Staromiejski zespół urbanistyczny Kalisza
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Staromiejski[twórczość własna?] zespół urbanistyczny Kalisza – historyczny obszar Kalisza położony na prawym brzegu Prosny, otoczony Plantami i Parkiem Miejskim, współcześnie centralna część Śródmieścia; układ urbanistyczny dzielnicy został wpisany do rejestru zabytków w 1956.
Ten artykuł dotyczy historycznej dzielnicy Kalisza. Zobacz też: Nowe Miasto. |
nr rej. kl.IV-73/14/56 28 lutego 1956, kl.IV-83/2/57 z 18 lutego 1957[1] | |
Główny Rynek | |
Państwo | |
---|---|
Miejscowość | |
Ukończenie budowy | |
51,762456°N 18,089465°E |
Jest to najstarsza część miasta lokacyjnego, założona w 1233 przez Henryka I Brodatego[2], lokowana na prawie średzkim między 1253 a 1260 (prawdopodobnie w 1257) przez Bolesława Pobożnego[3], spalona w 1792, zburzona w 1914, odbudowana w jednolitym stylu architektonicznym. Znajduje się tu zespół cennych obiektów zabytkowych.
Najważniejszymi zabytkami na obszarze staromiejskiego zespołu urbanistycznego są:
- katedra św. Mikołaja Biskupa
- bazylika kolegiacka Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny (kościół Mariacki)
- kościół św. Wojciecha i św. Stanisława Biskupa (Jan Maria Bernardoni, 1592–1597)
- pałac Komisji Wojewódzkiej Kaliskiej (przebudowa Franciszek Reinstein[4], 1823–1824)
Staromiejski[potrzebny przypis][twórczość własna?] zespół urbanistyczny Kalisza nie posiada osobnej nazwy[potrzebny przypis][twórczość własna?], w czasie lokacji miasta nosił nazwę[potrzebny przypis][twórczość własna?] Nowego Miasta[5][6][7]. Natomiast istniejące w Kaliszu Stare Miasto jest zupełnie inną dzielnicą miasta.