Людовік II (кароль Італіі)

Людо́вік ІI (825 — 12 жніўня 875) — кароль Італіі (844—875), кароль Правансу (863—875), імпэратар Захаду (850—875) з дынастыі Каралінгаў. Сын імпэратара Лётара I і Ірмэнгарды Турскай.

Людовік II (кароль Італіі)
імпэратар Захаду[d][1] і кароль Італіі[d][2]
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	1 лістапада 825, невядома
Памёр	12 жніўня 875[3] (49 гадоў), Брэшыя, Брэшыя[d], Лямбардыя[3] або Ghedi[d], Брэшыя[d], Лямбардыя
Пахаваны	Базыліка сьвятога Амброзія[d]
Нашчадкі	Ermengard of Italy[d][4] і Gisela[d][5]
Дынастыя	Каралінгі[3]
Сужэнец	Engelberga[d][3]
Бацька	Лётар I[3]
Маці	Ірмэнгарда Турская[d][3]

Біяграфія

Падзел каралеўства Лётара ў 855 годзе.

Неўзабаве пасьля заключэньня Вэрдэнскай дамовы 843 году бацька адаслаў Людовіка ў Італію. Папа рымскі Сэргіюш II пайшоў насустрач маладому ўладару й зладзіў у ягоны гонар цудоўны прыём ў чэрвені 844 году, урачыста каранаваўшы яго каралём Італіі.

У 846 годзе арабы падняліся па Тыбры да самага Рыма й захапілі яго, у тым ліку разрабавалі сабор сьвятога Пятра. Кароль Людовік ўступіў у бітву зь імі, але пацярпеў паразу й ледзь здолеў выратавацца. У 850 годзе папа Леў IV вянчаў Людовіка імпэратарскай каронай. Князь Салерна Сыконульф зьявіўся да Людовіка, прысягнуўшы яму на вернасьць і заплаціўшы значную суму грошай. Заручыўшыся зьвязам зь ім, Людовік рушыў супраць арабаў з усім сваім войскам, што знаходзілася ў Італіі. Князь Бэнэвэнта выдаў яму знаходзіўшыхся ў ягоным горадзе арабаў, і Людовік загадаў пакараць сьмерцю іх, але гэтая лютасьць не спыніла ворагаў, якія рабілі жудасныя спусташэньні. Людовік дарэмна аблажыў Бары й неўзабаве адступіў.

Па Прумскім падзеле, зробленым ягоным бацькам Лётарам I 19 верасьня 855 году, Людовік II захаваў за сабой Італьянскае каралеўства й імпэратарскі тытул.