Сяргей Хаменка

Сяргей Мікалаевіч Хаменка (нар. 21 верасьня 1966, Ясінаватая, Данецкая вобласьць, УССР, СССР) — савецкі вайсковец і дзяяч рэжыму Лукашэнкі ў Беларусі. Экс-намесьнік міністра ўнутраных справаў Рэспублікі Беларусь. Генэрал-маёр. Міністр юстыцыі (2021—2024)^[2]. Фігурант Чорнага сьпісу Эўразьвязу, санкцыйных сьпісаў шэрагу іншых краінаў.

Вікіпэдыя мае артыкулы пра іншых асобаў з прозьвішчам Хаменка.

Сяргей Хаменка
Дата нараджэньня	21 верасьня 1966(1966-09-21)[1] (58 гадоў)
Месца нараджэньня	Ясінаватая, Данецкая вобласьць, УССР, СССР[1]
Месца вучобы	Паўночна-Каўказскі ваенны інстытут унутраных войск[d] (1987) Вайсковая акадэмія імя Фрунзэ[d] (1997) факультэт Генеральнага штаба ВАРБ[d] (2009)
Занятак	вайсковец, дзяржаўны дзяяч
Узнагароды

Жыцьцяпіс

У 1987 годзе скончыў Арджанікідзаўскую вышэйшую ваенную камандную Чырванасьцяжную вучэльню імя С.М. Кірава МУС СССР, у 1997 годзе — Вайсковую акадэмію імя Фрунзэ(be).

Праходзіў службу на розных камандных пасадах ва ўнутраных войсках МУС СССР і МУС Рэспублікі Беларусь. У 2002 годзе зьяўляўся першым намесьнікам камандзіра — начальнікам штаба вайсковай часьці 5448 унутраных войскаў Міністэрства ўнутраных справаў Рэспублікі Беларусь у Менску.

У 2009 годзе скончыў факультэт Генэральнага штаба Ўзброеных сілаў Вайсковай акадэміі Рэспублікі Беларусь.

З 2009 году займаў пасаду першага намесьніка начальніка штаба ўнутраных войскаў, затым — першага намесьніка камандуючага ўнутранымі войскамі — начальніка штаба.

30 чэрвеня 2014 году Хаменку прысвоена вайсковае званьне генэрал-маёра^[3].

З 2014 году па 24 сьнежня 2019 году ўзначальваў Дэпартамэнт аховы Міністэрства ўнутраных справаў Рэспублікі Беларусь(be).

24 сьнежня 2019 году прызначаны намесьнікам міністра ўнутраных справаў Рэспублікі Беларусь^[4]. 8 кастрычніка 2020 году абраны старшынёю Беларускай асацыяцыі міні-футболу^[5].

18 кастрычніка 2021 году прызначаны міністрам юстыцыі Беларусі^[2].

У красавіку 2024 году вызвалены ад пасады міністра юстыцыі і прызначаны сябрам Савету Рэспублікі^[6].

Узнагароды

• ордэн «За службу Радзіме» III ступені;
• мэдаль «За адзнаку ў ахове грамадзкага парадку»;
• мэдаль «За бездакорную службу» III ступені (2002)^[7];
• мэдаль «За бездакорную службу» II ступені;
• мэдаль «За бездакорную службу» I ступені (2012)^[8].

Міжнародныя санкцыі

31 жніўня 2020 году Хаменка быў уключаны ў сьпіс асобаў, на якіх накладзена бестэрміновая забарона на ўезд у Латвію, пяцігадовая забарона на ўезд у Эстонію й забарона на ўезд у Летуву ў сувязі з тым, што «сваімі дзеяньнямі ён арганізаваў і падтрымаў фальсыфікацыю прэзыдэнцкіх выбараў 9 жніўня й наступнае гвалтоўнае здушэньне мірных пратэстаў»^[9].

2 кастрычніка 2020 году Хаменка быў уключаны ў Чорны сьпіс Эўразьвязу^[10]. Рада Эўрапейскага зьвязу^{[прыбраць шаблён]} адзначыла, што Хаменка як намесьнік міністра ўнутраных справаў адказвае за кампанію рэпрэсіяў і запалохваньня, якую праводзіць МУС пасьля прэзыдэнцкіх выбараў 2020 году, у прыватнасьці адвольныя арышты й жорсткае абыходжаньне, у тым ліку катаваньні, мірных дэманстрантаў, а таксама запалохваньне й гвалт у дачыненьні да журналістаў^[10]. 20 лістапада да кастрычніцкага пакету санкцыяў ЭЗ далучыліся Альбанія, Ісьляндыя, Ліхтэнштайн, Нарвэгія, Паўночная Македонія, Чарнагорыя й Украіна^[11]. Акрамя таго, Хаменку ў свае санкцыйныя сьпісы ўключылі Вялікабрытанія^[12], Канада^[13] й Швайцарыя^[14][15].