Лідзія Русланава

Лідзія Андрэеўна Русланава (па-расейску: Ли́дия Андре́евна Русла́нова; пры нараджэньні Праскоўя Андрыянаўна Лейкіна-Гаршэніна; 14 (27) кастрычніка 1900, сяло Чарнаўка, Саратаўская губэрня — 21 верасьня 1973, Масква) — расейская і савецкая сьпявачка, Заслужаная артыстка РСФСР (1942). Асноўнае месца ў рэпэртуары Русланавай займалі расейскія народныя песьні. У свой час Лідзія Русланава была адным з самых папулярных выканаўцаў у СССР, а яе выкананьне расейскіх народных песень лічаць эталённым.

Лідзія Русланава
па-расейску: Лидия Русланова
Дата нараджэньня	14 (27) кастрычніка 1900[1]
Месца нараджэньня	Аляксандраўка[d], Расейская імпэрыя[2]
Дата сьмерці	21 верасьня 1973(1973-09-21) (72 гады)
Месца сьмерці	Масква, СССР
Прычына сьмерці	інфаркт міякарда
Месца пахаваньня	Новадзявочыя могілкі
Месца вучобы	Саратаўская кансэрваторыя[d]
Занятак	сьпявачка
Жанры	расейская народная песьня[d], Гарадзкі раманс[d], жорсткі раманс[d] і Праваслаўная музыка[d]
Вакал	мэцца-сапрана[d], сапрана і кантральта[d]
Інструмэнты	голас[d]
Лэйблы	Мэлёдыя[d]
Узнагароды
Лідзія Русланава ў Вікісховішчы

Валодала прыгожым і моцным голасам шырокага дыяпазону. Стварыла свой стыль выкананьня народных песень, якія зьбірала ўсё жыцьцё. Сярод найбольш папулярных яе песень: «Стэп ды стэп наўкол», «Ліпа векавая», «Я на горку ішла», «Залатыя горы», «Сьвеціць месяц», «Валёнкі» і многія іншыя. Лідзія Русланова выконвала і песьні савецкіх кампазытараў. Адной зь першых выканала «Кацюшу».

Жыцьцяпіс

Нарадзілася ў беднай сялянская сям’і старавераў. Па маці належала да народу эрзя^[3]. Акрамя яе ў сям’і было яшчэ двое дзяцей — Юля і Аўдзей. Яё бацька, Андрэй Маркелавіч Лейкін працаваў грузчыкам на прыстані^[4][5].