Шмуэль Ёсэф Агнон

Шмуэль Ёсэф (Шай) Агнон (нар. Шміл-Іосэф Чачкес, іўр. שמואל יוסף עגנון, англ. Shmuel Yosef (SY) Agnon; 8 жніўня 1887 г., Бучач, Галіцыя, Аўстра-Вугоршчына — 17 лютага 1970, Ерусалім, Ізраіль) — ізраільскі пісьменьнік, ляўрэат Нобэлеўскай прэміі па літаратуры (1966) «За глыбока арыгінальнае мастацтва апавяданьня, навеянные габрэйскімі народнымі матывамі». Пісаў на іўрыце і на ідышы.

Шмуэль Ёсэф Агнон
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	8 жніўня 1887(1887-08-08)[1] Бучач, Каралеўства Галіцыі і Лядамэрыі[d], Цысьляйтанія[d], Аўстра-Вугоршчына[2]
Памёр	17 лютага 1970(1970-02-17)[2][3][4][…] (82 гады) Ерусалім, Ізраіль[2]
Пахаваны	Жыдоўскія могілкі на Аліўнай гары[d]
Сужэнец	Esther Agnon[d]
Дзеці	Эмуна Ярон[d]
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці	пісьменьнік, навэліст, паэт, навэліст
Мова	ідыш[2] і іўрыт[2][5]
Узнагароды	Нобэлеўская прэмія ў галіне літаратуры (1966) прэмія Бяліка[d] (1934) прэмія Бяліка[d] (1950) ганаровы доктар Інстытуту Вайцмана[d] ганаровы грамадзянін Ерусаліму[d] (1962) Newman Prize[d] (1963)
Шмуэль Ёсэф Агнон у Вікісховішчы

У 1953—1962 выйшаў Поўны збор твораў Агнона ў васьмі тамах. У 1966 годзе сумесна з Нэлі Закс Агнон за раманы «Вясельны балдахін» і «Начны госьць» атрымаў Нобэлеўскую прэмію па літаратуры.