Сукарна

Сукарна (6 чэрвеня 1901, Сурабая, Інданэзія — 21 чэрвеня 1970, Джакарта) — інданэзійскі дзяржаўны дзяяч, прамоўца, рэвалюцыянэр і нацыяналіст, які стаў першым прэзыдэнтам Інданэзіі, займаючы гэтую пасаду з 1945 па 1967 гады.

Сукарна
па-інданэзійску: Sukarno
прэзыдэнт Інданэзіі[d]
18 жніўня 1945 — 12 сакавіка 1967
Наступнік	Мухамад Сухарта
прэм’ер-міністар Інданэзіі[d]
9 ліпеня 1959 — 25 ліпеня 1966
Папярэднік	Djuanda Kartawidjaja[d]
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	6 чэрвеня 1901(1901-06-06)[1][2][3][…] Сурабая, Галяндзкая Ост-Індыя[d][4]
Памёр	21 чэрвеня 1970(1970-06-21)[4][1][3][…] (69 гадоў) Джакарта, Інданэзія[4]
Партыя	Нацыянальная партыя Інданезіі[d]
Адукацыя	Technische Hoogeschool te Bandoeng[d] (1926)[5]
Сужэнец	Siti Oetari[d], Inggit Garnasih[d], Fatmawati[d], Hartini[d], Kartini Manoppo[d], Dewi Sukarno[d], Haryati[d], Yurike Sanger[d], Heldy Djafar[d] і Amelia de la Rama[d][6]
Дзеці	Guntur Soekarnoputra[d], Мэгаваці Сукарнапутры, Taufan Sukarnoputra[d], Sukmawati Soekarnoputri[d], Guruh Sukarnoputra[d], Rachmawati Sukarnoputri[d], Bayu Sukarnoputra[d], Totok Suryawan[d], Kartika Sari Dewi Soekarno[d] і Ayu Gembirowati[d]
Бацька	Soekemi Sosrodihardjo[d]
Маці	Ida Ayu Nyoman Rai[d]
Узнагароды	National Hero of Indonesia[d] (7 лістапада 2012) ганаровы доктар Сафійскага ўнівэрсытэту[d] (6 красавіка 1960)
Подпіс

Сукарна быў лідэрам барацьбы за незалежнасьць ад нідэрляндзкіх каляніялістаў. Вызначыўся як вядучы дзяяч нацыяналістычнага руху краіны ў каляніяльны час і правёў больш за дзесяць гадоў за кратамі ў нідэрляндзкім зьняволеньні, пакуль ня быў вызвалены японскім войскам за часам Другой сусьветнай вайны. Сукарна і ягоныя паплечнікі-нацыяналісты супрацоўнічалі зь японцамі, што мусіла дадаць падтрымкі з боку насельніцтва да Японіі ў абмен на дапамогу ў распаўсюду нацыяналістычных ідэяў.

Па капітуляцыі Японіі 17 жніўня 1945 году Сукарна разам з Махамадам Хатам абвесьцілі аб незалежнасьці Інданэзіі, і Сукарна быў прызначаны прэзыдэнтам. Ён ачольваў інданэзійскі супраціў, калі Нідэрлянды спробавалі аднавіць каляніяльнае панаваньне дыпляматычнымі і вайсковымі сродкамі, што прывяло да прызнаньня незалежнасьці Інданэзіі ў 1949 годзе. У знак ягоных заслугаў атрымаў тытул «Айцец прамовы»^[7].