Патрыкей Давыдавіч

Патрыкей Давыдавіч (? — па 1365) — дзяржаўны дзяяч Вялікага Княства Літоўскага, староста гарадзенскі (1326—1365), князь старадубскі (па 1365).

Гэтая назва мае некалькі сэнсаў. Калі вас цікавяць іншыя сэнсы, глядзіце таксама Патрыкей (неадназначнасьць).

Патрыкей Давыдавіч
лац. Patrykiej Davydavič

Асабістыя зьвесткі
Памёр	па 1365
Бацькі	Давыд Гарадзенскі
Дзеці	Аляксандар, Фёдар
Дзейнасьць	арыстакрат

Імя

Варыянты імя князя ў гістарычных крыніцах: за великого князя Олькгерта и за Коръята и за Патрыкия (1352 год)^[1], Patricius filius David Ruthenus (16 кастрычніка 1336 году), Kynstud, Algart et rex Paterky vulgariter de Karten (21 студзеня 1356 году), duces et boyaros nostros videlicet super Patryky, Woyszwilt et Aykszy, Olizar et Waskonem Kerdejewicz (13 жніўня 1358 году), Kynstud, Patirky et Algard (1361 год), rex dictus Patrike (1364 год), Kynstud, Algart, Paterky de Garten et rex Alexander) (14 лютага 1365 году)^[2], Князя Патрикия Давидовича Стародубскаго, приемшаго ангельский образ (Любецкі сынодзік)^[3].

Біяграфія

Зь літоўскага княскага роду, сын старосты гарадзенскага Давыда. Відаць, па сьмерці бацькі (1326 год) стаў старостам гарадзенскім.

Упершыню ўпамінаецца ў хроніцы Яна Длугаша, калі 16 кастрычніка 1336 году разам з Альгердам, Кейстутам ды іншымі напаў на Мазовію^[3]. У 1358 году разам з Войшвілам, Айкшам, Алізарам і Васькам Кірдзеевічам браў удзел у вызначэньня граніцы з Мазовіяй. У 1365 годзе на загад Кейстута мусіў перавесьціся з Горадні ў іншае княства. Каля 1372—1375 гадоў ачоліў Старадубскае княства.

У шлюбе з Аленай меў сына Аляксандра і Фёдара.

Мова і культура

Асноўныя артыкулы: Ліцьвіны і Русіны

У лацінскім акце разьмежаваньня, выдадзеным у Горадні 13 жніўня 1358 годзе князямі Кейстутам, Патрыкеем і Войшвілтам і баярамі Айкшам, Алізарам і Васком Кірдзеевічамі, ужываюцца трансьлітараваныя ў лаціну «гутарковыя» назвы памежных пунктаў «Каменны брод» (in vulgari a Kamyoni brod) і «вусьце вялікай стругі» (uscze welikey strugi)^[4]. Гэта адпавядае многім іншым тагачасным лацінскім граматам літоўскіх князёў і баяраў, дзе з азначэньнем «народны» («гутарковы») падаваліся менавіта беларускія словы^[5].