Самарканд

Самарканд (па-ўзбэцку: Samarqand, Самарқанд) — другое паводле велічыні й колькасьці насельніцтва места Ўзбэкістану, сталіца Самаркандзкага вілаяту. Плошча места складае 120 км². Колькасьць насельніцтва па стане на 1 студзеня 2016 году складала 519,6 тыс. жыхароў. Места знаходзіцца на вышыні 702 м над узроўнем мора. Гістарычная сярэдзіна места — плошча й забудова Рэгістан. У 2001 годзе места і яго гістарычныя архітэктурныя й археалягічныя помнікі былі занесены ў сьпіс Сусьветнай спадчыны ЮНЭСКО пад назвай «Самарканд — скрыжаваньне культур».

Самарканд
узб. Samarqand, Самарқанд
Плошча Рэгістан
Герб Самарканду
Дата заснаваньня:	742 г. да н. э.
Былая назва:	Мараканда, Согдыяна
Краіна:	Узбэкістан
Кіраўнік:	Акбар Шукураў
Плошча:	120 км² [1]
Вышыня:	702 м н. у. м.
Насельніцтва (2016)
колькасьць:	519 683 чал.[1]
шчыльнасьць:	4330,69 чал./км²
Часавы пас:	UTC+5
Тэлефонны код:	+998 66
Паштовы індэкс:	140100[2]
Нумарны знак:	14 (старога ўзору 1998—2008) 30—39 (новага ўзору з 01.10.2008)[3][4]
Геаграфічныя каардынаты:	39°39′17″ пн. ш. 66°58′33″ у. д.
Самарканд на мапе Ўзбэкістану Самарканд
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы
Самарканд у сеціве

Гісторыя

Самарканд — адно з найстаражытных местаў сьвету, заснаванае ў 742 годзе да н. э. (VIII стагодзьдзе да н. э.), асяродак гістарычнай вобласьці й дзяржавы Сагдыяда. Больш за дзьве тысячы гадоў места зьяўлялася ключавым пунктам на Вялікім шаўковым шляху паміж Кітаем і Эўропай, а таксама адным з галоўных цэнтраў навукі сярэднявечнага Ўсходу. У 875—999 гадах Самарканд быў адным з найбуйнейшых палітычных і культурных цэнтраў дзяржавы Саманідаў. З 875 году па 892 год Самарканд быў сталіцай гэтай дзяржавы. У XIV стагодзьдзі стаў сталіцай царства Тамэрляна й яго нашчадкаў. У 1925—1930 гадах Самарканд зьяўляўся сталіцай Узбэцкай ССР.