Вэнэцыя (футбольны клюб)

Футбольны клюб «Вэнэцыя» паўстаў 14 сьнежня 1907 году, дзякуючы руплівасьці 20 энтузіястаў, які дамаглі зьліцьця футбольных сэкцыяў двух вэнэцыянскіх спартовых клюбаў, як то таварыства баявой гімнастыкі і «Канстантына Рэер». Месцам, абраным заснавальнікамі, каб даць жыцьцё новаму футбольнаму клюбу, стаў рэстаран Да Нанэ ін Кортэ дэль’Орса недалёка ад Кампа-Сан-Барталяміё. Сярод заснавальнікаў былі Давідэ Фана, які быў абраны першым прэзыдэнтам каманды, а таксама Вальтэр Эмісэгер з швайцарскага клюбу «Вінтэртур». Эмісэгер стаў першым трэнэрам каманды і ейным капітанам^[1].

У першыя гады матчы клюбу ладзіліся ў сасновым лесе Сант’Элены. Першыя матчы «Вэнэцыі» былі згуляныя супраць камандаў з Падуі, Вэроны і Вічэнцы, а таксама супраць экіпажаў караблёў, якія прыбывалі ў порт Вэнэцыі. Першай футбольнай сустрэчай клюбу зважаецца матч 22 сьнежня 1907 году супраць клюбу «Вічэнца», які скончыў унічыю зь лікам 1:1^[2]. «Вэнэцыя» дэбютавала ў найвышэйшым дывізіёне Італіі ў 1909 годзе. Зьяўляючыся адзіным клюбам з Вэнэта, «Вэнэцыя» была наўпрост дапушчаная да паўфіналу, дзе сустрэлася зь пераможцам зоны Лямбардыі клюбам «Мілянэзэ», але была разгромленая зь лікам 7:1 у першым матчы і лікам 11:2 у матчы ў адказ^[3]. «Вэнэцыя» брала ўдзел ў Прыма-катэгорыі, якая была найвышэйшым дывізіёнам чэмпіянату Італіі, з сэзону 1910—1911 гадоў па сэзон 1914—1915 гадоў, які стаў апошнім перад далучэньнем Італіі ў Першую сусьветную вайну. 7 верасьня 1913 году быў адкрыты вэнэцыянскі стадыён на востраве Сант’Элена, які сёньня вядомы як П’ерлюіджы Пэнца. На ім была крытая трыбуна дзеля 500 гледачоў^[4]. У красавіку 1919 году клюб быў аб’яднаны з яшчэ адной каманды гораду — «Аўрорай». У гэты ж час урад даў клюбу 40 тысяч лір у якасьці кампэнсацыі за выкарыстаньне спартовай пляцоўкі ў якасьці вайсковай базы. У 1920-я гады «Вэнэцыя» часта гуляла ў другім дывізіёне. 1 жніўня 1934 году клюб вярнуўся да сваіх традыцыйных чорнага і зялёнага колераў^[5].

У сэзоне 1934—1935 гадоў «Вэнэцыя» заняла 11-ы радок і была паніжаная ў Сэрыю С, але знаходжаньне ў трэцім дывізіёне было нядоўгім, бо ўжо праз год клюб прасунуўся ў Сэрыю Б. Каманда працягвала змагацца ў другім дывізіёне, няблага выступаючы ў айчынным кубку. У сэзоне 1938—1939 гадоў дружына заняла другое месца і атрымала павышэньне ў Сэрыю А, што было дасягнута драматычным чынам, бо вэнэцыяны перамоглі «Аталянту» ў Бэргама зь лікам 0:1 у апошнім туры і абагналі іх у табліцы толькі за кошт найлепшай розьніцы галоў^[6]. Пераможны гол быў на рахунку Франчэска Пэрніга^[7]. Ажно да спыненьня футболу ў Італіі ў сувязі з Другой сусьветнай вайной «Вэнэцыя» заставалася ў Сэрыі А, здабыўшы Кубак Італіі ў 1941 годзе і змагаючы за скудэта ў сэзоне 1941—1942 гадоў.

Актуальны на 14 лютага 2025 году

Больш інфармацыі №, Пазыцыя ...

Вэнэцыя (футбольны клюб)

Гісторыя

Склад

Крыніцы

Вонкавыя спасылкі

Wikiwand - on