono rokiem rozpoczęcia produkcji danego modelu: SMi-35 i SMi-44[1]. Obie konstrukcje były dość podobne, z tym że późniejsza SMi-44 została znacznie uproszczona w porównaniu do pierwowzoru.
Pierwsza mina typu S została wprowadzona do produkcji w 1935 roku i dołączyła do kluczowych elementów strategii defensywnej Trzeciej Rzeszy. Do momentu zaprzestania produkcji po kapitulacji Niemiec w 1945 roku wyprodukowano ponad 1,93 miliona min tego typu[2]. Spowodowały wiele ciężkich ran bądź śmierci, spowalniając lub zatrzymując postęp wojsk aliantów na pozostające pod kontrolą Niemców terytoria. Ze względu na dużą skuteczność miny typu S była ona wielokrotnie kopiowana i pozostała jedną z najbardziej charakterystycznych i skutecznych broni II wojny światowej.