П’ер Трудо

Жазэф Філіп П’ер Іў Эліёт Трудо (па-француску: Joseph Philippe Pierre Yves Elliott Trudeau; 18 кастрычніка 1919, Манрэаль, Канада — 28 верасьня 2000, Манрэаль, Канада) — 15-ы прэм’ер-міністар Канады з 20 красавіка 1968 году па 4 чэрвеня 1979 году, а затым з 3 сакавіка 1980 году па 30 чэрвеня 1984 году.

П’ер Трудо
па-француску: Pierre Elliott Trudeau
П’ер Трудо ў 1980 годзе
15-ы прэм’ер-міністар Канады
20 красавіка 1968 — 4 чэрвеня 1979
Папярэднік	Лэстэр Боўлз Пірсан
Наступнік	Джо Кларк
3 сакавіка 1980 — 30 чэрвеня 1984
Папярэднік	Элан Макірхэн
Наступнік	Джон Тэрнэр
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	18 кастрычніка 1919 Манрэаль, Канада
Памёр	28 верасьня 2000 Манрэаль, Канада
Партыя	Лібэральная партыя Канады
Адукацыя	Манрэальскі ўнівэрсытэт, Гарвардзкі ўнівэрсытэт, Інстытут палітычных дасьледаваньняў, Лёнданская школа эканомікі
Сужэнец	Маргарэт Трудо
Дзеці	Жустын, Аляксандар, Мішэль, Сара Элізабэт
Бацька	Шарль Трудо[d]
Маці	Грэйс Эліёт[d][1]
Узнагароды	прэмія міру Альбэрта Айнштайна[d] (1984) ганаровы доктар Унівэрсытэту Кэё[d] ганаровы доктар Атаўскага ўнівэрсытэту[d] Канадскі ньюсмейкер года[d] (1968) honorary doctor of the University of Poitiers[d] (1974) Асоба нацыянальнай гістарычнай значнасці[d]
Подпіс

Трудо пачаў сваю палітычную кар’еру ў якасьці адвакату й палітычнага актывісту ў Квэбэке. У 1960 годзе ён увайшоў у фэдэральную палітыку, далучыўшыся да Лібэральнай партыі Канады. Ён быў прызначаны парлямэнцкім сакратаром Лэстэра Пірсана, а затым стаў ягоным міністрам юстыцыі. Са сваёй базы ў Манрэалі, Трудо ўзяў пад свой кантроль партыю й стаў ейным харызматычным натхняльным лідэрам. З канца 1960-х да сярэдзіны 1980-х гадох, ён дамінаваў на канадзкай палітычнай сцэне й выклікаў гарачую рэакцыю. «Чыньнік, перш чым запал» быў ягоным асабістым дэвізам^[2]. Ён сышоў з палітыкі ў 1984 годзе, калі Джон Тэрнэр зьмяніў яго на пасадзе прэм’ер-міністра.

Прыхільнікі ўхваляюць сілу інтэлекту Трудо^[3] й ягоную палітычную праніклівасьць у захаваньні нацыянальнага адзінства супраць руху Квэбэка да сувэрэнітэту, падаўленьні бязладзьдзя, а таксама стварэньне Хартыі правоў і свабодаў у Канстытуцыі Канады^[4]. Крытыкі абвінавачваюць яго ў фанабэрстве, безгаспадарчасьці й празьмерна фэдэральным падыходзе ў адносінах да правінцыяў, асабліва ў спробе разьмеркаваць нафтавыя багацьці прэрыяў.