Сапрана

Сапрана (іт. soprano ад sopra — над, звыш) — найвышэйшы жаночы пеўчы голас^[1]. Звычайна яго гучаньне пачынаецца ад до першай актавы й сягае да фа або ля трэцяй актавы.

Асноўныя вакальныя дыяпазоны

Сапрана Мэцца-сапрана Кантральта Тэнар Барытон Бас

Таксама тэрмін сапрана часам ужываюць у дачыненьні да мужчынскага сьпеву — контртэнара, у найвышэйшым сваім выяўленьні.

Клясыфікацыя

• Драматычнае сапрана (сі малой актавы — да ІІІ актавы) — мае моцнасьць, глыбіню й прыдатнасьць для роляў, дзе патрэбна ўнутраная напружанасьць.
• Лірычна-драматычнае сапрана (сі малой актавы — да ІІІ актавы) — спалучае здольнасьць да выкананьня драматычных і лірычных партыяў.
• Лірычнае сапрана (до І актавы — до ІІІ актавы) — мяккасьць тэмбру, выразнасьць у кантылене.
• Лірычна-каларатурнае сапрана (до І актавы — мі-фа ІІІ актавы) — празрыстасьць тэмбру, здольнасьць выконваць лірычныя й лірычна-каларатурныя партыі; ноты галаўнога гучаньня.
• Каларатурнае сапрана (до І актавы — фа-соль ІІІ актавы й вышэй) — мэталічная афарбоўка тэмбру, ноты галаўнога гучаньня; каларатурнае сапрана больш рухомае, за лірычна-каларатурнае.

У іншых краінах існуе больш «драбнейшы» падзел. А менавіта, каларатурнае сапрана падзяляюць на 2 гатункі — драматычнае ды лірычнае. Напрыклад, партыю Царыцы Ночы ў опэры В. А. Моцарта «Чароўная флейта» часьцей аддаюць выканаўцы з драматычнай насычанасьцю ў голасе, тады як Цэрбінету ў «Арыядне на Наксосе» Рыхарда Штрауса традыцыйна выконваюць лёгкія, лірычныя «каларатуры».