Адвечная песьня (спэктакль)

«Адвечная песьня» — спэктакль, пастаўлены рэжысэрам Сяргеем Кавальчыкам у Рэспубліканскім тэатры беларускае драматургіі і прымеркаваны да 120-годзьдзя з дня нараджэньня Янкі Купалы. Прэм’ера адбылася 25 верасьня 2002 году.

Гэтая назва мае некалькі сэнсаў. Калі вас цікавяць іншыя сэнсы, глядзіце таксама Адвечная песьня (неадназначнасьць).

«Адвечная песьня»
Жанр	музычны спэктакль
Паводле	паэмы Янкі Купалы «Адвечная песьня»
Рэжысэр	Сяргей Кавальчык
Мастак-пастаноўнік	Уладзімер Ціханаў
Кампазытар	Цімур Каліноўскі
Харэограф	Тамара Федасеева
Акторы	Ігар Сігоў Тацьцяна Мархель Віктар Багушэвіч і інш.
Працягласьць	90 хв.
Краіна	Беларусь
Мова	беларуская
Год прэм’еры	25 верасьня 2002
Пастаноўкі	Рэспубліканскі тэатар беларускае драматургіі
Узнагароды	гран-пры фэстывалю ў Волагдзе (2007), дыплёмы фэстываляў у Гомелі (2003) і Хэрсоне (2006)

Апісаньне

Спэктакль акрэсьлены пастаноўнікамі як «першая беларуская фольк-рок-опэра».^[1]

Акторы

• Ігар Сігоў — Мужык
• Тацьцяна Мархель — Маці, Зіма
• Віктар Багушэвіч — Бацька
• Алена Баярава, Ганна Палупанава — Жонка
• Натальля Халадовіч — Бяда
• Галіна Чарнабаева, Марыя Пятровіч — Доля
• Сяргей Шымко — Голад, Холад
• Ганна Маслоўская — Вясна
• Ігар Вяпшкоўскі — Бязногі салдат
• Анастасія Баброва — Лета
• Людміла Сідаркевіч — Вядзьмарка
• Бэла Шпінер — Восень
• Максім Паніматчанка — Старэйшы сын
• Вераніка Буслаева — Нявестка
• Аляксандар Марчанка, Дзяніс Паршын, Кірыл Навіцкі — Салдаты
• Андрэй Дабравольскі — Сьвятар
• Глаша Арыніч, Маша Халадовіч — Дзеці Мужыка
• Алена Баярава, Ганна Палупанава, Марыя Пятровіч, Надзея Цьвяткова — Сялянкі

Водгукі

	…Пастаноўка скарае магутнай, заразьлівай энэргетыкай, якая знаходзіць жывы водгук у глядзельнае залі. Кола жыцьця працаўніка-беларуса ад нараджэньня да сьмерці вяртае нас да нацыянальных вытокаў…, падводзіць да ўсьведамленьня драматычнага лёсу народу… вобраз Мужыка ў таленавітым выкананьні І. Сігова, … падкрэсьлівае ў яго характары сьветлы, стваральны пачатак.
— З кнігі «Сучасная беларуская драматургія» (2004)[2]

	Неймаверны захапляльны спэктакль пра тых, хто даваў нам жыцьцё, сілу, гонар і веру, спэктакль пра шлях Беларуса пад гэтым сонцам на гэтай зямлі… Спэктакль, які ўжо праз год пасьля свайго нараджэньня заваяваў Гран-пры на Міжнародным тэатральным фэстывалі «Славянскія тэатральныя сустрэчы». Спэктакль, які шквалам авацый сустрэлі на гастролях у Іркуцку… Убачыўшы яго хоць раз, вы наўрад ці яго забудзеце.
— Вольга Новік[3]

	Зь першых тактаў музыкі глядач трапляе ў стыхію паэзіі, вакалу, танцу і пантамімы. Нам распавядаюць аб лёсе Чалавека ад нараджэньня да сыходу ў іньшы сьвет. Выканаўца цэнтральнае ролі Мужыка… адразу дорыць адкрыцьцё: бездакорнае валоданьне вершам — якасьць, згубленая сёньня ў тэатры. …Тацьцяна Мархель скарае і голасам, и глыбокім пранікненьнем у сутнасьць народнае песьні, а ўся трупа вельмі ладна і гарманічна падхоплівае. Тая ж трупа вельмі плястычная ў гарэзных танцах. Цікавыя і яркія народныя вобразы ўплеценыя ў дзею спэктаклю, тэмпарытм якога вывераны і няспынна трымае ўвагу гледача. Зладжанасьць усёй дзеі кажа аб разьвітым пачуцьці ансамблю, пачуцьці локцю, а разнастайнасьць сцэнічных сродкаў — аб сынтэтычнасьці.
— Эвэрт Карсакоў[4]

	Дынамічная, відовішчная рок-опэра «Адвечная песня»… сталася візытоўкай Рэспубліканскага тэатру беларускае драматургіі… Стваральнікі спэктаклю здолелі данесьці да сучаснай моладзевай аўдыторыі паэтычны дух купалаўскага шэдэўра, увесьці гарадзкога гледача ў архаічны ьвет сялянскага побыту, перадаць мэтафізічную сувязь пораў году з асноўнымі этапамі чалавечага жыцьця. Далікатныя, беражлівыя адносіны рэжысэра да тэксту паэмы не перашкодзілі зьяўленню сучасных акцэнтаў (напрыклад, зьяўленню людзей ў супрацьрадыяцыйных касьцюмах з дазыметрамі ў руках), а пэсымістычны купалаўскі фінал увогуле заменены ў спэктаклі на аптымістычны: нават пабачыўшы, што творыцца на сучаснае Беларусі, Мужык не вяртаецца ў труну, а застаецца на зямлі як сімвал незнішчальнасьці і бессмяротнасьці беларускае нацыі, як апора Бацькаўшчыны. Невыпадкова «Адвечная песня» надзвычай спадабалася ўкраінскім гледачам і крытыкам, якія былі прыемна зьдзіўленыя яскравай нацыянальнай формай, выяўленьнем гістарычнага аптымізму і магутнай акторскай энэргетыкай у беларускім спэктаклі.
— Сяргей Кавалёў[5]

Узнагароды

• 2003 — дыплём «Найлепшы спэктакль фэстывалю», фэстываль «Славянскія тэатральныя сустрэчы» (Гомель)
• 2006 — дыплём дырэктара фэстывалю актору І. Сігову «За сцэнічнае ўвасабленьне глыбіні славянскай душы», дыплём калектыву тэатру «За акцёрскі ансамбль», VIII Міжнародны тэатральны фэстываль «Мэльпамена Таўрыі» (Хэрсон, Украіна)
• 2006 — дыплём актору І. Сігову ад «Народнае газэты», тэатральны конкурс ХІІІ Менскага міжнароднага кінафэстывалю «Лістапад» («Менск»)
• 2007 — гран-пры IX Міжнароднага тэатральнага фэстывалю «Галасы гісторыі» (Волагда, Расея)