Оярс Вацыеціс

О́ярс Ва́цыеціс (па-латыску: Ojārs Vācietis; 13 лістапада 1933, хутар Думп'і, Валкскі раён, Латвія — 28 лістапада 1983, Рыга) — латыскі паэт. Заслужаны дзеяч культуры Латвіі (1972). Народны паэт Латвіі (1977). Дзяржаўная прэмія СССР (1982).

Оярс Вацыеціс
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	13 лістапада 1933(1933-11-13)[1][2] Трапенская воласць[d], Латвія
Памёр	28 лістапада 1983(1983-11-28)[2] (50 гадоў) Рыга, Латвійская Савецкая Сацыялістычная Рэспубліка, СССР
Сужэнец	Людміла Азарава[d]
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці	паэт, дзіцячы пісьменьнік, пісьменьнік, перакладнік
Мова	латыская мова[3]
Узнагароды
Оярс Вацыеціс у Вікісховішчы

Жыцьцяпіс

Навучаўся ў Латвійскім унівэрсытэце.

Творчасьць

Друкаваўся з 1950 году. Чалавек як стваральнік усіх каштоўнасьцей, як частка прыроды і гегемон жыцьця, яго адносіны да Сусьвету, гісторыі, народу і часу — асноўнае ў кнігах паэзіі Вацыеціса «Вецер далёкіх вандраваньняў» (1956), «Дыханьне» (1966, Дзяржаўная прэмія Латвіі 1967), «Час зязюль» (1968), «Гама» (1976), «Антрацыт» (1978), «Правапіс маланкі» (1980). Аўтар аповесьці «Вачыма тых дзён» (1958).

Асобныя вершы Вацыеціса ў перакладзе Рыгора Барадуліна выйшлі на беларускай мове ў зборніку «Латышская савецкая паэзія».