Староста

Староста — службовая асоба ў Вялікім Княстве Літоўскім і Каралеўстве Польскім.

Ня варта блытаць з старастам — выбарным кіраўніком вёскі.

Гэтая назва мае некалькі сэнсаў. Калі вас цікавяць іншыя сэнсы, глядзіце таксама Староста (неадназначнасьць).

Існавала два тыпы старостаў:

Гродавы староста — кіраваў адміністрацыйнай акругай (паветам), намесьнік вялікага князя (караля). Сьпярша ажыцьцяўляў у акрузе поўную дзяржаўную і судовую ўладу. 3 узмацненьнем у XVI ст. шляхецкага самакіраваньня і судаводзтва ў ягонай кампэтэнцыі застаўся толькі гродзкі суд. Прызначаў сабе намесьніка — падстаросту.
Нягродавы староста — трымаў каралеўскія маёнткі (староствы), звычайна пажыцьцёва. Ня меў адміністарцыйна-судовых функцыяў, карыстаўся прыбыткам з маёнтку, у дзяржаўны скарб выплачваў кварту на ўтрыманьне войска. Атрымліваў староства ад манарха і сойму як узнагароду «за публічныя заслугі»^[1].

Глядзіце таксама