Воўк (сузор’е)

Воўк (па-лацінску: Lupus, Lup) — сузор’е ў паўднёвай частцы зорнага неба. Воўк быў адным з 48 сузор’яў, пералічаных Пталемэем і застаецца адным з 88 сучасных сузор’яў. Разьмешчана між Цэнтаўрам і Скарпіёнам.

Воўк
Сьпіс зорак у сузор’і Воўка
Лацінская назва	Lupus
· у родным склоне	Lupi
· скарот	Lup
Простае ўзьняцьцё	15,3г
Схіленьне	−45°
Квадрант	SQ3
Плошча	334 кв. гр. (46-е)
Зорак паводле Баера/Флэмстыда	41
Зорак з плянэтамі	5
Зорак ярчэй за 3.00m	3
Зорак у 10 пк (32,62 сьв. г.)	1
Найярчэйшая зорка	α Lup (2,30m)
Найбліжэйшая зорка	LHS 397 (19,35 сьв. г., 5,92 пк)
Памежныя сузор’і	Навугольнік Скарпіён Цыркуль Цэнтаўр Шалі Гідра (кутамі)
Назіраецца ў шыротах паміж +35° і −90°. Найлепш назіраецца ў 21:00 на працягу чэрвеня.

Адметнасьці

Сузор’е Воўк, бачнае няўзброеным вокам.

Зоркі

Воўк ня ўтрымлівае надта яскравых зорак, але ў ім месьцяцца каля 30 зорак 2-й і 3-й зорнай велічыні, а таксама 70 зорак, большых за 6-ю, у ліку якім ёсьць падвойныя і кратныя зорныя сыстэмы. Патрык Мур у сваім каталёгу даў найярчэйшым зоркам наступныя імёны: Мэнь (（南）門) — α Воўка, Кэ Кўань (騎官) — блакітнаму гіганту β Воўка.

Большасьць найярчэйшых зорак адносіцца да OB-асацыяцыі Скарпіёна-Цэнтаўра.

Аб’екты глыбокага космасу

Паводле розных крыніцаў, з 30 красавіка на 1 траўня 1006 году звышновая SN 1006 знаходзілася ў сузор’і Воўка.

Гісторыя і міталёгія

У даўнія часы сузор’е разглядалася як астэрызм у сузор’і Цэнтаўра і абазначала адвольную жывёлу, прынесеную ў ахвяру Цэнтаўру. Ад сузор’я гэты кавалак неба не адасаблялі да Гіпарха Нікейскага, які назваў сузор’е Therion (па-беларуску: зьвер) у 200-х гадох да н. э. Але і да Пталемэя сузор’е не асацыявалася зь нейкай пэўнай жывёлай — назва «Воўк» зьявілася ў лацінскім перакладзе пталемэеўскіх працаў.

Імаверна, што грэцкае сузор’е насамрэч паходзіла з бабілёнскай фігуры, вядомай пад назвай «Разьюшаны пёс» (UR.IDIM). Гэта была дзіўная пачвара з галавой і целам ад чалавека, і нагамі і хвастом ад ільва (клінапісны знак UR любую драпежную жывёлу: ільва, воўка, сабаку і іншых). У вядомых крыніцах яе знаходзілі разам з богам Сонца і іншай міталягічнай істотай, чалавекам-зубром, што, магчыма, і паўплывала на грэцкае сузор’е Цэнтаўра.^[1]