Міхась Даніленка

Міхась (Міхаіл Пятровіч) Даніленка (28 кастрычніка 1922, в. Ястрабка, Лоеўскі раён — 22 лютага 2019) — беларускі пісьменьнік.

Гэтая назва мае некалькі сэнсаў. Калі вас цікавяць іншыя сэнсы, глядзіце таксама Даніленка.

Міхась Даніленка
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	28 кастрычніка 1922(1922-10-28) Ястрабка, Рэчыцкі павет, Гомельская губэрня, РСФСР
Памёр	22 лютага 2019(2019-02-22) (96 гадоў) Пустая Града, Каўпенскі сельсавет, Лоеўскі раён, Гомельская вобласьць, Беларусь
Пахаваны	Пустая Града
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці	пісьменьнік, публіцыст
Мова	беларуская мова[1]
Узнагароды

Жыцьцяпіс

Нарадзіўся ў сялянскай сям’і. Скончыў Рэчыцкую пэдагагічную вучэльню ў 1941 годзе. Дакумэнт аб заканчэньні вучылішча не пасьпеў атрымаць — пачалася вайна. Мабілізаваны ў Чырвоную Армію. Вучыўся ў запасным палку ў Казахстане, быў зьнішчальнікам танкаў^[2]. Ваяваў на Паўднёва-Заходнім фронце, у траўні 1942 году, недалёка ад станцыі Мікалаеўка (Украіна), быў кантужаны і трапіў у палон. У сакавіку 1944 году ўцёк зь лягеру ваеннапалонных, са жніўня 1945 году зноў у дзеючым войску.

Працаваў настаўнікам Казяроскай 7-гадовай школы Лоеўскага раёну. Скончыў завочна Гомельскі пэдагагічны інстытут (1952). У 1952—1982 — супрацоўнік газэты «Гомельская праўда». З 1983 году жыў у в. Пустая Града Лоеўскага раёну. Сябар Саюзу пісьменьнікаў СССР (з 1950).

Творчасьць

Дэбютаваў апавяданьнем у 1940 годзе. Аўтар зборнікаў аповесьцей і апавяданьняў «Мая песьня» (1952), «Майская навальніца» (1959), «Навасельле» (апавяданьні і нарысы, 1964), «Наш дом» (1971), «Запаветны акіян» (1972), «Маці Мар’я» (1976), «Журлівіца» (1980), «Родная зямля» (1982); кніг прозы для дзяцей «Вернасьць слову» (1956), «Зачараваны гарлачык» (1961), «На вуліцы Сонечнай» (1963), «Ключы бабулі Зімы» (1986).

Узнагароды

Узнагароджаны ордэнам Айчыннай вайны II ступені і мэдалямі. Адзначаны дзьвюма граматамі ВС БССР,