วงศ์วานอิสราเอล
From Wikipedia, the free encyclopedia
วงศ์วานอิสราเอล[1][2] (อังกฤษ: Israelites; ฮีบรู: בני ישראל, Bnai Yisraʾel; แอราเมอิก: ܒܢܝ ܐܝܣܪܐܝܠ; กรีก: Δώδεκα φυλές του Ισραήλ; อาหรับ: بنى اسرائيل) แปลว่าลูกหลานของอิสราเอล จึงหมายถึงประชาชนที่อาศัยในบริเวณดินแดนคานาอันในตะวันออกใกล้ สมัยโบราณราวศตวรรษที่ 15-16 ก่อนคริสตกาล
ซึ่งเชื่อว่าสืบเชื้อสายมาจากอับราฮัม ต่อมาเป็นชาวยิวซึ่งอาศัยในแคว้นยูเดียและชาวสะมาเรียในแคว้นสะมาเรีย ในคัมภีร์อัลกุรอานเรียกว่า บะนีอิสรออีล
วงศ์วานอิสราเอล ที่หมายถึงชนเผ่าที่สืบเชื้อสายมาจากยาโคบ (มีฉายาว่าอิสราเอล) มีทั้งหมด 12 ชนเผ่า ซึ่งประชากรที่อยู่ในชนเผ่าดังต่อไปนี้ถือเป็นประชากรของอาณาจักรอิสราเอล[3]
- เผ่ารูเบน
- เผ่าสิเมโอน
- เผ่าเลวี
- เผ่ายูดาห์
- เผ่าดาน
- เผ่านัฟทาลี
- เผ่ากาด
- เผ่าอาเชอร์
- เผ่าอิสสาคาร์
- เผ่าเศบูลุน
- เผ่าโยเซฟ ประกอบด้วย เผ่าเอฟราอิมและเผ่ามนัสเสห์
- เผ่าเบนยามิน
ภายหลังสมัยที่ถูกอาณาจักรบาบิโลนมากวาดต้อนไปเป็นเชลย วงศ์วานอิสราเอล ได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง ซึ่งประชากรที่เหลือรอดมาได้เรียกว่าชาวยิว ซึ่งก่อตั้งเป็นอาณาจักรยูดาห์ เหตุการณ์นี้ปรากฏชัดเจนในหนังสือเอสเธอร์[4] ซึ่งมี 4 ชนเผ่า ได้แก่
- เผ่ายูดาห์
- เผ่าสิเมโอน
- เผ่าเบนยามิน (บางส่วน)
- เผ่าเลวี (บางส่วน)
ส่วนวงศ์วานอิสราเอลในเผ่าโยเซฟ เผ่าเบนยามินและ เผ่าเลวี (บางส่วน) ได้อาศัยอยู่ในแคว้นสะมาเรียจึงถูกเรียกว่าชาวสะมาเรีย แทนชื่อเดิมว่าวงศ์วานอิสราเอล[5]