Perseïdes

Die Perseïdes is ’n aktiewe meteoorreën wat verbind word met Komeet Swift-Tuttle. Hulle word so genoem omdat dit lyk of hulle vanaf ’n sentrale punt in die sterrebeeld Perseus kom.

Perseïdes
’n Lang, veelkleurige streep afkomstig van 2009 se Perseïdes, net links van die Melkweg.
Ontdekking	36 n.C. (eerste rekord)[1][2]
Moederliggaam	Komeet Swift-Tuttle
Uitstralingspunt
Sterrebeeld	Perseus
Regte klimming	03h 04m[3]
Deklinasie	+58°[3]
Eienskappe
Voorkoms	23 Julie–20 Augustus[3]
Hoogtepunt	12 Augustus[3]
Spoed	58 km/s[4]
Sterre per uur	80[3]

Etimologie

Die wolk van meteoroïdes wat die Perseïdes veroorsaak, strek oor die wentelbaan van Komeet Swift-Tuttle en word deur die komeet afgeskei terwyl dit in ’n wentelbaan van 133 jaar om die Son is.^[5] Die meeste deeltjies is al sowat duisend jaar deel van die wolk, maar daar is ’n ralatief jong filament van stof wat in 1865 afgeskei is en die dag voor die maksimum reën vir ’n mini-hoogtepunt kan sorg.^[6] Die grootte van die wolk in die omgewing van die Aarde word geraam op sowat 0,1 astronomiese eenhede (AE) breed en 0,8 AE lank, en dit word uitgesprei deur sy jaarlikse wisselwerking met die Aarde se swaartekrag.^[7]

Die meteoorreën is elke jaar van middel Julie af te sien en bereik sy hoogtepunt tussen 9 en 14 Augustus, afhangend van die ligging van die wolk. Tydens die hoogtepunt is die tempo van die meteore sowat 60 of meer per uur. Hulle kan oor die hele lugruim gesien word; weens die meteoorreën se uitstralingspunt in die sterrebeeld Perseus kan dit egter hoofsaaklik in die Noordelike Halfrond gesien word. Soos met talle meteoorreëns bereik dit in die vroeë oggendure sy hoogtepunt omdat die Aarde dan in die rigting van die meteoroïdes inbeweeg.^[8] Hoewel die meeste meteore die Aarde se atmosfeer tussen sonsopkoms en die middag tref, is hulle weens die daglig nie sigbaar nie. Sommige is ook voor middernag sigbaar, en dan is vuurballe soms te sien. Die meeste Perseïdes brand sowat 80 km bo die Aarde se oppervlak uit.^[9]

Bekende Perseïdes

’n Perseïde in 2010 bo die ESO se Baie Groot Teleskoop.

Jaar	Meteore aktief tussen	Hoogtepunt

Jaar	Aktief	Hoogtepunt
2023	14 Julie - 1 September	13 Augustus 08:00 UT[10] (8% afnemende maan)
2022	17 Julie - 24 Augustus	12-13 Augustus (volmaan op 12 Augustus)
2021	17 Julie - 24 Augustus	11-12 Augustus
2020	16 Julie - 23 Augustus[11]	12-13 Augustus (volmaan op 3 Augustus)[11]
2019	17 Julie - 24 Augustus	12-13 Augustus[12] (volmaan op 15 Augustus)
2018	Julie 17 - Augustus 24	11-13 Augustus[13]
2017	17 Julie - Augustus	12 Augustus[14]
2016	17 Julie - 24 Augustus	11-12 Augustus [15]
2015	17 Julie - 24 Augustus	12-13 Augustus[16] (maksimum per uur: 95) (nuwemaan 14 Aug.)
2014	17 Julie - 24 Augustus	13 Augustus (68)[17] (volmaan 10 Aug.)
2013	17 Julie - 24 Augustus	12 Augustus (109)[18]
2012	17 Julie - 24 Augustus	12 Augustus (122)[19]
2011	17 Julie - 24 Augustus	12 Augustus (58)[20] (volmaan 13 Aug.)[21]
2010	23 Julie - 24 Augustus	12 Augustus (142)[22]
2009	Julie 14 - Augustus 24	13 Augustus (173)[23]
2008	25 Julie - 24 Augustus[24]	13 Augustus (116)[24]
2007	19 Julie - 25 Augustus[25]	13 Augustus (93)[25]
2006		12/13 Augustus[26]
2005
2004		12 Augustus (>200)[4]
1994		(>200)[2]
1993		(200-500)[2]
1992		11 Augustus-uitbarsting onder ’n volmaan van 13 Aug.[27]
1864		(>100)[2]
1863		(109-215)[2]
1861		(78-102)[2]
1858		(37-88)[2]
1839		(165)[2]

Bronne

• Phillips, Tony (31 Julie 2009). "The Perseids are Coming". NASA. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 24 Maart 2010. Besoek op 13 April 2016.