Міністэрства абароны Рэспублікі Беларусь

Міністэ́рства абаро́ны Рэспу́блікі Белару́сь (Міністэрства абароны Беларусі) — ведамства ўраду Беларусі, упаўнаважанае кіраваць узброенымі сіламі. Міністар абароны ды ягоныя намесьнікі прызначаюцца й здымаюцца з пасадаў прэзыдэнтам. Міністар уваходзіць у склад Савету бясьпекі. З 20 студзеня 2020 году пасаду міністра займае Віктар Хрэнін.

Міністэрства абароны Рэспублікі Беларусь
Абрэвіятура	МА РБ
Дата ўтварэньня	20 сакавіка 1992 (33 гады таму)
Штаб-кватэра	Менск, вул. Камуністычная, д. 1
Міністар	Віктар Хрэнін
Першы намесьнік — начальнік Генэральнага штаба	Павал Муравейка
Намесьнік міністра	Міхайла Пузікаў
Намесьнік па ўзбраеньні	Ігар Лаценкоў
Бюджэт	1918 млрд рублёў[1] (2009; 684 млн $[2])
Сайт	mil.by

Склад калегіі міністэрства з удзелам міністра, ягоных 4 намесьнікаў^[3], дзяржаўнага сакратара Савет бясьпекі Рэспублікі Беларусь ды загадчыкаў відамі ўзброеных сілаў таксама ўхваляецца прэзыдэнтам. Пасяджэньні калегіі праводзяцца прынамсі раз у два месяцы ды зьяўляюцца правамоцнымі пры наяўнасьці паловы чальцоў. Рашэньні ўхваляюцца кваліфікаванаю большасьцю галасоў прысутных.

З 2022 году Міністэрства абароны Рэспублікі Беларусь знаходзіцца пад санкцыямі Эўразьвязу, ЗША, Швайцарыі, Украіны ды Японіі^[4], з 2023 года – Канады^[5].

Будова

Цэнтральны апарат складаецца з 5 галоўных управаў, 2 управаў, аднаго дэпартамэнту, агенцтва й Генэральнага штаба^[6].

Задачы

1. падрыхтоўка ваеннае дактрыны;
2. удзел у парадкаваньні абароны;
3. наладжаньне ўзаемінаў ды ўзгадненьня дзейнасьці ўстановаў у галіне абароны;
4. удзел у наладжаньні падрыхтоўкі гаспадаркі дзяржавы да ваеннага часу;
5. наладжаньне ўжыцьця ўзброеных сілаў паводле заканадаўства;
6. падтрымка баегатоўнасьці ды баяздольнасьці ўзброеных сілаў на ўзроўні, што забясьпечвае ў мірны час стратэгічнае стрымваньне ды прадухіленьне ваенных пагрозаў, а ў ваенны — узброеную абарону дзяржавы, адбіцьцё нападу ды нанясеньне паразы праціўніку;
7. наладжаньне кіраваньня дзейнасьцю ўзброеных сілаў ды падрыхтоўкі ўстановаў загадваньня імі;
8. наладжаньне забесьпячэньня ўзброеных сілаў;
9. спрыяньне пашырэньню пашаны да вайсковай службы;
10. ажыцьцяўленьне ідэалягічнага ўзьдзеяньня ва ўзброеных сілах;
11. наладжаньне ваеннай адукацыі;
12. правядзеньне дасьледаваньняў у галіне ваеннай навукі;
13. забесьпячэньне падтрымкі былых і дзейных супрацоўнікаў ды іхных сем’яў.

