Selim III

Selim III (turcu otomanu: سليم ثالث Selīm-i <o>s</o>āli<o>s</o>) (24 d'avientu de 1761 – 28/29 de xunetu de 1808) foi sultán del Imperiu otomanu de 1789 a 1807. Foi fíu de Mustafa III (1757–74) y asocedió al so tíu Abdülhamid I (1774–89).

Selim III
28. sultán del Imperio Otomano (es) 7 abril 1789 - 29 mayu 1807 ← Abdülhamit I - Mustafa IV →
Vida
Nacimientu	Estambul, 24 d'avientu de 1761[1]
Nacionalidá	Imperiu Otomanu [2] Turquía [3]
Llingua materna	turcu otomanu
Muerte	Constantinopla, 29 de xunetu de 1808[4] (46 años)
Sepultura	III. Tomb of Mustafa (en)
Causa de la muerte	firida por pinchatu
Familia
Padre	Mustafa III
Madre	Mihrişah Sultan
Casáu con	Safizar Kadın Refet Kadın Nuruşems Kadın Tabısafa Kadın unnamed senior consort of Selim III (en) Zibifer Kadın Hüsnümah Kadın
Hermanos/es	Hatice Sultan Emine Sultan
Pueblu	Dinastía Osmanlí (es)
Estudios
Llingües falaes	turcu otomanu[5] turcu[2] persa[2] árabe[2]
Oficiu
Oficiu	Sultán, compositor
Creencies
Relixón	sunismu islam[2]

Semeya de Selim III.

Primeros años

El talentu y la enerxía colos que taba dotáu fixo que'l pueblu depositara les sos esperances na so ascensión al tronu. Foi largamente persuadíu de la necesidá d'una reforma nel so estáu. Pero Austria y Rusia nun-y avagaron acometer otra xera que nun fuera la de defendese y nun sería hasta la firma de la paz de Iași (1792) cuando podría alendar n'Europa. Sicasí, pocu dempués Napoleón invadió Exiptu y Siria, lo que fizo que Turquía realizara nuevos esfuercios, pos mientres un tiempu l'antigua alianza con Francia quedó fecha añicos.

Selim III aprovechó un respiru p'abolir la ocupación militar de los feudos; introdució reformes provechoses na alministración, especialmente nel departamentu fiscal, impulsó acertaos planes pa espublizar la educación y contrató a oficiales estranxeros como instructores d'un nuevu tipu de tropa llamada nizam-i-jedid. Estes tropes taben tan bien entamaes que fueron capaces de defendese contra los jenízaros rebeldes nes provincies europees, onde los gobernadores descontentos nun duldar n'usalos como arma refundiza contra'l nuevu sultán reformista.

Cayente

Envalentonado pol so ésitu, Selim III ordenó que nel futuru tendría d'escoyese añalmente un ciertu númberu d'homes d'ente los jenízaros pa sirvir nos sos exércitos. Arriendes d'ello, los jenízaros y otros enemigos de los nuevos cambeos cobraron fuercia en Adrianópolis y, a la vista del so númberu, qu'entepasaba les 10.000 almes, y de la violencia de la so oposición, decidióse que s'abandonaren les reformes temporalmente. Serbia, Exiptu y les principalidades fueron l'escenariu d'hostilidaes nes que Turquía nun tendría ésitu y, en 1807, una flota británica apaeció en Constantinopla pa sofitar una demanda efectuada enantes per Rusia de deponer al embaxador de Napoleón.

Tughra o sellu oficial de Selim III.

Sicasí, Selim III taba fondamente influyíu por esti embaxador, Sebastiani, y obligóse a la flota a retirase ensin que vieren la so demanda satisfecha. Pero l'anarquía, bien manifiesta o bien latente, que trescalaba les provincies foi demasiáu grande por que Selim III pudiera con ella. Los jenízaros alzáronse nuevamente en revuelta, impulsaron al sheikh ul-Islam a promulgar una fatwa contra les reformes, destronaron y prindaron a Selim III, y asitiaron al so sobrín Mustafa nel tronu, que pasaría a tomar el nome de Mustafá IV (1807–08).

El pachá de Ruse, Mustafa Bayrakdar, un importante partidariu de les reformes, axuntó a un exércitu de 40.000 que colaron hasta Constantinopla col propósitu de restaurar a Selim III. Sicasí llegaron bien tarde, pos el sultán reformista foi apuñaláu pol eunucu negru xefe y los sos homes,^[6] asina que l'únicu recursu de Bairakdar foi dirixir la so vengación contra Mustafa IV y asitiar nel tronu a Mahmud II (1808–39), l'únicu miembru sobreviviente de la casa de Osman.