Мікола Сурначоў

Міко́ла Сурначо́ў (сьнежань 1917 г. у в. Слабада, Рагачоўскі павет, Магілёўская губэрня — 20 красавіка 1945, пад Бэрлінам) — беларускі паэт.

Мікола Сурначоў
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	сьнежань 1917 Слабада[d], Рагачоўскі павет, Магілёўская губэрня, Заходняя вобласьць, Савецкая Расея
Памёр	20 красавіка 1945(1945-04-20) (27 гадоў) Брандэнбург, Нямеччына
Пахаваны	Бад-Фраенвальдэ[d]
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці	паэт
Узнагароды

Біяграфія

Нарадзіўся ў сьнежні 1917 году ў в. Слабада Рагачоўскага павету Магілёўскай губэрні ў сялянскай сям’і. Пасьля заканчэньня Гомельскага сельскагаспадарчага тэхнікуму працаваў аграномам на Рагачоўшчыне. Потым перайшоў у раённую газэту «Камунар».

У 1937—1939 гадох навучаўся на літаратурным факультэце Гомельскага пэдагагічнага інстытуту. У 1939 году перавёўся ў Менскі пэдагагічны інстытут. Вучобу сумяшчаў з працай у рэспубліканскіх газэтах «Звязда» (1939—1940) і «Чырвоная зьмена» (1940—1941).

З 1941 году — у Савецкай Арміі, удзельнічаў у абароне Каўказу, у вызваленьні Беларусі, Украіны, Румыніі, Польшчы.

Старшы лейтэнант узвода зьнішчальнага процітанкавага артылерыйскага палка Сурначоў загінуў у ноч з 19 на 20 красавіка 1945 года ў рукапашным баі пад Бэрлінам^[1]. Пахаваны ў нямецкім пасёлку Фрайдэнберг, што за 8 кілямэтраў ад Бэрлінскай кальцавой дарогі, а потым парэшткі паэта былі перазахаваныя на брацкіх могілках Бад-Фрэенвальдэ^[2].

Творчасьць

Друкавацца пачаў у 1933 годзе ў рагачоўскай раённай газэце «Камунар». Выйшлі зборнікі паэзіі «На сурмах баравых» (1946), «Барвовая зара» (1959), кніга вершаў, лістоў і ўспамінаў «Акопны сьпеў» (1986). Выступаў з літаратурна-крытычнымі артыкуламі і рэцэнзіямі.

Рытм і разнастайнасьць, сюжэтная завершанасьць уключаных дэталей і вобразаў, ляканічнасьць — выяўляюць асаблівасьць паэзіі Міколы Сурначова.

	Сон Мне сёньня сьніліся суніцы, Сьцяжынка праз густы хмызьняк   І дзераза, што хутка віцца Пачне ў імхах і так і сяк. І луг мурожны, і прысады Вакол варшаўскае шашы Шапталі мне: «Цябе мы рады Сустрэць ад шчырае душы». I так заўжды перад вачыма: Густы хмызьняк, разьбег дарог Такою я цябе, Радзіма, У дні суровыя зьбярог.
—1944 год. Румынія.[3]

Узнагароды

• ордэн Чырвонай Зоркі^[1],
• ордэн Айчыннай вайны І ступені (пасьмяротна)^[1],
• мэдалі.

Ушанаваньне памяці

Яго імем названа вуліца ў Рагачове.

Кнігапіс

• Мікола Сурначоў. На сурмах баравых. (вершы). — Менск: Дзяржаўнае выдавецтва БССР, 1946. — 46 с. — 4000 ас.
• Мікола Сурначоў. Барвовая зара: вершы.. — Менск: Дзяржаўнае выдавецтва БССР, 1959. — 55 с. — 4000 ас.
• Крывёю сэрца. (Зборнік вершаў беларускіх паэтаў, загінуўшых у часы Вялікай Айчыннай вайны) / укладальнік і аўтар прадмовы Анатоль Вялюгін; рэдкалегія: Пімен Панчанка (галоўны рэдактар) і інш.. — Менск: Беларусь, 1967. — С. 138—152. — 177 с. — (Бібліятэка беларускай паэзіі). — 7300 ас.
• Мікола Сурначоў. З дарог вайны. (Ліставаньне) // Беларусь : часопіс. — 1967. — № 6.
• Мікола Сурначоў. Акопны спеў: вершы, лісты, успаміны. / уклад. Паўлюк Прануза. — Менск: Мастацкая літаратура, 1986. — 150 с. — 2700 ас.
• Скрыжалі памяці. З творчай спадчыны пісьменнікаў Беларусі, якія загінулі ў гады Другой сусветнай вайны / Укладаньне, біяграфічныя даведкі пра аўтараў і камэнтар Алеся Бельскага. — Менск: Беларускі кнігазбор, 2005. — Т. Кніга 3. — С. 121—156. — 672 с. — 1000 ас. — ISBN 985-504-016-3

Пераклады

• Mikoła Surnaczou. Wierszy  (пол.) / wybrał, opracował i przedmową opatrzył Jan Huszcza // Wiersze białoruskie : antologia. — Łódź : Wydawnictwo Łódzkie, 1971.
• Микола Сурначев. Одна любовь: перевод с белорусского (рас.) / автор предисловия Д. Ковалев. — М.: Молодая гвардия, 1971. — 46 с. — 10 000 ас.