Гайдэльбэрскі рамантызм

Гайдэльбэрскі рамантызм (па-нямецку: Heidelberger Romantik) — зборная назва другога пакаленьня нямецкіх рамантыкаў, мастацка-культурны цэнтар якіх знаходзіўся ў горадзе Гайдэльбэргу. Для гэтай літаратурнай плыні ў рэчышчы нямецкага рамантызму ўласьцівая цікавасьць да праблемаў веравызнаньня, нацыянальнай даўніны і фальклёрнай творчасьці (браты Грым, Ёзэф фон Айхэндорф, Ахім фон Арнім, Клемэнс Брэнтана). Абапіраючыся на міталягічныя ідэі Шэлінга і братоў Шлегеляў, гайдэльбэрскія рамантыкі канчаткова сфармулявалі прынцыпы першага навуковага напрамку ў фальклярыстыцы і літаратуразнаўстве — міталягічнай школы.

Клемэнс Брэнтана

Ахім фон Арнім

Кандыдат філялягічных навук Сьвятлана Малюковіч ахарактарызоўвае гэты этап нямецкага рамантызму наступным чынам:

Позьнім нямецкім рамантыкам належыць заслуга пераўтварэньня ўсёй эстэтычнай культуры. Яны зьвярнуліся да фальклёру, пачалі актыўна выкарыстоўваць фармальныя сродкі народнай песьні (рэканструявалі народны верш шляхам замены яго танічнай структуры праз дольнік на сілябатанічную), і гэта ўзмацняла лірычнасьць і мілагучнасьць верша, рабіла паэтычную мову больш простай і даходлівай[1].