Беларуская хрысьціянская дэмакратыя (1927)

Беларуская хрысьціянская дэмакратыя (БХД) — беларускі права-цэнтрысцкі палітычны рух, які зьявіўся ў пачатку XX стагодзьдзя.

Гэта артыкул пра палітычную партыю Заходняй Беларусі. Калі вам патрэбны артыкул пра сучасную незарэгістраваную палітычную партыю Беларусі, глядзіце артыкул Беларуская хрысьціянская дэмакратыя.

Беларуская хрысьціянская дэмакратыя
Дата заснаваньня	1927 год
Ідэалёгія	хрысьціянская дэмакратыя
Орган партыйнага друку	газэта «Крыніца»

Беларускі хрысьціянскі палітычны рух паўстаў у пачатку XX стагодзьдзя ў асяродках беларускіх студэнтаў-тэолягаў і сэмінарыстаў. Намаганьнямі беларускай каталіцкай грамады ў Вільні выдавалася штотыднёвая газэта «Беларус», прыкладна ў 1917 годзе ў Петраградзе прадстаўнікі беларускай дыяспары на чале з ксяндзамі А. Станкевічам і Вінцэнтам Гадлеўскім заснавалі партыю Хрысьціянска-дэмакратычная злучнасьць (БХЗ). Прадстаўнікі хрысьціянскіх дэмакратаў уваходзілі ў Беларускі нацыянальны камітэт, удзельнічалі ў Першым Усебеларускім зьездзе ў Менску ў сьнежні 1917 году. У 1918 годзе хрысьціянскія дэмакраты віталі акт абвяшчэньня незалежнай беларускай дзяржавы — БНР^[1].

На базе БХЗ 6 лістапада 1927 году ў Вільні была заснаваная партыя Беларуская хрысьціянская дэмакратыя. Ад таго часу партыя вяла актыўную дзейнасьць у Заходняй Беларусі.

З студзеня 1935 году БХД дзейнічала пад назвай «Беларускае народнае аб’яднаньне» (БНА). Партыя выступала за эвалюцыйны шлях разьвіцьця грамадзтва і за парлямэнцкія формы барацьбы. Выступала за аб’яднаньне ўсіх беларускіх земляў у адзіную этнічную дзяржаву.

Пасьля ўзьяднаньня Беларусі ў 1939—1940 гадах многія лідэры і актывісты БХД за сваю дзейнасьць былі рэпрэсаваныя савецкім, а пасьля і нацысцкім рэжымам, у 1940 годзе партыя спыніла сваё існаваньне^[2]. У савецкія часы гісторыя БХД замоўчвалася.