Друкарскі варштат

Друка́рскі варшта́т (друкарская машына) — прылада для шматкратнага атрыманьня аднолькавых адбіткаў тэксту і выяваў на паперы або іншым матэрыяле з адпаведнай друкарскай формы. Асноўныя вузлы: друкавальны і фарбавальны апараты, прыстасаваньне для падачы паперы і перамяшчэньня яе ў машыне, вываду гатовага вырабу^[1].

Копія друкарскага варштата Гутэнбэрга (Міжнародны музэй друку; Карсан, штат Каліфорнія, ЗША)

Віды

Паводле друку: высокага друку, глыбокага друку і плоскага друку, у тым ліку афсетнага. Паводле падачы паперы: аркушавы і рулонны. Паводле спосабу дзеяньня:

• Плоскадрукавальны. Да плоскай формы паперу прыціскаюць цыліндрам.
• Ратацыйны. Форма і прыціскальная паверхня цыліндрычныя, верцяцца з аднолькавай хуткасьцю.
• Тыгельны. Да плоскай друкарскай формы паперу прыціскаюць плоскасьцю (г. зв. тыгля)^[1].

Найбольш прадукцыйны варштат — ратацыйны рулонны^[1].

Паравая друкарская машына Кёніга 1814 году (з кнігі Філіпа Мэгза «Гісторыя графічнага дызайну», 1998 г.)

Мінуўшчына

У 1438 годзе ў Страсбургу (Сьвятая Рымская імпэрыя; цяпер дэпартамэнт Ніжні Райн, Францыя) вынаходнік Ёган Гутэнбэрг заснаваў першую ў Эўропе друкарню^[2]. 6 жніўня 1517 году ў сваёй друкарні ў Празе (Чэскае каралеўства) Францішак Скарына выдаў першую друкаваную кнігу на старабеларускай мове, якой стаў Псалтыр.

У 1811 годзе ў Лёндане (Ангельшчына) нямецкі вынаходнік Фрыдрых Кёніг (1774—1833) стварыў першую паравую друкарскую машыну, якая была плоскадрукавальнай, і атрымаў на яе патэнт^[1].