Паўнамоцтвы

1. распрацоўка ваеннае дактрыны;
2. абагульненьне ўжываньня ды падача прапановаў ведамаснага заканадаўства;
3. парадкаваньне дзейнасьці ўзброеных сілаў;
4. выданьне ды нагляд за выкананьнем ведамасных пастановаў;
5. наладжаньне ўзаемінаў ды ўзгадненьня дзейнасьці ўстановаў у галіне абароны;
6. распрацоўка ды ажыцьцяўленьне стварэньня ды разьвіцьця відаў войскаў ды сродкаў іх забесьпячэньня;
7. падрыхтоўка прапановаў па закупе ўзбраеньняў;
8. абарона ды ахова дзяржаўнае мяжы ў паветранае прасторы, удзел у забесьпячэньні бясьпекі ды парадкаваньне выкарыстаньня паветранае прасторы;
9. падача прапановаў прэзыдэнту аб будове й колькасьці ўзброеных сілаў;
10. вызначэньне разьмяшчэньня войскаў, а таксама будоўля ды выкарыстаньне ваеннай інфраструктуры;
11. удасканаленьне забесьпячэньня разгортваньня ўзброеных сілаў для выкананьня ваенных задачаў;
12. наладжаньне падрыхтоўкі ды накапленьня запасу ваеннанавучаных грамадзянаў ды сродкаў разгортваньня ды вядзеньня баявых дзеяньняў узброенымі сіламі;
13. кіраваньне ды нагляд за падрыхтоўкаю войскаў;
14. праверка стану ўзброеных сілаў;
15. стварэньне ўсебаковага забесьпячэньня войскаў пры падрыхтоўцы да вядзеньня баявых дзеяньняў;
16. падача ва ўрад прапановаў аб аб’ёмах ды парадку забесьпячэньня захоўваньня, перамяшчэньня ды выкарыстаньня запасаў дабротаў у ваенны час;
17. наладжаньне захоўваньня, накапленьня ды абнаўленьня стратэгічнага запасу ўзбраеньняў, абсталяваньня ды сродкаў узброеных сілаў;
18. наладжаньне перавозкі войскаў ды ваенных тавараў;
19. нагляд за станам ваенных складоў ды своечасовым выкарыстаньнем баепрыпасаў;
20. забесьпячэньне аховы да абароны ўзбраеньняў, абсталяваньня ды месцаў разьмяшчэньня ўзброеных сілаў;
21. падача ў Міністэрства фінансаў разьлікаў даходаў і выдаткаў на кожны наступны год ды заяваў у Міністэрства эканомікі на вылучэньне дзяржаўных капіталаўкладаньняў;
22. нагляд за гаспадарчаю дзейнасьцю ва ўзброеных сілах;
23. здача ў арэнду нескарыстоўванай ведамаснай маёмасьці;
24. выдаткоўваньне на будоўлю месцаў навучаньня ўзброеных сілаў;
25. забесьпячэньне ўпарадкаванага ўліку, захоўваньня ды выдаткоўваньня сродкаў ва ўзброеных сілах;
26. наладжаньне тэхнічнага ды тылавога забесьпячэньня ўзброеных сілаў;
27. нагляд за распрацоўкаю, выпрабаваньнямі ды вытворчасьцю ўзбраеньняў;
28. наладжаньне ўліку, выдачы пасьведчаньняў ды вынаходніцтва ва ўзброеных сілах;
29. абарона дзяржаўных таямніцаў ва ўзброеных сілах;
30. забесьпячэньне вяшчаньня ва ўзброеных сілах;
31. нагляд за выкананьнем іншымі дзяржавамі абавязкаў паводле дамоваў аб наглядзе за ўзбраеньнямі ды забесьпячэньне выкананьня ва ўзброеных сілах міжнародных дамоваў дзяржавы;
32. заключэньне міжведамасных міжнародных дамоваў;
33. аказаньне паслугаў у падрыхтоўцы вайскоўцаў іншым дзяржавам;
34. стварэньне бясьпечных умоваў службы ва ўзброеных сілах;
35. ідэалягічнае ўзьдзеяньне ва ўзброеных сілах;
36. папярэджаньне правапарушэньняў ва ўзброеных сілах;
37. кіраваньне ваеннай адукацыяй;
38. ваенныя навуковыя дасьледаваньні ды распрацоўка ўзбраеньняў;
39. ахова здароўя вайскоўцаў^[7].

Служба

Поўнагадовыя грамадзяне мужчынскага роду ва ўзросьце да 27 год праходзяць ваенную службу цягам 18 месяцаў паводле абавязку, а пры наяўнасьці вышэйшай адукацыі — цягам году. Найм на ваенную службу ажыцьцяўляецца зь ліку поўнагадовых грамадзянаў, у тым ліку жаночага роду з 19 год, ва ўзросьце да 35 год на пасады салдатаў і матросаў, сяржантаў і старшынаў, прапаршчыкаў і мічманаў, а на пасады афіцэраў — да 30 год. Гранічны ўзрост знаходжаньня на службе для салдатаў і матросаў, сяржантаў і старшынаў, прапаршчыкаў і мічманаў, малодшых і старшых афіцэраў, акрамя палкоўнікаў (капітанаў 1-га рангу), складае 45 год, для палкоўнікаў (капітанаў 1-га рангу) — 50 гадоў, генэрал-лейтэнантаў, генэрал-маёраў — 55 гадоў, а для генэрал-палкоўнікаў — 60 гадоў. Застацца на службе звыш гранічнага ўзросту ў званьні да падпалкоўніка (капітана 2-га рангу) дазваляецца рашэньнямі калегіі міністэрства, а вайскоўцам у званьні палкоўніка (капітана 1-га рангу) й вышэй — рашэньнем прэзыдэнта^[8].

Мінуўшчына

У сьнежні 1991 году першым міністрам па справах абароны Беларусі прызначылі генэрал-палкоўніка Пётру Чавуса^[9]. Аднак толькі 20 сакавіка 1992 году ўрад ухваліў Пастанову аб стварэньні ўзброеных сілаў Рэспублікі Беларусь. У лістападзе 1992 году Вярхоўны Савет ухваліў Законы «Аб абароне», «Аб усеагульным воінскім абавязку і ваеннай службе» ды «Аб статусе ваеннаслужачых», а 6 сьнежня 1992 году — ваенную дактрыну^[10].

У 1992 годзе заснавалі аддзел гандлю Мінабароны Беларусі, які ў 1997 годзе пераўтварылі ў Гандлёва-вытворчую ўправу пры Міністэрстве абароны.

Глядзіце таксама

• Узброеныя сілы Беларусі