Татарская вуліца (Вільня)

Тата́рская ву́ліца^[1] (лет. Totorių gatvė) — вуліца ў цэнтральнай частцы Вільні, у Старым Месьце. Зьвязвае праспэкт Гедзіміна і вуліцу Ігнатаўскую.

Гэтая назва мае некалькі сэнсаў. Калі вас цікавяць іншыя сэнсы, глядзіце таксама Татарская вуліца.

Татарская лац. Tatarskaja
вуліца
Вільня
Агульная інфармацыя
Гістарычны раён	Старое Места
Былыя назвы	Ігнатаўская, Татарска-Езуіцкая, Палецкіса
Даўжыня	600 м
Паштовыя індэксы	LT-01121, LT-01144
На мапе
Google
Вуліца Татарская ў Вікісховішчы

Гісторыя

Атрымала сваю назву ад кірунку да прадмесьця Лукішкаў, дзе з часоў Вітаўта пасяліліся крымскія татары. У пачатку XIX ст. вуліца мела брукаваную праезную частку.

За савецкім часам вуліцу перайменавалі ў імя летувіскага камуністычнага дзеяча Палецкіса. У наш час ёй вярнулі гістарычную назву. 14 верасьня 2016 году на кутнім будынку (на рагу з праспэктам Гедзіміна) мескія ўлады адкрылі шыльду з назвай вуліцы на крымска-татарскай мове.

Агульныя зьвесткі

Даўжыня вуліцы каля 600 м. Нумарацыя дамоў пачынаецца ад праспэкту Гедзіміна. З правага заходняга боку вуліцы дамы зь няцотнымі нумарамі, зь левага ўсходняга боку — цотная нумарацыя.

З правага боку адыходзіць вуліцы Дабрачынная і Бэнэдыктынская, зь левага боку — Гарбарская. Перасякаецца вуліцай Людвісарскай.

Будынкі

Міністэрства абароны Летувы

Няцотны бок

• № 1 (таксама праспэкт Гедзіміна, 10) — дом Гаспара Жалкоўскага, збудаваны ў 1855 годзе. У 1876 годзе зямянін Піліп Давойна прыбудаваў да гэтага дома 2-павярховы будынак. У 1878 годзе новы ўладальнік Геранім Усьціновіч надбудаваў трэці паверх да дома Жалкоўскага. У 1913 годзе абодва будынкі злучылі ў адзін, тады ж над другім домам надбудавалі трэці паверх.
• № 25 — Міністэрства абароны Летувы

Цотны бок

• № 20 — друкарня Марціна Кухты. Дзейнічала з 1911 году. У пачатку XX ст. тут друкаваліся кнігі на беларускай, летувіскай і польскай мовах. У верасьні 1918 году пабачыла сьвет першая ў гісторыі «Беларуская граматыка для школ»^[2].