Бэнэдыкт XV

Папа Бэнэдыкт XV (па-лацінску: Benedictus XV, па-італьянску: Benedetto XV), сьвецкае імя Джакама Паолё Джаваньні Батыста дэля К’еза^[a] (ˈdʒaːkomo ˈpaːolo dʒoˈvanni batˈtista della ˈkjɛːza; 21 лістапада 1854 22 студзеня 1922) — Папа Каталіцкай царквы з 1914 да свайго скону. Ягонае папства прыйшлося на час I сусьветнай вайны і ейных наступстваў у Эўропе.

Бэнэдыкт XV

па-лацінску: Benedictus PP. XV
Пасьвечаньні
Кансэкрацыя	Піюс X, Тэадора Вальфрэ ды Бонца[d] і П’етра Балестра[d]
Асабістыя зьвесткі
Імя пры нараджэньні	па-італьянску: Giacomo Paolo Giovanni Battista della Chiesa
Нарадзіўся	21 лістапада 1854(1854-11-21)[1][2][3][…] Пэльі[d], Генуя, Каралеўства Сардыніі[d]
Памёр	22 студзеня 1922(1922-01-22)[4][1][2][…] (67 гадоў) Апостальскі палац[d], Рым, Каралеўства Італіі[d]
Пахаваны	Ватыканскія гроты[d]
Дэнамінацыя	Каталіцкая царква[5]
Адукацыя	Папская царкоўная акадэмія[d] Папскі Грыгарыянскі ўнівэрсытэт[d] Унівэрсытэт Генуі
Заняткі	рыма-каталіцкі ксёндз, каталіцкі біскуп
Дэвіз	In Te Domine Speravi, Non Confundar In Aeternum
Подпіс
Герб
Бэнэдыкт XV у Вікісховішчы
https://www.vatican.va/content/benedict-xv/it.html

Абраны папам у параўнальна раньнім веку — 59 гадоў — з выбухам I сусьветнай вайны, якую ён назваў «самагубствам цывілізаванай Эўропы». Вайна і ейныя наступствы сталі асноўным клопатам Бэнэдыкта XV. Ён адразу дэкляраваў нэўтралітэт Сьвятога Стальца і з гэтай пэрспэктывы намагаўся дасягнуць замірэньня ў 1916 і 1917 роках, але абодва бакі не падтрымалі ягоныя намаганьні. Тады Бэнэдыкт XV заняўся гуманітарнымі пытаньнямі: наведваньне ваеннапалонных, абменам параненых і пастаўкі ежу галодным. Па вайне ён палепшыў стасункі з Францыяй, якая ў 1921 року аднавіла дыпляматычныя зносіны з Ватыканам. Здолеў ён палепшыць і стасункі з Італіяй, дазволіўшы каталіцкім палітыкам на чале з донам Люіджы Стурца ўдзельнічаць у італьянскай палітыцы.

У 1917 року Бэнэдыкт XV апублікаваў Кодэкс кананічнага права, які рыхтаваў разам з Эўджэніё Пачэльлі (будучым Папам Піюсам XII) і П’етра Гаспары яшчэ з часоў Папы Піюса X. Па вайне заняўся аднаўленьнем каталіцкіх місіяў па ўсім сьвеце, за што быў празваны «Папам місіянэраў». Напрыканцы жыцьця пераймаўся ганеньнямі каталікоў у Савецкай Расеі і пасьлярэвалюцыйным голадам.

Памёр ад пнэўманіі, пахаваны ў гротах базылікі Сьвятога Пятра.

Заўвагі

1. Якуб Павал Ян Хрысьціцель Царквы.