Касьцёл Найсьвяцейшай Тройцы (Індура)

Касьцёл Найсьвяцейшай Тройцы — помнік архітэктуры пачатку XIX стагодзьдзя ў Індуры. Знаходзіцца ў паўднёва-заходняй частцы колішняга мястэчка, на гістарычнай Ваўкавыскай вуліцы^[a]. Дзее. Твор архітэктуры ампіру і нэабарока. Аб’ект Дзяржаўнага сьпісу гістарычна-культурных каштоўнасьцяў Беларусі.

Гэтая назва мае некалькі сэнсаў. Калі вас цікавяць іншыя сэнсы, глядзіце таксама Касьцёл Найсьвяцейшай Тройцы.

Помнік сакральнай архітэктуры
Касьцёл Найсьвяцейшай Тройцы
Касьцёл Найсьвяцейшай Тройцы
Краіна	Беларусь
Вёска	Індура
Каардынаты	53°27′31.11″ пн. ш. 23°53′15.31″ у. д.
Канфэсія	Каталіцкая царква
Эпархія	Гарадзенская дыяцэзія
Архітэктурны стыль	нэабарока[d] і нэаклясыцызм
Аўтар праекту	Вільгельм Срока[d]
Заснавальнік	Ян Давойна[d]
Дата заснаваньня	1522
Статус	Дзяржаўны сьпіс гісторыка-культурных каштоўнасьцяў Рэспублікі Беларусь
Касьцёл Найсьвяцейшай Тройцы на мапе Беларусі Касьцёл Найсьвяцейшай Тройцы
Касьцёл Найсьвяцейшай Тройцы на Вікісховішчы

Гісторыя

Каля касьцёла, 1940 г.

Вялікае Княства Літоўскае

Першы драўляны касьцёл ў Індуры фундаваў у 1522 годзе маршалак Ян Давойна

Пад уладай Расейскай імпэрыі

Па трэцім падзеле Рэчы Паспалітай (1795 год), калі Індура апынулася ў складзе Расейскай імпэрыі, касьцёл працягваў дзеяць.

У 1815 годзе замест драўлянага збудавалі новы мураваны касьцёл. У 1900 годзе сьцены касьцёла размалявалі велічнымі фрэскамі. У 1901—1904 гадох праводзілася рэканструкцыя касьцёла: да паўночнага і паўднёвага фасадаў прыбудавалі вежы, з усходняга боку зрабілі прыбудову, якая ўлучае трансэпт, апсыду і закрысьціі.

Найноўшы час

За савецкім часам касьцёл не зачыняўся.

Архітэктура

Фрэска «Апошняя Вячэра», сярэдзіна XIX ст.

Помнік архітэктуры ампіру і нэабарока. Складаецца з 3-нэфавага асноўнага аб’ёму зь нізкім 2-схільным дахам, шырокага трансэпту, маленькай паўцыркульнай апсыды з бакавымі прыбудовамі і дзьвюх рознавялікіх вежаў. Яны завяршаюцца фігурнымі купаламі з шатровымі ліхтарамі. Асноўны аб’ём захаваў плястычнае афармленьне пачатку XІX ст. Галоўны фасад з магутным 4-калённым портыкам з атыкам і вялікім паўцыркульным праёмам. Сьцены ўсім пэрымэтрам апярэзваюцца дарычным антаблемэнтам і падзяляюцца пілястрамі. Вокны паўцыркульныя, вялікія, у тонкіх прафіляваных ліштвах, у аркавых нішах фасада стаяць драўляныя фігуры сьвятых.

Унутраная прастора мае выцягнутую падоўжнай восьсю крыжападобную ў пляне кампазыцыю. Скляпеньні ў асноўным аб’ёме крыжовыя, у трансэпце столь роўная. Сьцены падзяляюццца пілястрамі. У апсыдзе і каля ўсходняй сьцяны трансэпту стаяць тры алтары (цёмнае дрэва з пазалочанымі элемэнтамі), выкананыя ў стылі позьняга клясыцызму. Галоўны алтар, створаны на аснове 2-калённага карынцкага портыка, зьмяшчае барэльефную выяву Найсьвяцейшай Тройцы, у франтоне — разьбяная выява Ўсябачнага Вока. Пры сьценах прэзьбітэрыюму стаяць разьбяныя фігуры Сьвятога Пятра (налева) і Сьвятога Паўла, у кутах прэзьбітэрыюму стаяць фігуры Сьвятога Францішка (налева) і Сьвятога Антонія. Левы бакавы алтар зьмяшчае абраз Індурскай Божай Маці, у другім ярусе — абраз Сьвятога Казімера. Правы алтар зьмяшчае абраз «Цуд Сьвятога Станіслава», у другім ярусе — абраз Сьвятога Юрыя. Амбон, разьмешчаны на левай ад алтара апоры, аздабляецца выявамі Пана Езуса і Апосталаў. Сьцены касьцёла аздабляюцца фрэскамі: на левай сьцяне прэзьбітэрыюму — «Сьвяты Францішак здымае з Крыжа Пана Езуса», на правай — «Спыненьне буры» (Езус і рыбакі ў лодцы), у левым крыле трансэпта — «Апошняя Вячэра», у правым — «Зьвеставаньне». На столі над цэнтральнай жырандольлю выявы чатырох эвангелістаў. Над прытворам месьцяцца арганныя хоры, дзе стаіць барокавы арган з папярэдняга касьцёла.

Касьцёльны пляц атачаецца бутавай агароджай з брамамі, улучае 1-павярховую плябанію, капліцу-грот (канец XX ст.), драўляную скуптуру, парк^[1].

Галерэя

• Сучасныя здымкі
• 
  Галоўны фасад
• 
  З боку апсыды
• 
  Брама
• 
  Капліца-грот

Заўвагі

1. Цяперашні афіцыйны адрас — вуліца Рагачоўскага, 60А